Στις πυρκαγιές του Αυγούστου η στήλη είχε σημειώσει ότι οι φυσικές καταστροφές είναι αναπόδραστες, ακόμα και με ακραία επιμέλεια. Δάση καίγονται, πόλεις πλημμυρίζουν, άνθρωποι σκοτώνονται ή τραυματίζονται, άλλοι χάνουν το βιος τους. Η φύση δεν μπορεί να νικηθεί καθ' ολοκληρίαν. Όποτε όμως μας πνίγει ανθρωποκτόνος η λάσπη, αξιώνει κανείς από τους υπευθύνους κάποια, έστω, συντριβή. Αξιώνει να ξεχάσουν για λίγο τι υπαγορεύει το πολιτικό τους συμφέρον, η θεσιθηρία και η μωροφιλοδοξία τους. Και απαιτεί στοιχειώδη λογική από τον Τύπο - ακόμη και απ' αυτόν που εξυμνεί την εξουσία.
Στα περίπτερα λοιπόν είχαμε μια αφορμή να καταλάβουμε για ποιον λόγο ο κυβερνητικός Τύπος είναι πιο επικίνδυνος από τον κατά σύστημα, έστω και στρεβλά, αντιπολιτευόμενο. Ο τελευταίος, ακόμη και αν διακατέχεται από μένος, μέσα στο ενδιαφέρον του να επικρίνει την εξουσία αναζητεί τις αληθινές αιτίες να το κάνει. Αν δεν τις βρίσκει, μπορεί να επικρίνει αδίκως ή καθ' υπερβολήν. Πάντα όμως η επίθεση είναι αποτελεσματικότερη αν συντρέχει βάσιμος λόγος. Όποια και αν είναι τα κίνητρα ή το επίπεδό του, ο αντιπολιτευτικός Τύπος συμβάλλει στην κριτική της εξουσίας. Στους αντίποδες, τα κυβερνητικά έντυπα (όχι τα απλώς φίλα διακείμενα) είναι απολογητές της. Ο λιβανωτός θα επιμείνει, είτε φορτώνεται η χώρα 86 δισ. εντός πενταμήνου είτε χάνονται άνθρωποι. Είτε ακόμη όταν, μετά την απώλεια των ανθρώπων, συμβαίνει να ξεδιπλώνουν οι κυβερνώντες τη μικρότητά τους.
Εν προκειμένω η μικρότητα υπερχείλισε (όσο και αν είναι λεκτικά αντιφατικό). Με κορυφαία του χορού την περιφερειάρχη. Αυτή τη φορά δεν εμφανίστηκε με ύφος καψαλισμένης γκεριλέρο όπως στις φωτιές. Πρωτοτύπησε, υποβάλλοντας μηνυτήρια αναφορά επί της ουσίας κατά του εαυτού της. (Πάλι καλά που δεν παρουσιάστηκε στο… τμήμα να αυτοτεθεί υπό κράτηση). Κατά δε τις πληροφορίες των ρεπορτάζ, ο περίγυρός της σφόδρα ταράχτηκε που το Μαξίμου δεν έκανε μια «διαρροή» (!) για τις ευθύνες των προηγουμένων - αν όχι και της κοινωνίας που, όπως μάθαμε διά χειλέων Τσιρώνη, χρησιμοποιεί πετρέλαιο και παράγει κηλίδες. Και το Μαξίμου, από την πλευρά του, φαίνεται πως βρήκε βολικό να αφήσει τις όποιες ευθύνες στους ώμους της περιφέρειας. Λογικό - ο πρωθυπουργός ξεπέρασε μεν την κόπωση της εφιαλτικής θερινής βραδιάς του 2015, αλλά δεν μπορεί βέβαια να εποπτεύει τα ρέματα.
Από τους περισσότερους αιρετούς άρχοντες έχουμε, δυστυχώς, συνηθίσει να μην περιμένουμε αυτοκριτική, ακόμη λιγότερο παραδοχή ευθυνών. Όταν όμως ο Τύπος γίνεται απολογητής ακόμη και του θράσους τους, συμβάλλει στη συσκότιση των παθογενειών της εξουσίας και των προσώπων που την ασκούν. Και τότε καταλαβαίνει κανείς γιατί η εξουσία επιθυμεί τόσο πολύ να ελέγξει την ενημέρωση - αλλά και πόσο επικίνδυνη θα ήταν μια μονοφωνική πολιτεία γεμάτη… εφημερίδες της κυβερνήσεως.
