Οι απαντήσεις ποικίλλουν και εν πολλοίς εξαρτώνται από την ποιότητα της εκτίμησης του εκάστοτε αναλυτή. Για παράδειγμα, η πιο μπρουτάλ και δεξιάς κοπής προσέγγιση βλέπει πίσω από το κοινωνικό μούδιασμα που συνοδεύει την κυβερνητική πολιτική, τον έλεγχο της Αριστεράς στους ιμάντες διαμαρτυρίας.

Μα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μηδαμινή παρέμβαση στα κλασικά συνδικάτα και σωματεία. Σε πολλά από τα νέα εγχειρήματα εργατικής έκφρασης, μάλιστα, είτε απουσιάζει, είτε είναι ανεπιθύμητος.

Τι κάνει, λοιπόν, τις δυνάμεις του δρόμου να μην μπορούν να αρθρώσουν αντιπολιτευτικό λόγο με ένταση και διάρκεια; Μήπως οι επιμέρους τομές των κυβερνώντων που ικανοποιούν τις κλασικές δυνάμεις της κινηματικής Αριστεράς;

Ούτε αυτό εξηγεί επαρκώς την ανθεκτικότητα Τσίπρα. Μια δεύτερη εκτίμηση θέλει τον Τσίπρα κυρίαρχο λόγω της χαμηλού επίπεδου αντιπολίτευσης που του ασκείται από το ευρωπαϊκό τόξο και ειδικά από τη Νέα Δημοκρατία.

Η αλήθεια είναι ότι συχνά δεν θίγεται ο πυρήνας της διακυβέρνησης από την αξιωματική αντιπολίτευση. Η λογική ότι ο Τσίπρας μάς κάνει Βενεζουέλα, για παράδειγμα, μπορεί να συγκινεί ένα αντιαριστερό ακροατήριο, σε μια χώρα όμως όπου έχουν ιδιωτικοποιηθεί τα πάντα και που αποτελεί υπόδειγμα δημοσιονομικής προσαρμογής το παραπάνω επιχείρημα δεν πατάει και σε τόσο συμπαγή πόδια.

Το ίδιο και η λογική «κάντε να τους να απολογηθούν για τα πεπραγμένα της διαπραγμάτευσης του 2015». Ένα επιχείρημα που επίσης οπλίζει τον Τσίπρα αφού αν βαρύνεται για τις παλινωδίες της πρώτης του διακυβέρνησης, χρεώνεται ταυτόχρονα και τη στροφή της.

Βεβαίως η ανθεκτικότητα μιας κυβέρνησης δεν εξαρτάται απλώς από τον τρόπο και την επιτυχία της πολιτικής αντιπολίτευσης που της γίνεται. Εξαρτάται και από την κοινωνική αντιπολίτευση – που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τις δυνάμεις που επιχειρούν να τη διευθύνουν...

Από την καλοσύνη των ξένων. Δηλαδή από τον τρόπο που ισορροπεί υλικά μεταξύ των δυνάμεων που έχουν παραδοσιακούς δεσμούς με τη χώρα – και συμφέροντα προφανώς. Από τη γεωπολιτική συγκυρία που συχνά προδιαγράφει το είδος της σταθερότητας που απαιτεί. Ο Τσίπρας αποδεικνύεται ανθεκτικός για όλα τα παραπάνω. Και γιατί φαίνεται να έχει αφομοιώσει την παλιά αρχή των πεπειραμένων παικτών: «Να επιλέγεις εσύ τον εχθρό σου».

Ο ίδιος ακόμη σήμερα και παρά τη διακυβέρνηση του επιλέγει με ποιους θα τα βάλει, καθορίζοντας και παράγοντας αυτός την ατζέντα. Προς το παρόν.