Η ανθρωπότητα καλείται να αντιμετωπίσει σήμερα δύο μεγάλες και, εν μέρει, αλληλένδετες προκλήσεις: την κλιματική κρίση και την αυξημένη μεταναστευτική πίεση.

Η κλιματική κρίση, η οποία προέκυψε από την εκβιομηχάνιση, απειλεί την ίδια τη ζωή στον πλανήτη Γη. Ταυτόχρονα, αυξάνει τις μεταναστευτικές ροές και παράγει «κλιματικούς πρόσφυγες». Είναι αλήθεια ότι η μετανάστευση είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο, σύμφυτο με την ανθρώπινη ιστορία. Ο ίδιος ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι, εν πολλοίς, προϊόν και αποτέλεσμα της ανθρώπινης μετανάστευσης. Αυτό, όμως, έχει μικρή σημασία για τις πολιτικές εντάσεις τις οποίες η διαχείριση της μεταναστευτικής πίεσης στις ευρωπαϊκές, και όχι μόνο, κοινωνίες προκαλεί.

Η πραγματικότητα είναι ότι το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό θα είναι όλο και περισσότερο στο επίκεντρο του προβληματισμού και της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ευρώπη και τον σύγχρονο κόσμο. Ταυτόχρονα, το Μεταναστευτικό είναι, ίσως, το θέμα το οποίο περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο προσκαλεί και προκαλεί τον λαϊκισμό. Και μάλιστα, πιο συγκεκριμένα, προσκαλεί δύο εκ διαμέτρου αντίθετους λαϊκισμούς. Οποιοσδήποτε άνθρωπος, με ειλικρινή ενσυναίσθηση για τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου, μπορεί εύκολα να παρατηρήσει ότι διαχρονικά η Άκρα Δεξιά και η Άκρα Αριστερά χρησιμοποιούν τους μετανάστες ως «ιδεολογικό εργαλείο», φυσικά από διαφορετικές αφετηρίες.

Η Ευρώπη, ωστόσο, οφείλει να λάβει «ευρωπαϊκές αποφάσεις», χωρίς να υποκύπτει στους λαϊκισμούς, την πόλωση και τον ανορθολογισμό, δίνοντας λύσεις στη θέση των κραυγών και των, ενίοτε, κροκοδείλιων δακρύων. Η πραγματικότητα είναι ότι σήμερα θέλουν να έρθουν στην Ευρώπη εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι από χώρες της Αφρικής και της Ασίας. Τα ανοιχτά σύνορα δεν μπορεί να είναι η λύση. Και εκτός των άλλων, οδηγούν ευθέως στην άνοδο της εχθροπαθούς και μισαλλόδοξης Άκρας Δεξιάς, που θέλει μια Ευρώπη-φρούριο.


Η λύση είναι η ενθάρρυνση της νόμιμης, λελογισμένης, με κανόνες και προϋποθέσεις, μετανάστευσης και η καταπολέμηση, με κάθε νόμιμο μέσο, της παράτυπης. Είναι ίσως περιττό να υπενθυμίσει κάποιος τη μεγάλη πρόοδο που σημειώθηκε στην πατρίδα μας, μετά το 2019, στη διαχείριση του ΠροσφυγικούΜεταναστευτικού με τις μεγάλες επενδύσεις σε υποδομές επιτήρησης και φύλαξης των συνόρων, τις νέες σύγχρονες δομές πρώτης υποδοχής, τη γρήγορη και καλά στελεχωμένη διαδικασία εξέτασης των αιτήσεων ασύλου και τα ενισχυμένα ενταξιακά προγράμματα και τις πολιτικές. Η Ελλάδα, ούσα το σύνορο της Ευρώπης και, λόγω γεωγραφίας, χώρα πρώτης υποδοχής, οφείλει και να φυλάει τα σύνορα και να σώζει ζωές. Τα τελευταία χρόνια τα κάνει και τα δύο με επιτυχία.

Την ώρα που η Ευρώπη βραδυπορεί, οι Έλληνες πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι γιατί από το 2012 μέχρι σήμερα το ελληνικό Λιμενικό έχει σώσει σχεδόν 500.000 ανθρώπινες ζωές. Όμως, όσοι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη νοιάζονται πραγματικά για τις ζωές αυτών των ανθρώπων, θα πρέπει να στηλιτεύουν κυρίως, και πάνω απ’ όλα, τους εγκληματίες διακινητές και όσους τους βοηθούν. Επίσης, οφείλουν να ενώσουν τις φωνές τους με όσους θέλουν να ελέγχονται οι αναχωρήσεις αυτών των δυστυχισμένων ανθρώπων στις χώρες από τις οποίες ξεκινούν με τα σαπιοκάραβα. Αλλιώς πρόκειται είτε για ανώφελο νοιάξιμο είτε για δήθεν νοιάξιμο.

Ο κύριος Δ. Καιρίδης είναι υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 13/8