Σπανίως συναντά κανείς τόσο συγκινητικό κλίμα ως αυτό στην κηδεία του Θάνου Μικρούτσικου, «του συγκλονιστικού αυτού δημιουργού» όπως τον χαρακτήρισε στον επικήδειο του ο γ.γ. του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας. Πέραν της αφοσίωσης του στη μουσική, τη λογοτεχνία, την ποίηση και τα Μαθηματικά, ο εκλιπών υπήρξε από τους μεγαλύτερους φαρσέρ και κωμωδούς του καλλιτεχνικού στερεώματος. Τα αστεία, τα «πειράγματα» και οι τηλεφωνικές του φάρσες ήταν παροιμιώδεις, όπως και η διάθεση του για αυτοσαρκασμό.

Έχοντας δε , «πυκνώσει τις γραμμές του αγώνα» από νωρίς, ο Μικρούτσικος ήταν εμβληματική φυσιογνωμία για το Κόμμα κι άλλωστε ήταν από τους «πρωτεργάτες» των Φεστιβάλ της ΚΝΕ στα οποία συμμετείχε τακτικώς από τη Μεταπολίτευση έως πρόσφατα.

Γι΄ αυτό και πολλοί από όσους παρέστησαν στην κηδεία του στο Α΄ Νεκροταφείο, συλλυπούνταν ο ένας τον άλλο αποκαλώντας τον σύντροφο. Κάποιοι φώναξαν κλαίγοντας και το «Δεν παραδινόμαστε…» καθώς αποχωρούσαν.

Μόνον που αποχωρούσαν αργά μες στο βαρύ κρύο και το χιονόνερο που έπεφτε ακατάπαυστα. «Δεν παραδινόμαστε ποτέ...» έλεγε και ξανάλεγε κι ο ηλικιωμένος σύντροφος στεκόμενος μπροστά στην έξοδο κι εμποδίζοντας τους άλλους να φύγουν. «Μην παραδίδεσαι αλλά κάνε μου τη χάρη να προχωρήσεις λίγο γιατί ξυλιάσαμε…» ακούστηκε να λέει κάποιος από το πλήθος. Το δάκρυ έγινε αμέσως γέλιο. Αυθόρμητο γέλιο. Ήταν το ξέσπασμα που τόσο θα ‘θελε κι ο ίδιος ο Θάνος.