Η Γαλλία βρήκε πρωθυπουργό, οι συσχετισµοί όµως στο Κοινοβούλιο κάθε άλλο παρά δίνουν διασφαλίσεις για τη σταθερότητα, την ισχύ και την προοπτική της κυβέρνησης Μπαϊλού.

Στη Γερµανία οι προβλεπτές εξελίξεις επιβεβαιώθηκαν και ο καγκελάριος Σολτς έχασε την πρόταση µοµφής µε αποτέλεσµα η χώρα να οδηγείται σε πρόωρες εκλογές στα τέλη Φεβρουαρίου. Ένα άρθρο του βρετανικού αριστεροφιλελεύθερου «Guardian» στη Βρετανία προβλέπει το τέλος της Ευρώπης µε την κατάρρευση του γαλλογερµανικού άξονα που καθόριζε την τύχη της.

Στην Ελλάδα µετά τη συζήτηση και την ψήφιση του προϋπολογισµού του 2025 όλες οι πλευρές και οι πολιτικές τάσεις έχουν κατανοήσει πλήρως ότι η σταθερότητα είναι µη αναστρέψιµη. Τελικά όµως αυτό που έχει πραγµατική σηµασία, πέραν των πολιτικών περιπλοκών σε κεντρικές δυνάµεις της Ένωσης, είναι ότι η ταυτότητα της Ευρώπης είναι πλέον ανύπαρκτη.

Το ίδιο είχε συµβεί µέχρι ενός βαθµού και κατά την κρίση αξιοπιστίας του παγκόσµιου χρηµατοπιστωτικού συστήµατος, ειδικά του δυτικού, το 2008 και στη συνέχεια µε την κρίση δηµοσιονοµικών δεικτών σε σχέση µε το χρέος µιας σειράς εθνών-κρατών του γκρουπ, µεταξύ αυτών και κυρίαρχα της Ελλάδας, το 2010-2011.


Που εντοπίζεται το πρόβλημα

Στην παρούσα φάση όµως το πρόβληµα είναι στις κεντρικές δυνάµεις και όχι στις χώρες του Νότου ή στην ιδιότυπη Ιρλανδία. Είναι ένα ζήτηµα στρατηγικής για την Ένωση, σε καιρούς µάλιστα ολιστικά απρόβλεπτους. Πολλοί από τις ευρωπαϊκές ελίτ βάσισαν την έννοια της κανονικότητας στην ενεργειακή σχέση µε τη Ρωσία, στο εξωτερικό εµπόριο µε την Κίνα, στην πράσινη οικονοµία και ανάπτυξη και στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα.

Πίστεψαν ότι οι κανόνες και οι διεργασίες του νέου, µεταψυχροπολεµικού πασιφισµού και γκλοµπαλισµού, σε αντίθεση µε την εικοσαετία 1900-1920, θα προχωρούσαν σε οριστική επικράτηση. Οι θεωρίες τους δεν δικαιώθηκαν και οι αποφάσεις της Κοµισιόν µε τη συναίνεση των κυβερνήσεων συνασπισµού Κεντροδεξιάς - Κεντροαριστεράς οδήγησαν σε έκρηξη του κόστους ζωής υπέρ συγκεκριµένων επιχειρηµατικών καρτέλ και σε βάρος των λαών.

Η ανισορροπία και η ανισότητα έφερε στο προσκήνιο κινήµατα της νέας ∆εξιάς, που αµφισβήτησαν σε µεγαλύτερο βάθος και µε πιο επιθετική πεποίθηση από την Αριστερά την υπεροπτική συγκατάβαση σειράς κυβερνήσεων και ειδικά της Κοµισιόν ότι η ιστορία θα κινηθεί πλέον ευθύγραµµα.


Η Ευρώπη δεν έχει αναφορές στην ιστορία της

Η νέα ανθρωπότητα του woke ακραίου και ατοµικιστικού δικαιωµατικού δεν θα προκύψει και ό,τι µέχρι χθες ήταν ο κανόνας τώρα πλέον αναφέρεται ως ανάθεµα. Το ζήτηµα της Ευρώπης, παρά τα όσα υποστηρίζει ο «Guardian», δεν είναι απλώς πολιτικό σε σχέση µε τη Γερµανία και τη Γαλλία. Είναι ένα πρόβληµα προσανατολισµού και αρχών της Ευρώπης ως ενιαίας οντότητας στον κοινωνικό, τον οικονοµικό, τον αναπτυξιακό τοµέα. Στην κυρίαρχη κουλτούρα τελικά.

Η Ευρώπη δεν έχει αναφορές στην ιστορία της. Και η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών δεν έχει αναφορές στην Ευρώπη. Η γερµανική ηγεµονία απέτυχε και το γαλλικό άλλοθι δεν στάθηκε επαρκές για να τη διατηρήσει ισχυρή. Στον παγκόσµιο συσχετισµό η Ευρώπη θέλησε να σταθεί και να προβληθεί ως τρίτος πόλος µεταξύ Ανατολής (Ρωσίας - Κίνας) και ∆ύσης (ΗΠΑ).

Άοπλη και αµοραλιστική όπως ήταν υπό τη γερµανική ηγεµονία, έχασε τις ευκαιρίες της εµβάθυνσης αρχικά των εµπορικών ζωνών σε διεθνές επίπεδο αλλά και το στοίχηµα της αλληλεξάρτησης µε τις ΗΠΑ. ∆εν υπάρχει µητροπολιτική Ευρώπη χωρίς ζώνες στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αµερική.

∆εν υπάρχει Ευρώπη που µέσω των εταιρειών της θα «πατήσει» δυναστικά στην Κίνα. ∆εν υπάρχει Ευρώπη χωρίς την Κοινωνία των Εθνών της. ∆εν υπάρχει Ευρώπη στην Ευρασία χωρίς µια σχέση συνεργασίας µε τη Ρωσία. ∆εν υπάρχει ένωση της Ευρώπης χωρίς τη Βρετανία. ∆εν υπάρχει ευρωπαϊκό οικονοµικό και νοµισµατικό γκρουπ µε διχασµένο τον Βορρά από τον Νότο του.

Η Ευρώπη έχασε την ταυτότητά της και τώρα όλοι θα βρεθούµε σε µια αγωνιώδη αναζήτηση για την επόµενη µέρα της…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»