Σε όλες τις περιόδους, και όχι μόνο σε αυτές της οικονομικής κρίσης, οι εργαζόμενοι έχουν ως βασικό στήριγμα τα συνδικάτα. Το μαζικό κίνημα είναι η μοναδική απάντηση στις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας, στις άδικες απολύσεις, στις διεκδικήσεις τους και στην υπεράσπιση των κεκτημένων. Αλλον δρόμο προστασίας δεν έχουν πέρα από τη συμμετοχή τους στα σωματεία και την ισχυροποίηση των συνδικάτων τους. Αυτά, ωστόσο, στη φάση της θεωρίας. Διότι, δυστυχώς, στην πράξη και λόγω των πρακτικών που ακολουθήθηκαν, ο συνδικαλισμός έχει απαξιωθεί πλήρως στη συνείδηση της κοινής γνώμης. Η χθεσινή μέρα ήταν ενδεικτική και αποκαλυπτική, καθώς είχαμε δύο σημαντικά γεγονότα.

Το ένα είναι η παντελώς αδικαιολόγητη απεργία των εργαζομένων στο μετρό, η οποία ταλαιπώρησε αρκετά εκατομμύρια πολιτών. Μιλάμε, δε, για εργαζόμενους που έχουν την ασφάλεια του Δημοσίου, καλές συνθήκες εργασίας, αρκετά υψηλούς μισθούς για τα δεδομένα της εποχής και, μάλιστα, εντάχθηκαν μόλις την προηγούμενη εβδομάδα σε καθεστώς βαρέων και ανθυγιεινών.

Ε, λοιπόν, αυτοί οι λίγοι εργαζόμενοι με τη χθεσινή τους απεργία έβαλαν άλλη μια ταφόπλακα στο σώμα του συνδικαλισμού. Με την έννοια ότι η απεργία τους δεν είχε ίχνος κοινωνικής αποδοχής και αιτιολόγησης. Και το κυριότερο, με την επιλογή τους έπληξαν τα πιο αδύναμα στρώματα, που δεν έχουν πολλές επιλογές για τις μετακινήσεις τους. Οι πάντες βρέθηκαν απέναντί τους και σιχτίριζαν τους συνδικαλιστές.

Το άλλο είναι η εισήγηση-καταπέλτης του εισαγγελέα για το σκάνδαλο «ΓΕΝΟΠ-tours». Οι επαναστάτες του κινήματος κατά του… ξεπουλήματος της ΔΕΗ σπατάλησαν δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε ταξιδάκια αναψυχής, φυσικά σε πολυτελή ξενοδοχεία ανά τον κόσμο, και απολάμβαναν μια σειρά από σκανδαλώδη προνόμια. Προφανώς είχαν μια σειρά από παροχές για τις ανάγκες και την ενίσχυση του «κινήματος». Μιλάμε για τους πάλαι ποτέ εμβληματικούς αγωνιστές, που ξημεροβραδιάζονταν στις τηλεοπτικές οθόνες και μας έκαναν μαθήματα αριστεροσύνης και κοινωνικής ευαισθησίας, όπως ο Φωτόπουλος, ο Ρίζος Ρίζος κ.α. Δεύτερη ταφόπλακα στην πλάτη του συνδικαλισμού.

Απλώς, στην περίπτωση της χώρας μας έχει γίνει η εξής λαθροχειρία. Ακυρώνουμε τον συνδικαλισμό εξαιτίας των άθλιων συνδικαλιστών, όπως κατηγορούμε γενικά και αόριστα την πολιτική λόγω κάποιων κακών πολιτικών. Είναι χρήσιμο και ορθό να τα διαχωρίσουμε. Αλλο πράγμα οι συνδικαλιστές που κυριάρχησαν στα χρόνια των παχιών αγελάδων και άλλο ο συνδικαλισμός, που, ας το επαναλάβουμε, είναι το μοναδικό αποκούμπι των εργαζομένων. Ας μην το πετούν κάποιοι συνδικαλιστές του μακρινού χθες!