Πόσες φορές δεν βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, το θέμα για τα παιδιά που υποσιτίζονται και για την παιδική φτώχεια. Ακόμα και για τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία. Άλλαξε δραματικά η κατάσταση με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Σε ένα βαθμό έγιναν κάποια σημαντικά βήματα στην πολιτική που ακολουθείται στα σχολεία με τα προγράμματα σίτισης (πρωϊνό και δεκατιανό).

Συνέπεια αυτής της πολιτικής είναι να έχει μειωθεί το ποσοστό του υποσιτισμού των μαθητών ειδικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Φθάνει αυτό; Προφανώς όχι. Σε αυτή την ταλαιπωρημένη χώρα εδώ και επτά χρόνια η συζήτηση επικεντρώνεται στο χρέος, στη δόση των πιστωτών, στο πρωτογενές πλεόνασμα, στην αξιολόγηση και γενικά σε ότι έχει σχέση με το μνημόνιο. Και όμως, υπάρχουν τόσα σοβαρά προβλήματα που έπρεπε να αποτελούν βασική προτεραιότητα της κυβέρνησης.

Και αυτή όμως επικεντρώνεται στη μάχη της αξιολόγησης και χάνει τα μικρά θέματα που όμως είναι τόσο μεγάλα. Μπορεί να χαρακτηρίζονται ως θέματα χαμηλής πολιτικής, αλλά μόνο τέτοια δεν είναι. Η νέα έκθεση του Ερευνητικού Κέντρου Innocenti της UNICEF για την παιδική φτώχεια είναι γροθιά στο στομάχι. Ειδικά το στοιχείο ότι το 25,5% των παιδιών στην Ελλάδα ζουν σε σχετική εισοδηματική φτώχεια και το 39% σε πολυδιάστατη φτώχεια, αποτελούν καμπανάκι, όχι μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για το σύνολο της αντιπολίτευσης.

Δυστυχώς, η Ελλάδα κατατάσσεται στην 31η θέση από τις 41 χώρες της ΕΕ/ΟΟΣΑ στον Πίνακα Κατάταξης. Πόσο αριστερό είναι να υπάρχει τόσο υψηλό ποσοστό παιδικής φτώχειας; Η λύση στο πρόβλημα θα δοθεί μόνο από το ίδιο το πολιτικό σύστημα που πρέπει να κατανοήσει ότι πίσω από τους αριθμούς είναι και άνθρωποι και ειδικά παιδιά. Είναι απαραίτητο η οικονομική πολιτική, να έχει και έναν πυλώνα κοινωνικής πολιτικής, ο οποίος να στηρίζεται σε ένα «ενεργό κράτος πρόνοιας».

Εάν η ελληνική οικονομία δεν βρεθεί σε περίοδο οικονομικής ανάκαμψης και σταθερότητας και παραμείνει στο σκοτεινό δημοσιονομικό τούνελ, οι τάσεις για διεύρυνση και εξάπλωση της φτώχειας θα είναι ακόμα εντονότερες. Και δεν θα συζητάμε απλά για τα παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία, αλλά για αύξηση της εγκληματικότητας. Εξάλλου, όπως έχει πει και ο Αριστοτέλης, η φτώχεια είναι γονέας της επανάστασης και του εγκλήματος και φτώχεια χωρίς χρέη είναι μεγάλος πλούτος.