Απόψε το δίλημμα Τσίπρα για Δεξιά – αντιδεξιά
Ένα παλαιό δίλημμα εγκαταλειμμένο στον χρόνο, πιο δυσάρεστο από τα «μπλε και πράσινα καφενεία» της δεκαετίας του ’80 αποφασίζει να βάλει ο Αλ. Τσίπρας στην ατζέντα της βραχείας προεκλογικής περιόδου.
Εμείς και οι άλλοι, δεξιά - αντιδεξιά. Θα το ανακοινώσει απόψε μετά τη συνάντηση του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κατά την παρουσίαση του προγράμματος του στους κήπους του Μεγάρου Μουσικής.
Από τις μετρήσεις που διαβάζουν στο Μαξίμου προκύπτει ότι 6% - 7% περίπου του εκλογικού σώματος διαθέτει «αντιδεξιά αντανακλαστικά» και δυνητικά θα ξαναψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες της 7ης Ιουλίου παρά το γεγονός ότι εγκατέλειψε το κυβερνόν κόμμα στις Ευρωεκλογές και κατευθύνθηκε στα μικρότερα κόμματα, όχι όμως στο ΚΙΝΑΛ.
Έτσι σκεπτόμενοι θεώρησαν ότι μπορούν να επαναφέρουν διχαστικά αφηγήματα. Παρωχημένα μεν, επικίνδυνα ωστόσο γιατί σημαδεύουν ευθέως τις ιδεολογικές παραδόσεις του πολιτικού συστήματος με σκοπό το γκρέμισμα του.
Όσο αριστερός είναι ο κ. Τσίπρας αλλά τόσο ικανός είναι να εναντιωθεί στη δεξιά, τη λαϊκή ή τη φιλελεύθερη. Κι ακριβώς επειδή το όποιο πολιτικό του πρόσημο στερείται βάθους και πρακτικής αποτελεσματικότητας θα επιχειρήσει στήνοντας αντιδεξιά ορύγματα να κατασκευάσει εχθρούς και υπηκόους. Εχθρός η δεξιά κι υπήκοος ο … επαίτης επιδόματος – φιλοδωρήματος.
Η ρητορική της Δεξιάς - αντιδεξιάς αναπτύχθηκε ιδιαίτερα καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 και λίγο μετά τη Χούντα. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι η «σκληρή δεξιά» ήταν εκείνη που ανελάμβανε να αποκαταστήσει το Κράτος και την κοινωνική ομαλότητα κάθε φορά που ο κατ΄ επίφαση «προοδευτικός χώρος» ανελάμβανε την εξουσία.
Ανέκαθεν οι συνθήκες ήταν ιδιαίτερες και τα διλήμματα τοποθετούνταν από τους λαοπλάνους με σκοπό τη διαρκή κεφαλαιοποίηση τους.
Έτσι λοιπόν, η τρέχουσα περίοδος εντάσσεται στο ταραχώδες πλαίσιο των μνημονιακών καιρών, όπως δύσκολα ήταν και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ή εκείνα της Μεταπολίτευσης.
Όμως, η κάθε στιγμή στην ιστορία έχει τη δυνατότητα να γίνει ορόσημο αν αποδείξει τη λαϊκή της απήχηση. Κι οι επερχόμενες εκλογές δίνουν μια τέτοια ευκαιρία.
Εμείς και οι άλλοι, δεξιά - αντιδεξιά. Θα το ανακοινώσει απόψε μετά τη συνάντηση του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κατά την παρουσίαση του προγράμματος του στους κήπους του Μεγάρου Μουσικής.
Από τις μετρήσεις που διαβάζουν στο Μαξίμου προκύπτει ότι 6% - 7% περίπου του εκλογικού σώματος διαθέτει «αντιδεξιά αντανακλαστικά» και δυνητικά θα ξαναψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες της 7ης Ιουλίου παρά το γεγονός ότι εγκατέλειψε το κυβερνόν κόμμα στις Ευρωεκλογές και κατευθύνθηκε στα μικρότερα κόμματα, όχι όμως στο ΚΙΝΑΛ.
Έτσι σκεπτόμενοι θεώρησαν ότι μπορούν να επαναφέρουν διχαστικά αφηγήματα. Παρωχημένα μεν, επικίνδυνα ωστόσο γιατί σημαδεύουν ευθέως τις ιδεολογικές παραδόσεις του πολιτικού συστήματος με σκοπό το γκρέμισμα του.
Όσο αριστερός είναι ο κ. Τσίπρας αλλά τόσο ικανός είναι να εναντιωθεί στη δεξιά, τη λαϊκή ή τη φιλελεύθερη. Κι ακριβώς επειδή το όποιο πολιτικό του πρόσημο στερείται βάθους και πρακτικής αποτελεσματικότητας θα επιχειρήσει στήνοντας αντιδεξιά ορύγματα να κατασκευάσει εχθρούς και υπηκόους. Εχθρός η δεξιά κι υπήκοος ο … επαίτης επιδόματος – φιλοδωρήματος.
Η ρητορική της Δεξιάς - αντιδεξιάς αναπτύχθηκε ιδιαίτερα καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 και λίγο μετά τη Χούντα. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι η «σκληρή δεξιά» ήταν εκείνη που ανελάμβανε να αποκαταστήσει το Κράτος και την κοινωνική ομαλότητα κάθε φορά που ο κατ΄ επίφαση «προοδευτικός χώρος» ανελάμβανε την εξουσία.
Ανέκαθεν οι συνθήκες ήταν ιδιαίτερες και τα διλήμματα τοποθετούνταν από τους λαοπλάνους με σκοπό τη διαρκή κεφαλαιοποίηση τους.
Έτσι λοιπόν, η τρέχουσα περίοδος εντάσσεται στο ταραχώδες πλαίσιο των μνημονιακών καιρών, όπως δύσκολα ήταν και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ή εκείνα της Μεταπολίτευσης.
Όμως, η κάθε στιγμή στην ιστορία έχει τη δυνατότητα να γίνει ορόσημο αν αποδείξει τη λαϊκή της απήχηση. Κι οι επερχόμενες εκλογές δίνουν μια τέτοια ευκαιρία.
