«Από σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα άλλο κόμμα». Αυτό είναι το ζουμί της πανηγυρικής δήλωσης που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας το βράδυ της Κυριακής, όταν και ολοκληρώθηκε η εσωκομματική διαδικασία. Δηλαδή, τι κόμμα είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τι κόμμα ήταν ως την Κυριακή; Είναι λιγότερο δημοκρατικό και περισσότερο προσωποκεντρικό; Αν ναι, τότε γιατί ομνύουν πλέον όλοι στη δύναμη του μέλους και στο λεγόμενο κόμμα των μελών; Αν όχι, τι διαφορετικό θα υπάρχει στη λειτουργία του από σήμερα; Θα παίζουν μικρότερο ρόλο τα στελέχη της Ομπρέλας, οι Ελέφαντες του κόμματος;

Ούτως ή άλλως, τους έχει καταργήσει στην πράξη ο κ. Τσίπρας σχεδόν από την επομένη των εκλογών, όταν συγκρότησε ένα «πολιτικό κέντρο» προκειμένου να λαμβάνει τις αποφάσεις που θέλει χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Μήπως, μετά το αποτέλεσμα ο Τσακαλώτος, ο Φιλής και ο Σκουρλέτης θα το ξανασκέφτονται πριν κάνουν κάποια δήλωση που θα αμφισβητεί τον πρόεδρο ή τη γραμμή; Θα υπάρχει ο πέλεκυς των χιλιάδων μελών που θα τους κάνει να σιωπούν; Ή μήπως θα τους δείξει την πόρτα της εξόδου στην πρώτη διαφοροποίηση;

Πάμε και στο πεδίο του πολιτικού χάρτη. Μετά τα χθεσινά ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίστηκε και έγινε κόμμα της κεντροαριστεράς; Έφυγε ο ριζοσπαστικός του χαρακτήρας και έπαψε να διεκδικεί την ανατροπή του καπιταλισμού; Πώς, δηλαδή, προκύπτει ότι (έστω) οι 150χιλιάδες θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ πιο κεντρώο και λιγότερο αριστερό; Υπήρχε κάποιο ερωτηματολόγιο που το πιστοποιεί ή απλώς επειδή ψήφισαν μαζικά τον Τσίπρα το συμπεραίνουμε;
Με βάση τα προαναφερθέντα, αναρωτιέμαι ειλικρινά τι άλλαξε με την προσφυγή περίπου 150 χιλιάδων στην κομματική κάλπη. Και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως κανείς δεν θα μπορέσει να δώσει με ειλικρίνεια και δημοσίως την απάντηση. Διότι στην πραγματικότητα απολύτως τίποτα δεν άλλαξε. Απλώς ο κ. Τσίπρας θα υλοποιήσει με ακόμα μεγαλύτερο κυνισμό αυτό που έχει αποφασίσει εδώ και πολλά χρόνια: Να διαγράψει οριστικά την ιστορία του κόμματός του, να εγκαταλείψει ότι έχει απομείνει από παραδοσιακές αρχές του χώρου και να κάνει οτιδήποτε χρειάζεται για να ξανακερδίσει την εξουσία. Ο τόνος στο «οτιδήποτε»!

Δεδομένου ότι δεν υπάρχει κάτι εναλλακτικό να προτείνει ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του, θα επιλέξει την ισοπεδωτική αντιπολίτευση, χωρίς αρχές, με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, αλλά και την άκρατη παροχολογία που θα συνοδεύεται με ταύτιση με τις συντεχνίες. Και παράλληλα θα μαζέψει ότι υπάρχει σε επίπεδο προσώπων.

Ψεκασμένους, αντιεμβολιαστές, Πουτινόφιλους, απογοητευμένους δεξιούς, πάσης φύσεως αγανακτισμένους.

Το κόμμα σούπερ μάρκετ πρέπει να έχει τα πάντα στα ράφια του. Και μπόλικο Ανδρέα, και λίγο από Καραμανλή τον παλαιότερο και ενίοτε Καραμανλή τον νεότερο, ενώ στο τσακίρ κέφι μπορεί να θυμηθούμε τον Γιώργο, μην σου πω και τον Σημίτη. Αυτό που δεν θα έχει είναι Δρακόπουλο, Ηλιού, Κύρκο, Γιάνναρο, Παπαγιαννάκη. Για αυτούς ούτε λέξη. Αυτοί απέτυχαν στην πράξη, το επιβεβαιώνουν οι αριθμοί, το πιστοποιούν οι δημόσιες δηλώσεις του Αρχηγού. Τώρα πάμε για την εξουσία. Και αν δεν το καταφέρουμε, θα έχουμε τους 150χιλιάδες λάφυρο για να μην αμφισβητηθούμε το βράδυ της εκλογικής ήττας…