Σε πολλά μπορείς να διαφωνήσεις με τον πληθωρικό πρώην υπουργό Οικονομικών. Όχι στο παραπάνω. Τώρα που διάφοροι σηκώνουν μεσίστιες τις σημαίες λόγω της αποχώρησης του Σόιμπλε από την εμβληματική για την δημοσιονομία της ΕΕ θέση, τώρα είναι που χρειάζεται μια ορισμένη σκέψη για αυτό που ζούμε.

Και αυτό που ζούμε δεν είναι μόνον συνάρτηση ενός παρασιτικού καπιταλισμού που αναπτύχθηκε μεταπολεμικά στην χώρα. Αυτό το τελευταίο εξάλλου, υποκρύπτει την φαντασίωση πως η εξέλιξη ενός κανονικού (sic) καπιταλισμού, μπορεί να μην μας εξέβαλε στην επιτροπεία.

Αυτό που ζούμε είναι και συνάρτηση του χώρου και χρόνου της ένωσης που ανήκουμε. Του τρόπου που αυτή ολοκληρώνεται ή αντιδραστικοποιείται θυμίζοντας τον Λένιν πως Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης θα υπάρξουν μόνον αν είναι σοσιαλιστικές αλλιώς θα είναι μεν ηνωμένες αλλά αντιλαϊκές.

Ο Σόιμπλε εξέφρασε μια λογική τιμωρητισμού ενώ επί ημερών του εντάθηκε ο μύθος του τεμπέλη Νότου- όχι κατ ανάγκην με άμεση δική του ευθύνη.

Σύμφωνα με τους εντόπιους θαυμαστές του, απλώς έκανε την δουλειά του και απλώς κράτησε τα γκέμια ενός δημοσιονομικού τουρλουμπουκιού που ξεκινά από την Ελλάδα και φτάνει στην Πορτογαλία ή την Κύπρο.

Η λογική του ΥΠΟΙΚ εκτάκτου ανάγκης, αθωώνει μια ολόκληρη στρατηγική πανγερμανισμού και πλεονασμάτων.

Η λογική όμως που επίσης θέλει τον Σόιμπλε, πρόσωπο που φέρει μια λογική και άρα την παίρνει μαζί του, επίσης λανθασμένη.

Η σκληρή λογική και ταυτόχρονα το πιο δεξιό περιβάλλον, θα ενταθούν. Το μετέωρο στα ευρωπαϊκά ΔΝΤ θα μείνει και στο ελληνικό πρόγραμμα μόνον αν εξασφαλίσει πως δεν θα είναι το σκληρό πρόσωπο των δανειστών, αλλά θα έχει την σύμπραξη ενός επίσης σκληρού ξανά ΥΠΟΙΚ.

Ο Σόιμπλε είναι εδώ, πιο πολύ από ποτέ. Με το μοναδικό ελαφρυντικό πως και η Μέρκελ στην τελευταία της θητεία, δεν θα θέλει να έχει παραλάβει Ένωση και να παραδώσει χωματερή βορείων και νοτίων.