Βεβαίως, έχει σημασία να πει η κυβέρνηση πώς τις βλέπει. Γιατί ομολογουμένως μας έχει μπερδέψει λίγο η αμφίσημη στάση κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια, ο τρόπος που αντιμετωπίζει το θέμα αποτυπώνει όλη την υπόσταση και τον πυρήνα της λογικής της.

Επενδύσεις για παράδειγμα, δεν είναι το πλιάτσικο από το μεγάλο κεφάλαιο. Ακόμη και στο πεδίο του καπιταλισμού, υπάρχει πλαίσιο, όροι, κανόνες. Βεβαίως, η επιθετικότητα του ίδιου του συστήματος τείνει να υπερβαίνει τα πλαίσια. Ακόμη και τους νόμους τους ίδιους. Και έχουμε φτάσει σε εκείνο το σημείο όπου και η απλή υπεράσπιση των νόμων, τείνει να γίνει ριζοσπαστική. Για παράδειγμα, η υπεράσπιση του αρχαιολογικού νόμου.

Το κεφάλαιο όμως είναι κεφάλαιο. Και υπάρχουν επιχειρηματίες ή funds που βλέπουν τα πάντα, ως μεταβλητές του κέρδους. Και κάθε ένσταση κανόνων ή την απλή τήρηση των κανόνων, ως βαρίδι ή ως δύναμη αναχρονισμού. Το ίδιο ακριβώς κεφάλαιο, ή μέρος του, που αποζητά την διευκόλυνση ή την διαμόρφωση ευνοϊκού περιβάλλοντος ή την συμπίεση του εργατικού κόστους μέσα από την επιβολή κανόνων, το ίδιο ακριβώς σπάει τους κανόνες ή τους ερμηνεύει ως αναχρονιστικούς.

Και καλά το κεφάλαιο μπορεί να θεωρεί πως θα επιστρέψουμε στην δουλοκτητική κοινωνία. Και πως τότε μόνον η κοινωνία και η οικονομία θα αποκτήσουν ευελιξία και ταχύτητα. Το κεφάλαιο είναι σχέση. Και κάνει την δουλειά του. Η κυβέρνηση; Τι κάνει; Κουτοπονηριές; Προσεταιρισμούς με τμήματα των ελίτ; Κλεφτοπόλεμο; τι ακριβώς ρόλο έχει; είναι τροχονόμος συμφερόντων;

Μια κυβέρνηση που θέλει να λέει πως έχει αριστερό πυρήνα, έχει δύο γνώμονες πάντα: την έγνοια των υποτελών τάξεων. Και την ρύθμιση ή την επιβολή πλαισίου. Το πρώτο σε φόντο μνημονίου σηκώνει τεράστια κουβέντα. Σύμφωνα με μια ανάγνωση το μνημόνιο σε καταπίνει μέσα στα μέτρα που παίρνεις για τους άλλους. Σύμφωνα με μια άλλη, μπορείς να ελιχθείς, να αποσπάσεις πράγματα. Να κάνεις πιο ήπιες τις πλευρές του.

Δεν έχει σημασία να συζητήσουμε τώρα το δεύτερο. Έτσι κι αλλιώς μια κυβέρνηση κρίνεται και από το μη μνημονιακό πεδίο. Για παράδειγμα την υπόθεση της ΑΕΠΙ και των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών. Ή την ΕΡΤ. Τα παραπάνω, δεν έχουν άμεσο δημοσιονομικό αντίκτυπο.

Οι επενδύσεις όμως είναι πιο σύνθετο πεδίο. Έχουν σχέση με την στρατηγική και τα αφηγήματα που θέλει να φτιάξει μια κυβέρνηση. Από αυτό καθορίζεται και η σχέση της με το κόμμα. Η σημερινή κυβέρνηση είναι αποτέλεσμα σύμπραξης. Δεν είναι της ώρας επίσης να συζητήσουμε την ποιότητα των εταίρων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν είναι (ακόμη) η γλάστρα που επικυρώνει τον αυτοσχεδιασμό ή τις κουτοπονηριές υπουργών. Και οι επενδύσεις, δεν μπορούν να λογίζονται με διαφορετικό τρόπο από κάθε υπουργό ή στέλεχος.

Έμελλε στον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει. Να παραλάβει στα χέρια του τον παρασιτικό ελληνικό καπιταλισμό. Όχι το κράτος. Αλλά την δημόσια διοίκηση. Όχι την δικαιοσύνη. Αλλά την δύναμη να νομοθετήσει κανόνες.

Προφανώς οι επενδύσεις έτσι νέτα σκέτα δεν συνεπάγονται και ανάπτυξη. Αλλά και προφανώς η ανάπτυξη δεν θα αφορά όλους σε έναν κόσμο ταξικό. Ας ξεκαθαρίσει όμως η κυβέρνηση. Γιατί και το ένα και το άλλο δεν γίνονται. Ας περιφρουρήσει τουλάχιστον το περιβάλλον των κανόνων που παρέλαβε.