Οι στημένοι στις ουρές των εκδοτηρίων των αστικών συγκοινωνιών για απόκτηση «προσωποποιημένης» κάρτας παρακαλούνται να μην εκνευρίζονται και, κυρίως, να μην εκπλήσσονται. Το πρώτο, επειδή αυτό που επιζητούν να λάβουν δεν είναι λίγο. Δεν πρόκειται για μία τυχαία προσωπική κάρτα, αλλά για «προσωποποιημένη». Η κάρτα, υπό μία έννοια, αποκτά πρόσωπο - ενδεχομένως απορροφά το δικό μας πρόσωπο, μέσω μιας ακόμη καταγραφής. Αν από τις τραπεζικές κάρτες μπορεί να αποκαλυφθεί τι αγοράζουμε και πού (ξενο)κοιμόμαστε, τώρα θα είναι εφικτή και η καταγραφή των διαδρομών μας.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι το δεύτερο. Δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε. Αυτές οι ουρές είναι ένα δεύτερο βήμα μετά το προ διετίας πρώτο και διδακτικότερο. Το 2015 ο περήφανος πρωθυπουργός με τους κολοσσιαίους εξ απορρήτων του είχε στείλει τους κατοίκους της χώρας να ξεροσταλιάζουν στα ΑΤΜ για να πάρουν στάγδην τα χρήματά τους, 60 ευρώ τη μέρα. Τα δικά τους λεφτά. Τώρα, με χειριστή έτερο αδάμαντα (αυτός ο Σπίρτζης, «ο μικρός ο μέγας»), μας στέλνει στις ουρές για να… δώσουμε χρήματα.

Παίρνεις ή δίνεις, έχει ουρά. Πρέπει να την αποδεχτείς. (Ο Τζίμης Πανούσης είχε έναν σχετικό στίχο στο «Σουζάνα», αλλά δεν είναι δημοσιεύσιμος). Το κράτος δεν ασχολείται με την καταπόνηση καθενός κατοίκου. Ενδιαφέρεται για ομάδες: για τις ευπαθείς, τις απαθείς, τις συλλογικότητες - άρα για κανέναν. Την ταλαιπωρία δεν τη βλέπει για κακό. Ας θυμηθούμε έτερους αστέρες του 2015, που θεωρούσαν εύλογο το δελτίο στα τρόφιμα -άλλες ουρές- και θετικό ότι ο κόσμος θα συνήθιζε στις κλειστές τράπεζες. (Ότι κάποιοι είχαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό είναι τυχαίο: το ηθικό πλεονέκτημά τους υπερχείλισε προς την αλλοδαπή).

Οι ουρές ήταν πάγιο γνώρισμα του «υπαρκτού». Η ταλαιπωρία του πολίτη είθισται σε εξουσίες τέτοιου τύπου, που στην Ελλάδα δεν ήταν μόνο «αριστερές». Συνηθίζεις. Δεν ξαφνιάζεσαι που τα ακυρωτικά τα έσπαγαν παλιά υπέρμαχοι των τζαμπατζήδων, αλλά τώρα ασχολούνται με την Καταλονία. Δεν διερωτάσαι γιατί ο Σπίρτζης, ο ως άνω, ερευνά πού εδρεύουν οι μέτοχοι της Taxi Beat, αλλά δεν ανησυχούσε για την εξωχώρια μέτοχο μειοψηφίας της «Αυγής».

Συνηθίζουμε, το έχω υποστηρίξει και παλιότερα, στην ταλαιπωρία - και στην ανελευθερία. Αλλά η συνήθεια δεν σημαίνει ικανοποίηση. Ο υφέρπων θυμός εκφράζεται, έστω με απάθεια. Απλώς, αυτό δεν είναι αρκετό.