Να ξεκινήσουμε από τα βασικά ερωτήματα των ημερών:

-Έχει πολιτική ουσία η υπόθεση Λιγνάδη;

Κατηγορηματικά, όχι. Η επιλογή του δεν ήταν προϊόν πολιτικής συναλλαγής, ούτε προεκλογικά παρίστανε τον διαπρύσιο Νεοδημοκράτη για να έρθει μετά ο πρωθυπουργός να τον ανταμείψει. Ο κ. Λιγνάδης κατά γενική ομολογία είναι ένας καλός ηθοποιός, που (θεωρητικά) πληρούσε τις προϋποθέσεις για να αναλάβει τη διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου. Άλλωστε, παρά τους πολλούς γκρινιάρηδες του χώρου, δεν υπήρχε η παραμικρή αντίδραση όταν έγινε η σχετική επιλογή. Αντιθέτως!

-Καθυστέρησε η κυβέρνηση και η υπουργός Πολιτισμού να αντιδράσει;

Κατηγορηματικά, όχι. Με το κουτσομπολιό δεν γίνεται πολιτική, ούτε με τα εμμονικά social media που διψούν για επώνυμο αίμα. Με το που υπήρξε(5 Φεβρουαρίου) η πρώτη επίσημη καταγγελία, μια μέρα μετά(6 Φεβρουαρίου) ακολούθησε η αποδοχή της παραίτησης. Άρα καμία καθυστέρηση δεν έχει υπάρξει. Ούτε και καμία διάθεση κουκουλώματος υπήρξε. Διότι ακόμα και τον Πάπα να έχεις σύμμαχο, οι υποθέσεις αυτές δεν κουκουλώνονται. Ρωτήστε και το Βατικανό για αυτό...

-Πρέπει να παραιτηθεί η υπουργός Πολιτισμού;

Κατηγορηματικά, ναι. Η άσκηση πολιτικής είναι συνυφασμένη με την ανάληψη της ευθύνης. Η επιλογή Λιγνάδη αποδείχτηκε όχι απλώς λανθασμένη, αλλά δυστυχώς εγκληματική. Παρότι η κυρία Μενδώνη δεν μπορούσε να γνωρίζει τον άθλιο βίο του κ. Λιγνάδη, και μόνο για το γεγονός ότι έκανε την επιλογή, είναι εκτεθειμένη. Χρέωση-πίστωση, λέγεται αυτό. Και θα πρέπει να παραιτηθεί όχι γιατί το ζητάει η αντιπολίτευση, το διαδίκτυο ή κάποιοι ηθοποιοί-μαϊντανοί, ούτε γιατί δεν είναι καλή υπουργός. Το αντίθετο, σύμφωνα με τους γνωρίζοντες του χώρου του πολιτισμού! Πρέπει να παραιτηθεί γιατί αυτό επιτάσσει η πολιτική ηθική. Ιδίως μετά την αποτυχία της συνέντευξης της περασμένης Παρασκευής. Με τη “δημόσια καταδίκη Λιγνάδη”, το “διάλογο με την Ακρίτα και τον Γεωργουσόπουλο” κλπ.

Αν συμφωνήσουμε στα προαναφερθέντα, θα είναι πιο εύκολη η συζήτηση από εδώ και πέρα. Και θα είναι και λυτρωτική για το χώρο της τέχνης, που τόσο ανάγκη έχει να καθαριστεί το τοπίο.

Φοβάμαι, όμως, ότι δεν θα συμφωνήσουμε. Διότι η πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεωρεί ότι η υπόθεση αυτή μπορεί να έχει μεγάλες πολιτικές παρενέργειες για την κυβέρνηση και μεγάλα οφέλη για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως, ακόμα και σε αυτό μπορεί να γίνουν διακρίσεις. Είναι λογικό και θεμιτό να θέλεις να εισπράξεις πολιτικά κέρδη από οποιαδήποτε αστοχία του αντιπάλου σου. Αλλά. Αλλά από αυτό μέχρι τη συζήτηση περί κυκλώματος παιδεραστίας και σχέσεων με το Μέγαρο Μαξίμου και τον πρωθυπουργό, δεν υπάρχει απλώς απόσταση, αλλά χάος.

Μια ματιά στους «φίλους» του κόμματος στο διαδίκτυο το επιβεβαιώνει. Η σπέκουλα και τα υπονοούμενα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν έχουν όρια. Δεν μιλάμε απλώς για χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, ούτε καν για κίτρινη πολιτική κριτική.

Μιλάμε για την απόλυτη αλητεία, που ξεπερνάει και τις χειρότερες στιγμές του Αυριανισμού. Θυμίζω πόσα υπέστη η αριστερά και οι κορυφαίες προσωπικότητές της(Φλωράκης, Κύρκος κ.α) από τον Αυριανισμό. Θυμίζω με πόση έμφαση κατήγγειλε η αριστερά αυτές τις πρακτικές, ακόμα και αν είχαν «θύματα» τους πιο σκληρούς ιδεολογικούς της αντιπάλους.

Τώρα, από το χειρότερο χρονοντούλαπο της ιστορίας, δια του χυδαίου Βαξεβάνη και ενός βρωμερού συστήματος, στήνεται μια ιστορία που δύσκολα μπορεί να σκεφτεί ακόμα και ο πιο νοσηρός εγκέφαλος.

Μια ιστορία που δεν δηλητηριάζει απλώς το πολιτικό σύστημα αλλά το σύνολο της κοινωνίας. Οι χθεσινές σαφείς αποστάσεις του διευθυντή της Αυγής, Άγγελου Τσέκερη από τον Βαξεβάνη ήταν μια πρώτη ενθαρρυντική κίνηση.

Γνωρίζοντας πάρα πολλά χρόνια τον Αλέξη Τσίπρα θέλω να πιστεύω ότι δεν (μπορεί να) έχει την παραμικρή σχέση με αυτό το άθλιο γαϊτανάκι που πάει να στηθεί. Ενδεχομένως να πιστεύει πως κατά καιρούς έχει γίνει αποδέκτης άδικης ή και ακραίας κριτικής. Κατανοώ ακόμα και μια εκδικητική διάθεση που μπορεί να έχει ο καθένας. Αλλά επειδή, εκτός όλων των άλλων, τυγχάνει και ο ίδιος γονιός δυο μικρών παιδιών, αντιλαμβάνεται φαντάζομαι τη σημασία που έχει διάφορα «συστήματα» που-καλώς η κακώς-χρεώνεται, να υπονοούν σαφώς ότι ο πρωθυπουργός της χώρας έχει σχέση με κυκλώματα παιδεραστίας.

Προσωπικά, παρά τις τεράστιες πολιτικές διαφωνίες, παρά τους Παππάδες, τους Τζανακόπουλους και τους Πολάκηδες που έχει δίπλα του, έχω γράψει ότι τον θεωρώ έναν από τους πιο έντιμους πολιτικούς. Φρονώ πως είναι η στιγμή να το επιβεβαιώσει. Όχι απλώς να πάρει αποστάσεις από τις αθλιότητες. Να τις καταδικάσει με τον πιο απόλυτο τρόπο.