Σε θολά νερά η κατάσταση στη Λιβύη
Οι πιέσεις της Τουρκίας προς τη Ρωσία, το ενεργείακο καί γεωγραφίκο μετωπο καί οί κίνηςείς του Χαφταρ
Οι έντονες γεωπολιτικές συγκρούσεις συνεχίζουν να παραμένουν στην πρώτη γραμμή με επίκεντρο τη Λιβύη, ενώ στο καθαρά στρατιωτικό μέτωπο αναζητούνται απαντήσεις για την «καθυστέρηση» κατάληψης της Τρίπολης από τον Χαφτάρ. Oσον αφορά τους συσχετισμούς και το παρασκήνιο, ισχύουν τα εξής:
1. Η Τουρκία πιέζει τη Ρωσία με τα Στενά, αφού ελέγχει τη διέλευση των ρωσικών και άλλων πολεμικών πλοίων. Εφόσον η Μόσχα έχει πλέον μόνμη παρουσία στη Συρία και επιδιώκει την επιστροφή στη βορειοαφρικανική ακτή της Λιβύης, είναι λογικό να κινείται πάνω σε μια στενή και πολυεπίπεδη συνεργασιακή σχέση με την Αγκυρα (παρά τις επιμέρους διαφωνίες) και προφανώς να περιπλέκει τον σχεδιασμό των Δυτικών κρατών (ειδικά της Ιταλίας, των ΗΠΑ κ.ά.).
Η Ρωσία είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει υπόψη την Τουρκία, αλλιώς δεν βγαίνει στις ζεστές θάλασσες. Αυτό είναι μια «γεωπολιτική» αλήθεια αιώνων, που εξηγεί τη διαρκή «επίθεση» φιλίας της Ρωσίας, είτε τσαρικής, είτε κομμουνιστικής, είτε επί Πούτιν, προς την Τουρκία. Οι δύο χώρες -υπό λογικές συνθήκες- έχουν στρατηγική αλληλεξάρτηση, ειδικά λόγω πυρηνικού εργοστασίου, τουρκο-ρωσικού αγωγού και εξοπλιστικών συνεργασιών. Στο πλαίσιο αυτό, ο Πούτιν, εκτός τυχόν υποτροπής, θα προσπαθήσει να συγκρατήσει τον Αλ Σίσι αλλά και τα ΗΑΕ, αφού διαθέτει ερείσματα σε Αμπου Ντάμπι, Κάιρο και σε άλλες αραβικές πρωτεύουσες, ενώ πάντοτε διατηρεί διαύλους επικοινωνίας με το Τελ Αβίβ.
2. Σχετικά με τη Λιβύη είναι δύο θέματα: (α) το ενεργειακό, που έχει να κάνει με τους αγωγούς φυσικού αερίου, γενικά, και το «μπλοκάρισμα» του EastMed, ειδικά, κάτι το οποίο ενδιαφέρει και τη Γερμανία, η οποία έχει βάλει λεφτά στους αγωγούς Nord Stream στη Βαλτική / Βόρεια Ευρώπη, και (β) το γεωγραφικό, που έχει να κάνει με την πρόσβαση στην Αφρική, η οποία θα αποτελέσει κινητήριο δύναμη για το παγκόσμιο γίγνεσθαι στο άμεσο μέλλον (άμεσο μέλλον για τους Ελληνες είναι αύριο το πρωί, για άλλους λαούς δεν είναι ακριβώς έτσι).
3. Αυτά τα περί «καθυστέρησης» της κατάληψης της Τρίπολης, επειδή, λέει, ο Χαφτάρ δεν θέλει να υπάρξουν απώλειες αμάχων, είναι υπό συζήτηση, δεδομένου ότι η Τρίπολη δεν έχει καν περικυκλωθεί, προκειμένου να αρχίσει η μάχη εντός του αστικού ιστού. Επομένως, ή το επιχείρημα αυτό είναι πρόφαση για να δικαιολογήσει την αποτυχία ή το πιστεύουν πραγματικά, οπότε αυτοί που το λένε στερούνται στρατιωτικής παιδείας. Αυτό, η έλλειψη δηλαδή στρατιωτικών ικανοτήτων, ισχύει για τον Χαφτάρ και για τους συγχρόνους αξιωματικούς του πρώην κανταφικού στρατού, όπως έχει αποδειχθεί στα πεδία των μαχών (ειδικά στον πόλεμο του Τσαντ). Είναι προφανές και δεν χρειάζεται συζήτηση ότι η παρουσία αμάχων εγκλωβισμένων σε μια πόλη δεν είναι λόγος για την αναβολή επίθεσης, αλλά λόγος για την επίσπευσή της, διότι οι πολίτες βρίσκονται σε καθεστώς ομηρείας (και μάλιστα από «τζιχαντιστές», όπως περιγράφουν οι οπαδοί του Χαφτάρ τους αντιπάλους τους). Απλώς, η παρουσία αμάχων απαιτεί ειδικές τακτικές και ειδικό εξοπλισμό (όπως, π.χ., τα κατευθυνόμενα βλήματα Πυροβολικού που υποστηρίζει ότι διαθέτει ο LNA του Χαφτάρ).
4. Επιμένω ότι το σημαντικό αποδεικτικό της μέχρι στιγμής αποτυχίας είναι ότι η πόλη δεν έχει περικυκλωθεί συνoλικά και όχι η χρονική διάρκεια των επιχειρήσεων. Και θυμίζω ότι η ανακατάληψη της Μοσούλης από το Ι.Κ. (Ισλαμικό Κράτος), στην οποία Μοσούλη είχαν εγκλωβιστεί άμαχοι, διήρκεσε εννέα μήνες το 2016 (και παρά το ότι οι ιρακινές δυνάμεις είχαν την υποστήριξη Βρετανών και Αμερικανών, που είχαν τη δυνατότητα προσβολών ακριβείας από αέρος, στο πλαίσιο της πολυεθνικής-διασυμμαχικής επιχείρησης Inherent Resolve). Πριν, όμως, αρχίσει η επίθεση, η Μοσούλη είχε περικυκλωθεί. Είναι αστείο να αρχίσεις μάχη σε αστική περιοχή που δεν την έχεις αποκλείσει και ο αμυνόμενος να μπορεί να μπαινοβγαίνει φέρνοντας πυρομαχικά και ενισχύσεις και απομακρύνοντας τραυματίες, στέλνοντάς τους σε τουρκικά νοσοκομεία... Ετσι, η μάχη δεν θα τελειώσει ποτέ. Η μάχη του Στάλινγκραντ δεν τελείωσε επειδή οι Σοβιετικοί φόνευσαν τους Γερμανούς αντιπάλους τους, αλλά επειδή ο φον Πάουλους και η περιβόητη στρατιά του είχαν αποκοπεί από τις σοβιετικές περιφερειακές επιχειρήσεις.
*Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Αναλυτής
1. Η Τουρκία πιέζει τη Ρωσία με τα Στενά, αφού ελέγχει τη διέλευση των ρωσικών και άλλων πολεμικών πλοίων. Εφόσον η Μόσχα έχει πλέον μόνμη παρουσία στη Συρία και επιδιώκει την επιστροφή στη βορειοαφρικανική ακτή της Λιβύης, είναι λογικό να κινείται πάνω σε μια στενή και πολυεπίπεδη συνεργασιακή σχέση με την Αγκυρα (παρά τις επιμέρους διαφωνίες) και προφανώς να περιπλέκει τον σχεδιασμό των Δυτικών κρατών (ειδικά της Ιταλίας, των ΗΠΑ κ.ά.).
Η Ρωσία είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει υπόψη την Τουρκία, αλλιώς δεν βγαίνει στις ζεστές θάλασσες. Αυτό είναι μια «γεωπολιτική» αλήθεια αιώνων, που εξηγεί τη διαρκή «επίθεση» φιλίας της Ρωσίας, είτε τσαρικής, είτε κομμουνιστικής, είτε επί Πούτιν, προς την Τουρκία. Οι δύο χώρες -υπό λογικές συνθήκες- έχουν στρατηγική αλληλεξάρτηση, ειδικά λόγω πυρηνικού εργοστασίου, τουρκο-ρωσικού αγωγού και εξοπλιστικών συνεργασιών. Στο πλαίσιο αυτό, ο Πούτιν, εκτός τυχόν υποτροπής, θα προσπαθήσει να συγκρατήσει τον Αλ Σίσι αλλά και τα ΗΑΕ, αφού διαθέτει ερείσματα σε Αμπου Ντάμπι, Κάιρο και σε άλλες αραβικές πρωτεύουσες, ενώ πάντοτε διατηρεί διαύλους επικοινωνίας με το Τελ Αβίβ.
2. Σχετικά με τη Λιβύη είναι δύο θέματα: (α) το ενεργειακό, που έχει να κάνει με τους αγωγούς φυσικού αερίου, γενικά, και το «μπλοκάρισμα» του EastMed, ειδικά, κάτι το οποίο ενδιαφέρει και τη Γερμανία, η οποία έχει βάλει λεφτά στους αγωγούς Nord Stream στη Βαλτική / Βόρεια Ευρώπη, και (β) το γεωγραφικό, που έχει να κάνει με την πρόσβαση στην Αφρική, η οποία θα αποτελέσει κινητήριο δύναμη για το παγκόσμιο γίγνεσθαι στο άμεσο μέλλον (άμεσο μέλλον για τους Ελληνες είναι αύριο το πρωί, για άλλους λαούς δεν είναι ακριβώς έτσι).
3. Αυτά τα περί «καθυστέρησης» της κατάληψης της Τρίπολης, επειδή, λέει, ο Χαφτάρ δεν θέλει να υπάρξουν απώλειες αμάχων, είναι υπό συζήτηση, δεδομένου ότι η Τρίπολη δεν έχει καν περικυκλωθεί, προκειμένου να αρχίσει η μάχη εντός του αστικού ιστού. Επομένως, ή το επιχείρημα αυτό είναι πρόφαση για να δικαιολογήσει την αποτυχία ή το πιστεύουν πραγματικά, οπότε αυτοί που το λένε στερούνται στρατιωτικής παιδείας. Αυτό, η έλλειψη δηλαδή στρατιωτικών ικανοτήτων, ισχύει για τον Χαφτάρ και για τους συγχρόνους αξιωματικούς του πρώην κανταφικού στρατού, όπως έχει αποδειχθεί στα πεδία των μαχών (ειδικά στον πόλεμο του Τσαντ). Είναι προφανές και δεν χρειάζεται συζήτηση ότι η παρουσία αμάχων εγκλωβισμένων σε μια πόλη δεν είναι λόγος για την αναβολή επίθεσης, αλλά λόγος για την επίσπευσή της, διότι οι πολίτες βρίσκονται σε καθεστώς ομηρείας (και μάλιστα από «τζιχαντιστές», όπως περιγράφουν οι οπαδοί του Χαφτάρ τους αντιπάλους τους). Απλώς, η παρουσία αμάχων απαιτεί ειδικές τακτικές και ειδικό εξοπλισμό (όπως, π.χ., τα κατευθυνόμενα βλήματα Πυροβολικού που υποστηρίζει ότι διαθέτει ο LNA του Χαφτάρ).
4. Επιμένω ότι το σημαντικό αποδεικτικό της μέχρι στιγμής αποτυχίας είναι ότι η πόλη δεν έχει περικυκλωθεί συνoλικά και όχι η χρονική διάρκεια των επιχειρήσεων. Και θυμίζω ότι η ανακατάληψη της Μοσούλης από το Ι.Κ. (Ισλαμικό Κράτος), στην οποία Μοσούλη είχαν εγκλωβιστεί άμαχοι, διήρκεσε εννέα μήνες το 2016 (και παρά το ότι οι ιρακινές δυνάμεις είχαν την υποστήριξη Βρετανών και Αμερικανών, που είχαν τη δυνατότητα προσβολών ακριβείας από αέρος, στο πλαίσιο της πολυεθνικής-διασυμμαχικής επιχείρησης Inherent Resolve). Πριν, όμως, αρχίσει η επίθεση, η Μοσούλη είχε περικυκλωθεί. Είναι αστείο να αρχίσεις μάχη σε αστική περιοχή που δεν την έχεις αποκλείσει και ο αμυνόμενος να μπορεί να μπαινοβγαίνει φέρνοντας πυρομαχικά και ενισχύσεις και απομακρύνοντας τραυματίες, στέλνοντάς τους σε τουρκικά νοσοκομεία... Ετσι, η μάχη δεν θα τελειώσει ποτέ. Η μάχη του Στάλινγκραντ δεν τελείωσε επειδή οι Σοβιετικοί φόνευσαν τους Γερμανούς αντιπάλους τους, αλλά επειδή ο φον Πάουλους και η περιβόητη στρατιά του είχαν αποκοπεί από τις σοβιετικές περιφερειακές επιχειρήσεις.
*Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Αναλυτής
