«Τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου, δικά μου»
Μια σύντομη ιστορική αναδρομή: Το 1982 η Αργεντινή μετρούσε ήδη έξι χρόνια δικτατορίας.
Καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δολοφονίες χιλιάδων αντιφρονούντων και άθλια οικονομική κατάσταση.
Σχετικά με αυτό το τελευταίο: Τα συνδικάτα καλούσαν τον κόσμο να διαδηλώσει σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας. «Ψωμί, ειρήνη, δουλειά» ήταν το σύνθημα.
Ο τότε δικτάτορας Λεοπόλδο Γκαλτιέρι εφάρμοσε μια κλασσική συνταγή: Αφού δεν έχεις να προσφέρεις «ψωμί, ειρήνη, δουλειά», στρέφεις την προσοχή της κοινής γνώμης σε ένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής.
Όλοι έχουν έναν αλυτρωτισμό στο σπίτι τους. Για τους Αργεντινούς ήταν τα Νησιά Φώκλαντς (Μαλβίνας, σύμφωνα με τους ίδιους), τα οποία αποτελούν βρετανική κτήση.
Ο Γκαλτιέρι έστειλε στρατό να τα απελευθερώσει, όπως είπε, για να ικανοποιήσει ένα συλλογικό απωθημένο.
Αποτέλεσμα: Τον Απρίλιο του 1982, λίγες μόλις μέρες μετά τη διαδήλωση των συνδικάτων, χιλιάδες Αργεντινοί συγκεντρώθηκαν στην πλατεία μπροστά από το προεδρικό μέγαρο να πανηγυρίσουν για τη στρατιωτική επιχείρηση.
Ο ίδιος ο Γκαλτιέρι βγήκε στο μπαλκόνι να πει το δικό του «μολών λαβέ» στους Βρετανούς.
Και η πρωθυπουργός της Βρετανίας,, Μάργκαρετ Θάτσερ, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σήκωσε το γάντι. Στριμωγμένη και η ίδια από την οικονομία και τα συνδικάτα, έστρεψε και εκείνη την προσοχή της κοινής γνώμης, στα... Φώκλαντς. Που αν έλεγες σε έναν Βρετανό να τα βρει στο χάρτη, θα έψαχνε ακόμα και σήμερα.
Αποτέλεσμα: Οι επαγγελματίες Βρετανοί στρατιώτες έδιωξαν κακήν κακώς τους Αργεντινούς από τα νησιά σε λιγότερο από δύο μήνες.
Ο Ερντογάν δεν κάνει κάτι διαφορετικό. Η χώρα του είναι σε κακή οικονομική κατάσταση και οι περήφανες εξαγγελίες του ότι βρήκε θησαυρό στη Μαύρη Θάλασσα, δεν έπεισαν αυτούς που έπρεπε να πείσουν.
Τι του μένει; Οι εκτός ορίων απειλές κατά της Ελλάδας, της Κύπρου, της Γαλλίας και όποιου άλλου έχει την ατυχία να περάσει από το βλέμμα του. Του φταίει η Συνθήκη της Λωζάννης, του φταίει το Καστελόριζο, τα Δωδεκάνησα, μπορεί και τα δελφίνια.
Πού το πάει; Δεν είναι εύκολο να γίνουν προβλέψεις.
Ασφαλώς και είναι θετικό ότι στην Ευρώπη μεμονωμένες χώρες αντιλαμβάνονται πλέον το πρόβλημα.
Διότι σε επίπεδο ΕΕ ή ΝΑΤΟ, ας το αφήσουμε καλύτερα. Γίναμε όλοι μάρτυρες της τραγικής εμφάνισης του Ισπανού Χοσέ Μπορέλ στη συνέντευξη Τύπου με την Γερμανίδα υπουργό Άμυνας, Ανεγκρέτ Κάρενμπάουερ, η οποία -θυμίζουμε- ατύχησε στην προσπάθεια να διαδεχθεί την Μέρκελ.
Ο Μπορέλ που υποτίθεται ότι είναι εκεί για να προωθεί την Εξωτερική Πολιτική της ΕΕ, φάνηκε να παίζει το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου και να ανησυχεί ιδιαίτερα για τα νεύρα των Τούρκων. Μάλλον δεν έχει κατανοήσει το job description.
Μην συζητήσουμε πολύ ούτε το θέμα των κυρώσεων. Είδαμε και στην περίπτωση της Ρωσίας για την προσάρτηση της Κριμαίας πόσο αποτελεσματικές ήταν...
Σε κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό ότι σε επίπεδο χωρών υπάρχει μεγαλύτερη ανησυχία για την περίπτωση Ερντογάν.
Όμως οι «τεκτονικές πλάκες» στην εξωτερική πολιτική μετακινούνται με πολύ αργούς ρυθμούς.
Επιπλέον: Στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα.
Ναι, οι Γάλλοι μας αγαπούν και εμείς τους αγαπάμε. Αλλά έχουν συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Ο Λίβανος για παράδειγμα, ήταν ανέκαθεν πολύ σημαντική χώρα για τη Γαλλική Δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Εμανουέλ Μακρόν έσπευσε άμεσα στη Βηρυτό μετά την πολύνεκρη έκρηξη στο λιμάνι, για να γίνει δεκτός σχεδόν ως απελευθερωτής. Να θυμίσουμε την παρουσία του πετρελαϊκού κολοσσού TOTAL στην κυπριακή ΑΟΖ;
Άλλωστε, τα Παραπολιτικά αποκάλυψαν και μια άλλη πτυχή του γαλλικού φλερτ προς την Αθήνα: Tο ενδιαφέρον για την αγορά μαχητικών αεροσκαφών Rafale.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή και για έναν ακόμα λόγο: Στην εξωτερική πολιτική γίνονται δηλώσεις και συντάσσονται ανακοινώσεις που συχνά κρύβουν παγίδες και ψιλά γράμματα.
Παράδειγμα: Διαβάζουμε για τα «μηνύματα» που στέλνουν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι στην Τουρκία, αλλά και τις «εκκλήσεις» για διάλογο. Και η απορία είναι η εξής: Τι διάλογο να κάνεις με κάποιον που τα δικά του τα θεωρεί δικά του και τα δικά σου τα θεωρεί δικά του;
Μην την πατήσουμε επειδή βλέπαμε το τυρί και πέσαμε στη φάκα. Ούτε επειδή το μάζεψε προσωρινά το πλοίο ο Τούρκος πρόεδρος.
YΓ: Ο επίλογος των γεγονότων του 1982 έχει ως εξής. Οι Βρετανοί έδιωξαν τους Αργεντινούς από τα Νησιά Φώκλαντς και λίγους μήνες αργότερα η Χούντα κατέρρευσε.
Οι λιγοστοί κάτοικοι των Νησιών που μέχρι τότε ζούσαν εντελώς ξεχασμένοι από το Λονδίνο, είδαν τη ζωή τους να αλλάζει προς το καλύτερο, διότι επιτέλους η Βρετανία επένδυσε εκατομμύρια λίρες για την ευημερία και την ασφάλειά τους.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ κέρδισε τη δεύτερη θητεία της ως πρωθυπουργός της Βρετανίας με συντριπτικό ποσοστό.
O Γκαλτιέρι βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη για τις εξαφανίσεις αντιφρονούντων στη διάρκεια της δικτατορίας και πέθανε σε κατ' οίκον περιορισμό το 2003.
Στο πόλεμο των Φώκλαντς έχασαν τη ζωή τους 255 Βρετανοί και 649 Αργεντινοί.
Καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δολοφονίες χιλιάδων αντιφρονούντων και άθλια οικονομική κατάσταση.
Σχετικά με αυτό το τελευταίο: Τα συνδικάτα καλούσαν τον κόσμο να διαδηλώσει σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας. «Ψωμί, ειρήνη, δουλειά» ήταν το σύνθημα.
Ο τότε δικτάτορας Λεοπόλδο Γκαλτιέρι εφάρμοσε μια κλασσική συνταγή: Αφού δεν έχεις να προσφέρεις «ψωμί, ειρήνη, δουλειά», στρέφεις την προσοχή της κοινής γνώμης σε ένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής.
Όλοι έχουν έναν αλυτρωτισμό στο σπίτι τους. Για τους Αργεντινούς ήταν τα Νησιά Φώκλαντς (Μαλβίνας, σύμφωνα με τους ίδιους), τα οποία αποτελούν βρετανική κτήση.
Ο Γκαλτιέρι έστειλε στρατό να τα απελευθερώσει, όπως είπε, για να ικανοποιήσει ένα συλλογικό απωθημένο.
Αποτέλεσμα: Τον Απρίλιο του 1982, λίγες μόλις μέρες μετά τη διαδήλωση των συνδικάτων, χιλιάδες Αργεντινοί συγκεντρώθηκαν στην πλατεία μπροστά από το προεδρικό μέγαρο να πανηγυρίσουν για τη στρατιωτική επιχείρηση.
Ο ίδιος ο Γκαλτιέρι βγήκε στο μπαλκόνι να πει το δικό του «μολών λαβέ» στους Βρετανούς.
Και η πρωθυπουργός της Βρετανίας,, Μάργκαρετ Θάτσερ, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σήκωσε το γάντι. Στριμωγμένη και η ίδια από την οικονομία και τα συνδικάτα, έστρεψε και εκείνη την προσοχή της κοινής γνώμης, στα... Φώκλαντς. Που αν έλεγες σε έναν Βρετανό να τα βρει στο χάρτη, θα έψαχνε ακόμα και σήμερα.
Αποτέλεσμα: Οι επαγγελματίες Βρετανοί στρατιώτες έδιωξαν κακήν κακώς τους Αργεντινούς από τα νησιά σε λιγότερο από δύο μήνες.
Ο Ερντογάν δεν κάνει κάτι διαφορετικό. Η χώρα του είναι σε κακή οικονομική κατάσταση και οι περήφανες εξαγγελίες του ότι βρήκε θησαυρό στη Μαύρη Θάλασσα, δεν έπεισαν αυτούς που έπρεπε να πείσουν.
Τι του μένει; Οι εκτός ορίων απειλές κατά της Ελλάδας, της Κύπρου, της Γαλλίας και όποιου άλλου έχει την ατυχία να περάσει από το βλέμμα του. Του φταίει η Συνθήκη της Λωζάννης, του φταίει το Καστελόριζο, τα Δωδεκάνησα, μπορεί και τα δελφίνια.
Πού το πάει; Δεν είναι εύκολο να γίνουν προβλέψεις.
Ασφαλώς και είναι θετικό ότι στην Ευρώπη μεμονωμένες χώρες αντιλαμβάνονται πλέον το πρόβλημα.
Διότι σε επίπεδο ΕΕ ή ΝΑΤΟ, ας το αφήσουμε καλύτερα. Γίναμε όλοι μάρτυρες της τραγικής εμφάνισης του Ισπανού Χοσέ Μπορέλ στη συνέντευξη Τύπου με την Γερμανίδα υπουργό Άμυνας, Ανεγκρέτ Κάρενμπάουερ, η οποία -θυμίζουμε- ατύχησε στην προσπάθεια να διαδεχθεί την Μέρκελ.
Ο Μπορέλ που υποτίθεται ότι είναι εκεί για να προωθεί την Εξωτερική Πολιτική της ΕΕ, φάνηκε να παίζει το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου και να ανησυχεί ιδιαίτερα για τα νεύρα των Τούρκων. Μάλλον δεν έχει κατανοήσει το job description.
Μην συζητήσουμε πολύ ούτε το θέμα των κυρώσεων. Είδαμε και στην περίπτωση της Ρωσίας για την προσάρτηση της Κριμαίας πόσο αποτελεσματικές ήταν...
Σε κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό ότι σε επίπεδο χωρών υπάρχει μεγαλύτερη ανησυχία για την περίπτωση Ερντογάν.
Όμως οι «τεκτονικές πλάκες» στην εξωτερική πολιτική μετακινούνται με πολύ αργούς ρυθμούς.
Επιπλέον: Στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα.
Ναι, οι Γάλλοι μας αγαπούν και εμείς τους αγαπάμε. Αλλά έχουν συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Ο Λίβανος για παράδειγμα, ήταν ανέκαθεν πολύ σημαντική χώρα για τη Γαλλική Δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Εμανουέλ Μακρόν έσπευσε άμεσα στη Βηρυτό μετά την πολύνεκρη έκρηξη στο λιμάνι, για να γίνει δεκτός σχεδόν ως απελευθερωτής. Να θυμίσουμε την παρουσία του πετρελαϊκού κολοσσού TOTAL στην κυπριακή ΑΟΖ;
Άλλωστε, τα Παραπολιτικά αποκάλυψαν και μια άλλη πτυχή του γαλλικού φλερτ προς την Αθήνα: Tο ενδιαφέρον για την αγορά μαχητικών αεροσκαφών Rafale.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή και για έναν ακόμα λόγο: Στην εξωτερική πολιτική γίνονται δηλώσεις και συντάσσονται ανακοινώσεις που συχνά κρύβουν παγίδες και ψιλά γράμματα.
Παράδειγμα: Διαβάζουμε για τα «μηνύματα» που στέλνουν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι στην Τουρκία, αλλά και τις «εκκλήσεις» για διάλογο. Και η απορία είναι η εξής: Τι διάλογο να κάνεις με κάποιον που τα δικά του τα θεωρεί δικά του και τα δικά σου τα θεωρεί δικά του;
Μην την πατήσουμε επειδή βλέπαμε το τυρί και πέσαμε στη φάκα. Ούτε επειδή το μάζεψε προσωρινά το πλοίο ο Τούρκος πρόεδρος.
YΓ: Ο επίλογος των γεγονότων του 1982 έχει ως εξής. Οι Βρετανοί έδιωξαν τους Αργεντινούς από τα Νησιά Φώκλαντς και λίγους μήνες αργότερα η Χούντα κατέρρευσε.
Οι λιγοστοί κάτοικοι των Νησιών που μέχρι τότε ζούσαν εντελώς ξεχασμένοι από το Λονδίνο, είδαν τη ζωή τους να αλλάζει προς το καλύτερο, διότι επιτέλους η Βρετανία επένδυσε εκατομμύρια λίρες για την ευημερία και την ασφάλειά τους.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ κέρδισε τη δεύτερη θητεία της ως πρωθυπουργός της Βρετανίας με συντριπτικό ποσοστό.
O Γκαλτιέρι βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη για τις εξαφανίσεις αντιφρονούντων στη διάρκεια της δικτατορίας και πέθανε σε κατ' οίκον περιορισμό το 2003.
Στο πόλεμο των Φώκλαντς έχασαν τη ζωή τους 255 Βρετανοί και 649 Αργεντινοί.
