Την περίοδο της πανδημίας ο Κώστας Σημίτης είχε κάνει μια παρέμβαση («Τα Νέα», 7/11/2020) που είχε συζητηθεί τότε πολύ. Αναφερόταν στο κόμμα του και εξηγούσε τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει η αντιπολίτευση γενικότερα, πόσω δε μάλλον σε περιόδους κρίσεων. Δυστυχώς για τη χώρα, «Σημίτηδες» δεν υπάρχουν άλλοι.

Με ειδικό βάρος, ανοιχτούς ορίζοντες και αίσθημα ευθύνης για την πατρίδα. Που μιλάνε όταν πρέπει και όχι από γινάτι, πικρία και μωροφιλοδοξίες. Που συνή θως αναφέρονται στο παρόν και το μέλλον της χώρας και όχι σαν νοσταλγοί ενός ένδοξου χθες (που πιθανότατα δεν έχει υπάρξει ποτέ αυτό το «χθες»). Όταν έχει φτάσει κάποιος/α στο αξίωμα του πρωθυπουργού, δεν μπορεί να λειτουργεί μονίμως ως πολιτευ τής και κομματάρχης. Η επισήμανση αλλά και η σύγκριση αφορά κυρίως τους δυο πρώην της ΝΔ, τον Κώστα Καραμανλή και τον Αντώνη Σαμαρά, που τείνουν να γίνουν σχεδόν τηλεσχολιαστές με τις παρεμ βάσεις τους. Οι οποίες ωστόσο είναι μάλλον αδιάφορες και επαναλαμβανόμενες.

Σαν να κοπιάρουν τις ομιλίες του Προκόπη Παυλόπουλου, δηλαδή. Διότι το μόνο που κάνουν είναι να κινδυνολογούν, θυμίζοντας τις γραφικότητες περί κόκκινων γραμμών και τα περί μινώταυ ρου του νεοφιλελευθερισμού. Βλέπουν παντού φαντάσματα και εχθρούς. Αισθάνονται και οι δυο σαν να τους έχει ανατε θεί να φυλάνε Θερμοπύλες και με κάθε ευκαιρία να σηκώνουν τα λάβαρα της αντίστασης. Ενώ θεωρητικά εκπροσωπούν το πιο φιλοευρωπαϊκό και φιλοαμερι κανικό κόμμα, τη ΝΔ, όλες τους οι ομιλίες εκπέμπουν εμφανή αντιδυτικισμό και στείρο αντιευ ρωπαϊσμό. Όπισθεν ολοταχώς, θα μπορούσαν να αναφωνήσουν και οι δυο.

Και το κυριότερο, μιλάμε για δυο πρώην που, για να το πούμε κομψά, δεν έχουν λάμψει με το έργο τους. Ο μεν Καραμανλής είναι ο πρω θυπουργός της χρεοκοπίας της χώρας και του «άσ’ το για αρ γότερα», ο δε Σαμαράς ο πολιτικός αρχηγός των Ζαππείων, που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη γιγάντωση του ρεύματος του λαϊκισμού στη χώρα και έχτισε πρώτος τους αντιμνημονιακούς μύθους. Και κάτι ακόμα. Όσο και αν κάνει εντύπωση, αυτός που έχει βάλει τα γυαλιά και στους δυο πρώην πρωθυπουργούς εί ναι ένας άλλος πρώην, ο Αλέξης Τσίπρας. Που παρεμβαίνει πλέον ως statement, καταθέτει προτάσεις για το μέλλον της χώρας και δεν λειτουργεί ως επικεφαλής τάσης. Και επειδή θα ήταν πολιτική ιε ροσυλία να μπουν στο ζύγι της σύγκρισης με τον κ. Σημίτη, ας παραδειγματιστούν, έστω, από την εξέλιξη του κ. Τσίπρα…

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή