O Κώστας Σημίτης αποχώρησε από την πρωθυπουργία το 2004 και από την ενεργό πολιτική το 2009. Πώς γίνεται, λοιπόν, με αφορμή τον θάνατό του να προκαλεί τόσα πάθη και τόσες συζητήσεις ένας πολιτικός που είχε «αποστρατευτεί» πριν από 15 χρόνια; Και όμως γίνεται, όταν μιλάμε για τον Κώστα Σημίτη. Διότι ήταν από τους λίγους πολιτικούς στη χώρα μας που άφησε ένα τόσο ισχυρό αποτύπωμα.

Το «είμαι σημιτικός» δεν ήταν μια απλή ομαδοποίηση με όρους «κουκιών», αλλά είχε σαφές πολιτικό στίγμα. Και ανεξάρτητα αν συμφωνούσε ή διαφωνούσε κανείς με τον Κώστα Σημίτη, γνώριζε πως ήταν ένας πολιτικός με καθαρές απόψεις για όλα τα μεγάλα θέματα. Γι’ αυτό και απέκτησε στην πολυκύμαντη διαδρομή του φανατικούς υποστηρικτές και φανατικούς εχθρούς. Ο εκσυγχρονισμός δεν ήταν ένα ωραίο περιτύλιγμα, είχε πολιτική κατεύθυνση. Πρωτίστως, την εναρμόνιση της Ελλάδας με τους ισχυρούς της Ευρώπης. Αυτό, ουσιαστικά, ήταν και το όραμα του Κώστα Σημίτη από τη δεκαετία του 1960, όταν συνδημιούργησε τον Όμιλο Παπαναστασίου. Δεν παρέκκλινε ποτέ από αυτόν τον στόχο, τη μετατροπή της Ελλάδας σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Και εν πολλοίς το(ν) πέτυχε με την ένταξη στον σκληρό πυρήνα της ζώνης του ευρώ.

Ο Κώστας Σημίτης είχε και κάτι σπάνιο, που παρέπεμπε στους παλαιάς κοπής αριστερούς πολιτικούς. Το προσωπικό του ήθος, το oποίο αποτυπωνόταν στον τρόπο που ζούσε. Με λιτότητα και απλότητα, κάτι που δεν άλλαξε ακόμα και όταν έγινε πρωθυπουργός. Καμία από τις συνήθειές του δεν επηρεάστηκε από την εξουσία. Και όταν το απόγευμα της Πέμπτης, λίγες ώρες μετά την κηδεία του, έγινε γνωστό από την κυρία Δάφνη Σημίτη πως δεν επιθυμεί να έχει κανένα προνόμιο που να απορρέει από την πρωθυπουργική θητεία του συζύγου της, κανείς από τους γνωρίζοντες δεν ξαφνιάστηκε. Αυτός ήταν πάντα ο Κώστας Σημίτης, το ιδανικό παράδειγμα του δημόσιου άνδρα. Όπως έκανε και παλαιότερα, όταν ως πρωθυπουργός διέθετε τον μισθό του καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Δυστυχώς, τέτοια παραδείγματα πολιτικών ολοένα και μειώνονται. Με τον θάνατό του κλείνει ουσιαστικά η εποχή της Μεταπολίτευσης. Δεν υπάρχει πλέον άλλος «μεγάλος», ήταν ο τελευταίος statesman. Είναι βέβαιο πως θα γραφτούν πολλά ακόμα για τα κυβερνητικά πεπραγμένα του. Προσωπικά, και με αφορμή τη φράση του καθηγητή Γιάννη Βούλγαρη στον επικήδειο που εκφώνησε για τον Κώστα Σημίτη, πως άφησε την Ελλάδα πολύ καλύτερη από ό,τι την παρέλαβε, καταλήγω στην εξής αξιολόγηση: πως ήταν, εντέλει, ο καλύτερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης. 

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή