Σε όλο αυτό που βιώσαμε και που δεν ήταν ευλόγως ελκυστικό για τον μέσο εργαζόμενο και πολίτη, φάνηκε σαν να προδιαγράφεται ισχνά η επόμενη μέρα των πολιτικών δυνάμεων.

Διότι υπάρχουν οι κυβερνητικοί που χειροκρότησαν τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, υπάρχουν οι κυβερνητικοί που μοιάζουν αγνώριστοι στον κυνισμό της διαχείρισης της εξουσίας, υπάρχουν όμως και οι συνειδήσεις εκείνων που δεν ξέχασαν πως μιλάμε για πολεμικό υλικό, για άδικο πόλεμο σε Υεμένη, για Ιμπεριαλισμό και για αντιθέσεις που μια κυβέρνηση αν θέλει να λέγεται προοδευτική οφείλει να μην διευκολύνει.

Υπάρχουν όμως και οι αντιπολιτευόμενοι. Το αμάγαλμα της Kεντροαριστεράς και το εξατμισμένο Ποτάμι που απλώς ή με εξαιρέσεις ακολούθησαν την στρατηγική του Μητσοτάκη.

Το ΚΚΕ που συνεπές με τις αρχές του, μίλησε και ανέδειξε τις πτυχές της διαμετακόμισης του πολεμικού υλικού. Τις εγκληματικές ευθύνες του Ιμπεριαλισμού. Κάτι που με συνέπεια έπραξε στην Βουλή και την Επιτροπή της.

Ο Mητσοτάκης, εκ των πραγμάτων οριοθέτησε την πολεμική του. Δεν ηγείται δα και ενός αντιιμπεριαλιστικού κόμματος. Μην τρελαθούμε κιόλας. Στόχευσε με επιτυχία στους όρους της συναλλαγής της πώλησης. Και αυτός προλόγισε την επόμενη στρατηγική του: σκληρό ροκ, με λογική “δεν έχετε κανέναν ηθικό πλεονέκτημα κύριοι. Συνεχώς θα σας το υπενθυμίζουμε”. Μια, όχι εύκολη οδός αφού διαμορφώνει το κλίμα πολέμου χαρτιών, διαρροών και στοιχείων.

Το βέβαιο είναι πως η Βουλή της Δευτέρας, μοιάζει με τρέιλερ των επόμενων πολιτικών ημερών. Η όξυνση δεν θα έχει στο κέντρο της την σχέση με τους δανειστές ή τις αξιολογήσεις. Όπως έλεγε πολύπειρος παράγοντας της Δεξιάς, προ ημερών, “μόνον η καθημερινότητα και η ηθική πονάει τον Αλέξη”. κάτι ξέρει αυτός, αν και ο Πρωθυπουργός δεν θα είναι εύκολος αντίπαλος…