Όλα αυτά, στο φόντο μιας τραυματισμένης χώρας, μιας εθνικής τραγωδίας, μιας περιπέτειας που έθεσε την Ελλάδα, η επιλογή των μεσαίων συνταγματαρχών να ενεργοποιήσουν σχέδιο εκτροπής – ένα από τα τρία τουλάχιστον που υπήρχαν στα χαρτιά με την βοήθεια του ξένου παράγοντα. Και να ανακόψουν τον ριζοσπαστισμό του 60 με την σκοτεινή και εφιαλτική επταετία τους.

Αν πρώτος κύκλος εθνικοφροσύνης κορυφώθηκε και ολοκληρώθηκε με το 1965, το 74 η ραχοκοκαλιά της αστικής παράταξης συσπειρώθηκε γύρω από τον χαρισματικό της επικεφαλής. Έθεσε τα νέα επίδικα, ενσωματώνοντας ένα πιο εθνικό και ευρύ κλίμα, από τότε προσανατολισμένη και με συνέπεια στον ευρωατλαντισμό και την συμμαχία πόλεων και υπαίθρου.

Όπως κάθε κόμμα, οι νικητές του Εμφυλίου αλλά και τα μεσαία στρώματα που προέκυψαν από τις ανατάξεις της Οικονομίας του 60 και του 70, γνώρισαν αλλαγές, μετασχηματισμούς, μεταβάσεις στην κοινωνική σύνθεση ή την κάθε φορά ιδεολογική επιταγή.

Με μια επιτυχία: Η κοινωνική συμμαχία ήταν πάντα κοινωνική συμμαχία. Εξέφραζε εκτός του ιδεολογικού, κάτι πέραν της διαχείρισης της ξένης βοήθειας και των ευλογιών των ξένων.

Το μεσαίο νοικοκυριό παράλληλα με τον δομικό αντικομμουνισμό, η τάξη και ασφάλεια αλλά και μια ορισμένη εργατική απεύθυνση, υπήρξαν οι αρμοί της παράταξης. Όχι τυχαία, δεν διαλύθηκε ούτε υπό το καθεστώς ιδεολογικής ηγεμονίας του χαρισματικού Ανδρέα, ούτε μετά τις εκλογικές της ήττες μέσα στα χρόνια από το 1981- 1990 ή και μετά. Μια ορισμένη πρόσδεση με το κράτος και την δημόσια διοίκηση, μια τεράστια διείσδυση στο αγροτικό κομμάτι, μια μεγάλη σχέση με τα σώματα ασφαλείας και τον στρατό, μια ελαφρότερη αλλά υπαρκτή σχέση με δημόσιους διανοούμένους. Η ΝΔ, δεν κλονίστηκε, παρά μόνον τα χρόνια του Μνημονίου, που και πάλι δεν διαλύθηκε όπως το ΠΑΣΟΚ. Οι ευθύνες της μεγάλες προφανώς για την επιτροπεία της χώρας ή την συντήρηση ενός μοντέλου παρασιτικού καπιταλισμού, συχνά με δόσεις άγριας καταστολής.

Οδεύοντας σε ιδεολογικό συνέδριο, σήμερα η ΝΔ και υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, μοιάζει να βρίσκεται αντιμέτωπη με δίλημμα και παρά το γεγονός πως οι δημοσκοπικές της επιδόσεις συγκολλούν τις φατρίες και επιβάλουν την ομοειδή εικόνα προς τα έξω.

Θα γείρει προς τα start ups ή θα αφεθεί στο ρεπερτόριο της κλασικής λαϊκής δεξιάς; Το πρώτο θα αποτελεί κάτι πολύ κοντά στα πιστεύω του σημερινού Προέδρου της ΝΔ αλλά και διαφόρων παραγόντων που καλοβλέπουν έναν Ευρωπαϊκό Συναγερμό ως κόμμα – απάντηση στην Αριστερά. Το δεύτερο αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την εξουσία. Και τα δύο, δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Παρά μόνον ως αποτέλεσμα συγκυβέρνησης…