«Σας ανακοινώνω ότι ο πρόεδρος εξέπνευσε σήμερα 23 Απριλίου, 1.40 πρωινή συνεπεία καρδιακής ανακοπής». Με δάκρυα στα μάτια ο Πέτρος Μολυβιάτης ανήγγειλε την είδηση του θανάτου του Κωνσταντίνου Καραμανλή εκείνη την Ανοιξιάτικη μέρα του 1998. «Για να δικαιώσω το πέρασμα μου στον κόσμο αυτό αφιέρωσα τη ζωή μου στην υπηρεσία του ελληνικού λαού».

Η «ευγνωμονούσα Ελλάς» βυθίστηκε στο πένθος κι η αιωνιότητα άνοιξε διάπλατα τις αγκάλες της. Από το 1935 όταν πρωτοεξελέγη βουλευτής Σερρών έως το 1995 όταν ολοκλήρωσε τη δεύτερη προεδρική του θητεία, σφράγιζε την κάθε περίοδο με την παρουσία του είτε με την απουσία του.

Συνολικά, στην ευρύτερη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας, εξελέγη 12 φορές βουλευτής, διαδοχικά, του Λαϊκού Κόμματος, του Ελληνικού Συναγερμού, της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως (ΕΡΕ) και της Νέας Δημοκρατίας (ΝΔ). Τα δυο τελευταία κόμματα ίδρυσε ο ίδιος, αντίστοιχα, το 1956 και το 1974. Διετέλεσε, μεταξύ 1946 – 1955, υπουργός Εργασίας, Μεταφορών, Κοινωνικής Πρόνοιας, Εθνικής Άμυνας και τέλος, Δημοσίων Έργων.

Ανέλαβε, τον Οκτώβριο του 1955, ως διάδοχος του Αλέξανδρου Παπάγου, την Πρωθυπουργία, την οποία και διατήρησε, μετά από τρεις επιτυχείς εκλογικές αναμετρήσεις, ως τον Ιούνιο του 1963, οπότε υπέβαλε την παραίτησή του εξαιτίας διαφωνίας με τον Βασιλέα Παύλο. Έκτοτε, παρέμεινε επί ενδεκαετία στο εξωτερικό διατυπώνοντας, κατά αραιά διαστήματα, τις απόψεις του για την ανάγκη της αποκατάστασης του δημοκρατικού πολιτεύματος πάνω σε νέες βάσεις. Επέστρεψε στην Ελλάδα, ενώ κατέρρεε η δικτατορία των Συνταγματαρχών, τη νύχτα της 24ης Ιουλίου 1974 και συγκρότησε, υπό την προεδρία του, την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, η οποία και αντιμετώπισε δραστικά την ανάγκη της άμεσης επαναλειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος και της αντιμετώπισης της εθνικής κρίσης που είχε προκληθεί μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Επικράτησε σε δυο, διαδοχικές, εκλογικές αναμετρήσεις κατά τα έτη 1974 και 1977, εξασφαλίζοντας την αδιάλειπτη άσκηση της εξουσίας ως την παραίτησή του από την ενεργό πολιτική, το έτος 1980.