Η εβδομάδα προμηνύεται καυτή στο εργατικό και κοινωνικό μέτωπο. Η τροπολογία που θα φέρει προσεχώς η κυβέρνηση και που αλλάζει τον ίδιο τον πυρήνα των αποφάσεων για απεργία από τα πρωτοβάθμια, επιχειρησιακά σωματεία, αγγίζει ένα θέμα ταμπού.

Ταυτοτικό, ιδεολογικό, συναισθηματικό, το ζήτημα των απεργιών στην Ελλάδα έχει και πολλές ηρωικές διαστάσεις. Έσχατο όπλο των εργαζομένων, κίνησε την Ιστορία. Ποτέ δεν υπήρξε προνόμιο ή υπόθεση μόνον της Αριστεράς, παρότι εκείνη πρωταγωνίστησε σε αυτό.

Η κουλτούρα της διεκδίκησης εξάλλου διέτρεχε και διατρέχει και μέρος της λαϊκής Δεξιάς ή του Κέντρου. Οι απεργίες προφανώς για να είναι μαζικές και καταλυτικές, απαιτούν συμμετοχή. Οριζόντια.

Τα τελευταία χρόνια, το νεοφιλελεύθερο δόγμα, θεωρεί και βλέπει την απεργία ως βαρίδι στην επέλασή του. Πάντα το έβλεπε, σήμερα το περιβάλλον είναι ευνοϊκό για να την διαλύσει ως δικαίωμα.

Βοήθησε σε αυτό και μια γραφειοκρατία συνδικαλιστών που αποσπάστηκε από τις ανάγκες και την ροή της εργασιακής βάσης και διαμόρφωσε ένα παράλληλο κράτος.

Τα ξέρουμε, εδώ ζούμε. Σήμερα όμως δεν μιλάμε για αυτό. Σήμερα, ως προϋπόθεση της τρίτης αξιολόγησης του προγράμματος της χώρας, απαιτείται τάχιστα η αναπλαισίωση του δικαιώματος στην απεργία.

Δεν φτάνει που ο κόσμος φτωχοποιείται. Δεν πρέπει και να μιλά.

Η αντιπαράθεση δεν θα είναι απλή. Ούτε αναίμακτη. Η απεργία, ταυτοτικό θέμα για την πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά, θα περιφρουρηθεί και αποτελεί και σημείο όπου οι γραμμές θα δοκιμαστούν.

Η κυβέρνηση, ιεραρχεί το εξιτήριο από την επιτροπεία. Το ξέρουμε. Αυτή η στρατηγική είναι η κύρια σήμερα. Μόνον ο ανασχηματισμός θα αλλάξει κάπως τα πράγματα για εκείνη.

Με αυτή την λογική, η αλλαγή για το πλαίσιο των απεργιών έχει ενσωματωθεί από τον κυρίαρχο λόγο της, ως αναγκαίο κακό.

Μόνον διάφοροι κήρυκες του Υπαρκτού Σουρεαλισμού, επιχείρησαν να μας πουν αυτές τις μέρες, πως η αλλαγή του νόμου για τις απεργίες θα αναζωογονήσει το εργατικό κίνημα. Κι αυτό αφού, επειδή θα απαιτούνται πλέον περισσότεροι στις συνελεύσεις των «ταμειακά εντάξει» μελών και άρα οι απεργίες θα έχουν ευρεία και μεγαλύτερη νομιμοποίηση.

Κι όμως ακούσαμε και τέτοιους, που κόντεψαν να μας πουν πως το μνημόνιο και η τρόικα, είναι επιταχυντές ριζοσπαστισμού των εργαζομένων.

Άλλοι δεν μίλησαν καν. Και δεν θα μιλήσουν.

Τα παράξενα όμως έρχονται από τον χώρο του νέου φορέα, Κέντρου, όπως θέλετε πείτε το.

Εδώ, διαβάσαμε για διχογνωμία. Πιθανά, μάλιστα, λόγω στρατηγικής αντιπολίτευσης, θα καταψηφίσουν, αν και δεν βλέπουν αρνητικά μια μεταβολή του συνδικαλιστικού νόμου.

Το Ποτάμι, ΟΚ. Κόσμο δεν έχει στα συνδικάτα. Ούτε δεσμούς με αυτό τον κόσμο. Με ευκολία θα μπορέσει να πει πως συμφωνεί με την αλλαγή. Ακόμη κι αν τελικώς την καταψηφίσει, ως συνιστώσα του νέου φορέα.

Το ΠΑΣΟΚ όμως; Αν καταψηφίσει την τροπολογία για την απεργία, κλείνει το μάτι στον παραδοσιακό του κόσμο. Ακόμη και στην Αριστερά. Μπορεί όμως να κατηγορηθεί πως για μια στείρα αντιπολίτευση, θέτει σε διακινδύνευση την αξιολόγηση. Και χαϊδεύει αυτό το κομμάτι του κόσμου – θα του πουν κάτι εκσυγχρονισμένα παλικάρια- που κάποτε ακύρωσε την μεταρρύθμιση Γιαννίτση. Αν υπερψηφίσει, κάνει ένα νεοφιλελεύθερο βήμα. Όχι μόνον προς τον Κυριάκο. Αλλά και προς ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ.

Μα και η ΝΔ θα έχει ένα θέμα. Αν υπερψηφίσει, όπως ακούγεται, επικυρώνει την νεοφιλελεύθερη στροφή της αλλά δίνει ένα όπλο στην κυβέρνηση να επιχαίρει. Αν όχι, κάνει το χατήρι στους κοινωνιστές της αλλά αυτό διαμορφώνει όρους εσωτερικού ζητήματος από τις νέες ορεξάτες νεοφιλελέ δυνάμεις και περσόνες της.

Το ΚΚΕ θα χαράξει τον μοναχικό, πούρο δρόμο του. Που παρεμπιπτόντως δεν θα είναι μόνον κοινοβουλευτικός, στο εν λόγω θέμα.