Ανήμερα, της επετείου συμπλήρωσης 21 ετών από την εκλογή του Κώστα Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ _ήταν 30 Ιουνίου 1996_ πολλές διάσπαρτες δυνάμεις της κεντροαριστεράς συγκεντρώνονται για το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Πολλά έχουν αλλάξει προς το χειρότερο για το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ που κατέρρευσε πλήρως λόγω του μνημονίου, ενώ επέδρασε καταλυτικά για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Πολλοί ψηφοφόροι της κεντροαριστεράς είδαν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα τον άνθρωπο που μπορεί, με τις αναγκαίες προσαρμογές και μετατοπίσεις, να ηγηθεί της παράταξης. Αυτό δεν συνέβη, παρά τις κατά καιρούς κινήσεις του Πρωθυπουργού που προ ημερών αισθάνθηκε την ανάγκη να απευθύνει πρόσκληση προς την Φώφη Γεννηματά. Με αφορμή το συνέδριο που αρχίζει αύριο το απόγευμα, πρέπει να επισημανθεί, όπως προκύπτει από πολλές συζητήσεις σε διάφορους κύκλους, ότι ο κόσμος της κεντροαριστεράς είναι…ορφανός και ψάχνεται να βρει τον άνθρωπο που θα οδηγήσει την κεντροαριστερά στην πολιτική της ανάσταση.

Εξάλλου, κατά πολλούς ο Αλ. Τσίπρας δεν ήταν τελικά ο κατάλληλος άνθρωπος για να ηγηθεί του χώρου και να εμφανιστεί ως εκφραστής του. Και αυτό, διότι όπως λέγεται, «εζυγίσθη, εμετρήθη και κρίθηκε» ως μη κατάλληλος για πολιτικός κληρονόμος της ελληνικής κεντροαριστεράς και ως εκ τούτου για γνήσιος εκφραστής της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Ο χώρος της ελληνικής κεντροαριστεράς λεηλατήθηκε πολιτικά από τον ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί πίστευαν ότι θα εξαϋλωνόταν.

Όμως ο χώρος άντεξε και πολλοί ακόμα ελπίζουν στην … ανάσταση του… πολιτικού γίγαντα που έγινε νάνος με το μνημόνιο. Αυτό για να συμβεί όμως πρέπει να μείνουν στην άκρη οι εγωισμοί και τα καπρίτσια! Επίσης, πρέπει να παραμεριστούν τα μικροπολιτικά συμφέροντα διαφόρων παραγόντων που θέτουν πάνω απ’ όλα το δικό τους μέλλον. Η επόμενη μέρα της παράταξης τους αφήνει αδιάφορους, ενώ έπρεπε πάνω απ’ όλα να μπαίνουν ιδέες, σκέψεις, προτάσεις και θέσεις.

Σε μια εποχή που μεγάλο τμήμα των πολιτών επιζητά πολιτική λύση και δεν εκφράζεται από τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ αναμένει υπευθυνότητα από τους ανθρώπους της κεντροαριστεράς, ώστε να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να βρουν κοινό βηματισμό. Εάν δεν το κάνουν η ιστορία θα είναι αμείλικτη και θα πέσει πάνω τους βαρύς ο πέλεκυς. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Θα αποτελέσει το συνέδριο ευκαιρία για κεντροαριστερή αναγέννηση ή θα είναι ένα μνημόσυνο;