Αναγκαία και αναπόφευκτη, διαμόρφωσε τις νέες συμμαχίες. Τις νέες κινηματικές εκφράσεις. Στέγασε τις διαφορετικές οδούς για εξιτήριο της χώρας.

Ταχύτατα και όπως ήταν λογικό στο εσωτερικό του, σχηματοποιήθηκαν οι πόλοι του. Σύμφωνα με μια ανάγνωση, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύθηκε με σημείο εκκίνησης την πλατεία Συντάγματος.

Αν υπήρξε μια πολιτική δύναμη που δεν μπήκε στην τότε διαίρεση, ήταν το ΚΚΕ. Που παγίως θεωρούσε πως η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας ήταν η κυρίαρχη.

Όχι τυχαία, ο Περισσός είναι που σήμερα αποκαλεί ως τεράστια απάτη το Μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Και ως όχημα που εγκλώβισε τον κόσμο στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αν σήμερα το Μνημόνιο- αντιμνημόνιο, συνεχίζει να υφίσταται ως πολιτικό πρόσχημα για μετωπικές συμπορεύσεις για μια σειρά δυνάμεων, όπως η ΛΑΕ ή το Σχέδιο Β του Αλαβάνου, για το υπόλοιπο πολιτικό τόξο δεν ισχύει το ίδιο.

Σε αυτό, οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής και ατλαντικής πρόσδεσης της Ελλάδας, χρωστάνε μεγάλη χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ. Η συμφωνία με τους δανειστές το Καλοκαίρι του 2015, ρευστοποίησε τις γραμμές.

Αυτό το τελευταίο έχει δύο όψεις. Η μία είναι η ήττα του άλλου δρόμου για την χώρα. Αφού δεν μπορείς, ούτε το μνημόνιο να αντιπαλέψεις, δεν νοείται να μιλάς για άλλο κοινωνικό πρόταγμα.

Κι αφού δεν υπάρχει πια Μνημόνιο- αντιμνημόνιο, δεν τίθεται και ζήτημα για μεγάλα μέτωπα που θα χωρούν και παράξενες δυνάμεις, πέραν της Αριστεράς. Η συγκατοίκηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι το καλοκαίρι του ίδιου έτους, είχε βάση λόγω της διαίρεσης που περιγράφουμε.

Αν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις, ξεκαθαρίζουν σε όλους τους τόνους πως το Μνημόνιο –αντιμνημόνιο δεν υφίσταται ως κυρίαρχη αντίθεση της χώρας. Αντίθετα υφίσταται μόνον το σχήμα Αριστερά- Δεξιά.

Και πολύ περισσότερο, αν η χώρα είναι όντως σε τροχιά εξιτηρίου από την επιτροπεία, ποιος ο λόγος συνύπαρξης Τσίπρα και Καμμένου τους επόμενους μήνες;