Πάνε χρόνια που είχα ακούσει μια εξήγηση Ιρλανδού για τη θερμή υποδοχή που είχαν επιφυλάξει οι συμπατριώτες του στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου κατά την επιστροφή της από διεθνή διοργάνωση, όπου δεν είχε διακριθεί. Αισθανόμαστε, έλεγε, ότι είναι σαν να γυρίζουν φαντάροι μας από μια αποστολή στο εξωτερικό. Νικητές ή ηττημένους, χαιρόμαστε που τους ξαναβλέπουμε και τους τιμούμε που έκαναν το καθήκον τους. Σωστό. Η τιμή προσήκει και στην ήττα, όταν έχει δοθεί ο αγώνας. Υπόκλιση λοιπόν στα παιδιά της Εθνικής μπάσκετ, πολλώ μάλλον μετά την αλλαγή αγωνιστικού προσώπου στα… δυόμισι τελευταία παιχνίδια. Αποκλείστηκαν έχοντας αποδείξει ότι είναι και μαχητές και υψηλού επιπέδου. Μόνη πικρία, κυρίως για τους ίδιους, ότι θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει τη Ρωσία, αν υπήρχε μεγαλύτερη ψυχραιμία και προσοχή στις λεπτομέρειες, ίσως και καλύτερη διαχείριση του «πάγκου».

Έφυγαν όμως με το κεφάλι ψηλά, ενώ στην αρχή φοβόμασταν το αντίθετο. Και η ήττα δεν αλλάζει την εικόνα. Τον αγώνα πρέπει να εκτιμούμε. Θέλουμε, για παράδειγμα, να κερδίζει πάντα η Στεφανίδη, αλλά είμαστε μαζί της επειδή είναι δική μας και μάχεται. Είμαστε μαζί της ακόμη και όταν, ευτυχώς σπανίως, χάνει. Αυτά τα… λυρικά, επειδή τείνουμε, μόλις κάτι δεν πάει καλά, να προεξοφλούμε ότι ορισμένοι κάνουν αγγαρεία.

Έχουμε πρόχειρη την κακολογία - παρότι με ελλιπείς πληροφορίες. Καμιά φορά κάνει καλό, γιατί εξάπτει τον εγωισμό των πρωταγωνιστών. Αλλά είναι μικροπρεπής αντίδραση. Αυτό δεν σημαίνει ότι βλάπτει η κριτική. Ιδίως μετά το τέλος της «μάχης». Ιδίως όταν ανοίγεται σε ευρύτερο ορίζοντα.

Δεν μας αρέσει, λόγου χάριν, η αριστεία, αλλά επιζητούμε τις διεθνείς διακρίσεις. Δυσπιστούμε στο άνοιγμα προς τα έξω, βλέπουμε όμως ότι εκείνοι που «ψήθηκαν» είτε στο εξωτερικό είτε με συνεχείς διεθνείς αναμετρήσεις είναι αυτοί που ξεχωρίζουν. Θέλουμε το μετάλλιο, αλλά διαλέγουμε προπονητή την τελευταία ώρα, αφήνουμε να εννοηθεί ότι βασιζόμαστε σε έναν «σταρ» και ανεχόμαστε διοικητικές γκρίνιες που απομακρύνουν πλήθος παικτών από την Εθνική πριν την ώρα τους. Και ο προπονητής, μάλλον χωρίς να το εννοεί (όπως διευκρίνισε άλλωστε), δηλώνει αστόχαστα μεσούσης της μάχης πως πολλά θα πει μετά. Εχουμε, όπως παντού, πολλά να διορθώσουμε.

Αλλά, ενώ αλλού δεν υπάρχει τίποτε το επαινετέο, τα παιδιά γύρισαν με το κεφάλι ψηλά. Και τους χειροκροτούμε. Ως άλλοι Ιρλανδοί.