Για την ακρίβεια: ποιος δικαιούται να την επισκέπτεται και για ποιο λόγο; Γιατί την επισκέπτονται πολλοί εδώ και χρόνια.

Για παράδειγμα, για καιρό την επισκέπτονταν οι απλοί σκαφάτοι, που την έβλεπαν ως στάση στις θερινές τους εξορμήσεις.

Αλλά και όσοι για καιρό τη ζαχάρωναν ως πλατφόρμα για μπίζνες και επενδύσεις. Και όχι κατά τη διάρκεια της σημερινής διακυβέρνησης.

Συχνά την επισκέπτονταν και επιζώντες των εφιαλτικών χρόνων. Όσοι βρέθηκαν στο θανατονήσι, κατατρεγμένοι, διωγμένοι και μάρτυρες ενός μισαλλόδοξου κράτους που στην καμπούρα τους έκανε ασκήσεις εθνικής συνοχής.

Πιο πυκνά και με σταθερό τρόπο, την επισκέπτονταν οι αντιστασιακές εαμικές ή φιλοεαμικές οργανώσεις όπως η ΠΕΑΕΑ, που κάθε χρόνο έκανε και κάνει μια επίσκεψη-μνημόσυνο στον μαρτυρικό τόπο.

Παλιότερα, όταν ακόμη δεν είχε εκλείψει βιολογικά η ηρωική δρακογενιά του ΕΑΜ, οι Γερόντοι του Ρίτσου, η φόρτιση ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Για όσους το ζούσαμε ως πιο νέοι, επισκέπτες και μεις με το γνωστό καραβάκι, η εμπειρία ήταν μοναδική.

Και για όσους είχαμε την τύχη να μιλήσουμε ή να μιλάμε κάθε χρόνο περπατώντας στο νησί, με πρόσωπα που πέρασαν από κει, γνωρίζοντας τι εστί πλωτός «Παρθενώνας» με αίμα και στρατωνισμό.

Ένα ηρωικό όνομα μου έρχεται στο νου: Τατάκης. Σταματώ εδώ.

Βάσει μαρτυριών, αλλά και ιστορικής πια στέρεης γνώσης, στη Μακρόνησο βέβαια δεν εκτοπίστηκαν μόνον κομμουνιστές.

Εδώ εκτοπίστηκαν και βασανίστηκαν και ευρύτερα αριστεροί αλλά και δημοκράτες ή προοδευτικοί άνθρωποι.

Επίσης, δεν ήταν όλοι αμετανόητοι. Υπέγραψαν δηλώσεις. Κάτι που προφανώς δεν μπορούμε να κρίνουμε εμείς που ανήκουμε σε άλλο πλαίσιο και σε άλλο χρόνο και χώρο. Και που ανήκουμε σε μια καταναλωτική γενιά που μελαγχολεί με το παραμικρό.

Πολλοί εξ αυτών δεν άντεξαν. Έχω στον νου μου ακόμη την εικόνα ενός σπουδαίου θεατρικού συγγραφέα να μου λέει με συστολή πως υπέγραψε.

Για να μην παρεξηγηθώ: αυτά ως καταγραφή, όχι ως μειωτικά για κανέναν εξ όσων ζήσανε την περιπέτεια του εμφυλιακού και μετεμφυλιακού κράτους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα ΜΜΕ του οργάνωσαν επίσκεψη στη Μακρόνησο. Συγγνώμη, αλλά δεν κατάλαβα το παραπάνω ως προσπάθεια οικειοποίησης αγώνων των άλλων από το σημερινό αυτό κόμμα. Εξάλλου στη Μακρόνησο εκτοπίστηκαν και πρόσωπα που πέρασαν στην ανανεωτική αριστερά, κυρίως μετά το σχίσμα του '68.

Βεβαίως ο καθένας κρίνεται. Όπως κρίθηκαν και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που παρακολούθησαν τη συναυλία του Μίκη στη Μακρόνησο το 2003.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το κυρίαρχο κυβερνών κόμμα. Για την ακρίβεια, συγκυβερνά με τις παρέες των Οικολόγων, του Πράττω και με το ακατανόητο και δεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ (που φαντάζομαι δεν βλέπει τόσο θερμά τις επισκέψεις στη Μακρόνησο, πλην Ζουράρι, για να είμαστε δίκαιοι).

Κι επειδή ακριβώς κυβερνά, και μάλιστα σε συνθήκες μνημονίου και φτωχοποίησης, δεν θα μπορούσε να μην πυροδοτήσει αντιδράσεις η απόβασή του στη Μακρόνησο.

Από ποιους αλήθεια; Από διαφόρους αναθεωρητές της μετά-Δεξιάς που έχουν αρχίσει δειλά αλλά σταθερά να μας λένε πως η Μακρόνησος δεν ήταν ακριβώς και μαρτυρικός τόπος αφού πολλοί απλώς υπηρέτησαν σε αυτή τη θητεία τους;

Μα αν αυτό ισχύει, γιατί ακριβώς εξεγείρονται για τη συριζαϊκή απόβαση στο νησί;

Από ποιους άλλους; Από τη μη κυβερνώσα αριστερά; Μα η Μακρόνησος δεν υπήρξε απλώς και μόνον τόπος μαρτυρίου για την αριστερά αλλά και για έναν ευρύτερα προοδευτικό κόσμο.

Οι αντιλήψεις υγειονομικών ζωνών στην αριστερά είναι ένα σύνηθες φαινόμενο.

Υπάρχει όμως και μια ακόμη αλήθεια: η ευκολία και το πείσμα του απλού κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ να διατηρεί τη σύνδεση με την μεταπολεμική Ιστορία της αριστεράς και την περιπέτειά της επιβεβαιώνει την εσωτερίκευση ενός βασικού επιχειρήματος της ίδιας της κυβέρνησης: πως η επώδυνη διαχείριση του ελληνικού καπιταλισμού και η αποδοχή της επιτροπείας και των μέτρων της αποτελούν μια προσωρινή διαδικασία όπου αυτόματα με το εξιτήριο από την προκρούστεια κλίνη θα επιτευχθεί και μια αναβάπτιση της διαχειριστικής αριστεράς.

Μια επανεκκίνηση και μάλιστα με το στρατηγικό πλεονέκτημα πως η αριστερά θα είναι αυτή που θα τερματίσει εν μέρει τη δημοσιονομική δίνη στην οποία ο λαός μας είχε περιέλθει από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Το εγχείρημα ενέχει τον τραγικό κίνδυνο να χρεωθεί η αριστερά για πάντα την επιτήρηση της χώρας.

Στη Μακρόνησο την Κυριακή δεν είδαμε απλώς μια φιέστα μνήμης. Είδαμε όλες τις τραγικές αντιφάσεις του σήμερα της αριστεράς. Όλης της αριστεράς, μη γελιέστε.