Πολιτικοί αρχηγοί µε τα µάτια κλειστά
Άρθρο γνώμης
Οι επίδοξοι διάδοχοι ίσως πρέπει να ρωτήσουν τον Κ. Μητσοτάκη τι είδε όταν έκλεισε τα µάτια του το καλοκαίρι του 2015 στο Μαράθι Χανίων
Ο Αύγουστος δεν είναι µόνο η περίοδος για τα µπάνια του λαού, αλλά και των πολιτικών ηγετών. Εκεί, στην αµµουδιά, όταν κλείνουν τα µάτια τους, ίσως να περνούν διάφορες εικόνες από το µυαλό τους. Μεγάλες στιγµές που έζησε η παράταξή τους στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, αλλά και εικόνες από το µέλλον.
Οι επικεφαλής των κοµµάτων του λεγόµενου «πατριωτικού χώρου» είναι πολύ πιθανό να βλέπουν τον εαυτό τους σαν την Ιταλίδα πρωθυπουργό, Τζόρτζια Μελόνι, ή σαν τον Βίκτορ Ορµπαν, που κυβερνά επί χρόνια στην Ουγγαρία. Η πρόσφατη άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη τούς δηµιουργεί την προσδοκία ότι µπορεί ένα τέτοιο παράδειγµα να ευδοκιµήσει και στην Ελλάδα. Ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι συνυποψήφιοι για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ ανήκουν σε άλλη κατηγορία, καθώς το κόµµα τους διαθέτει ένδοξο παρελθόν. Κάτω από τον καυτό ήλιο του Αυγούστου, µπορεί να δουν τον πράσινο ήλιο να µεσουρανεί και πάλι υπό τους ήχους του τραγουδιού του Μάνου Λοΐζου.
Οι αναµνήσεις ξεκινούν από την ιστορική νίκη του Αντρέα το 1981 και φτάνουν σε αυτήν του Σηµίτη το 2000. Ισως να θέλουν να ξεχάσουν την πύρρειο νίκη του ΓΑΠ, αλλά έχουν άλλα, διεθνή παραδείγµατα των τελευταίων ετών, τον Σολτς και τον Στάρµερ. Οι κληρονόµοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πιο πρόσφατες µνήµες να φέρουν στα κλειστά µάτια τους. Τις νίκες στις δύο βουλευτικές εκλογές του 2015, αλλά και το δηµοψήφισµα. Ισως κάποιοι εξ αυτών να θέλουν να ξεχάσουν τις αγκαλιές µε τον Πάνο Καµµένο ή και το ίδιο το δηµοψήφισµα, αλλά µε τα µάτια κλειστά µπορεί να είναι κανείς επιλεκτικός σε αυτά που βλέπει. Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκης, Χαρίτσης οραµατίζονται να εκφράσουν οι ίδιοι την ανάσταση του χώρου και παίρνουν θάρρος από την πρόσφατη επιτυχία του Μελανσόν.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, πάλι, ίσως να έχει κάποιον αµερικανικό θρίαµβο στο µυαλό του, µάλλον του Μπάιντεν, αν και ως βιογραφικό είναι πιο κοντά στον Τραµπ, την ώρα που ο ∆ηµήτρης Κουτσούµπας γυρίζει πλευρό και βλέπει στο 1917. Οµως, η πολιτική δεν είναι σαν τη µόδα, στην οποία επανέρχονται οι ίδιες τάσεις και γενικεύονται οι τάσεις από το εξωτερικό. Αν ήταν έτσι, θα είχαν επανακάµψει το Κόµµα Φιλελευθέρων και η Ε∆Α, ενώ το µοδάτο παράδειγµα του Μακρόν θα είχε σαρώσει τις παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις σε όλες τις χώρες. Το να κλείνεις τα µάτια και να ονειρεύεσαι εκλογικούς θριάµβους είναι σύνηθες σε αυτούς τους κύκλους... Ο µόνος, όµως, που το έκανε πράξη την τελευταία δεκαετία ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και µάλιστα επανειληµµένα.
Οι επίδοξοι διάδοχοι ίσως πρέπει να τον ρωτήσουν τι είδε όταν έκλεισε τα µάτια του το καλοκαίρι του 2015 στο Μαράθι Χανίων. Πώς συσπείρωσε τον δικό του χώρο και επεκτάθηκε αριστερότερα. Αν και µεγαλύτερο ενδιαφέρον θα έχει τι είδε φέτος.
Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 17/8
Οι επικεφαλής των κοµµάτων του λεγόµενου «πατριωτικού χώρου» είναι πολύ πιθανό να βλέπουν τον εαυτό τους σαν την Ιταλίδα πρωθυπουργό, Τζόρτζια Μελόνι, ή σαν τον Βίκτορ Ορµπαν, που κυβερνά επί χρόνια στην Ουγγαρία. Η πρόσφατη άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη τούς δηµιουργεί την προσδοκία ότι µπορεί ένα τέτοιο παράδειγµα να ευδοκιµήσει και στην Ελλάδα. Ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι συνυποψήφιοι για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ ανήκουν σε άλλη κατηγορία, καθώς το κόµµα τους διαθέτει ένδοξο παρελθόν. Κάτω από τον καυτό ήλιο του Αυγούστου, µπορεί να δουν τον πράσινο ήλιο να µεσουρανεί και πάλι υπό τους ήχους του τραγουδιού του Μάνου Λοΐζου.
Οι αναµνήσεις ξεκινούν από την ιστορική νίκη του Αντρέα το 1981 και φτάνουν σε αυτήν του Σηµίτη το 2000. Ισως να θέλουν να ξεχάσουν την πύρρειο νίκη του ΓΑΠ, αλλά έχουν άλλα, διεθνή παραδείγµατα των τελευταίων ετών, τον Σολτς και τον Στάρµερ. Οι κληρονόµοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πιο πρόσφατες µνήµες να φέρουν στα κλειστά µάτια τους. Τις νίκες στις δύο βουλευτικές εκλογές του 2015, αλλά και το δηµοψήφισµα. Ισως κάποιοι εξ αυτών να θέλουν να ξεχάσουν τις αγκαλιές µε τον Πάνο Καµµένο ή και το ίδιο το δηµοψήφισµα, αλλά µε τα µάτια κλειστά µπορεί να είναι κανείς επιλεκτικός σε αυτά που βλέπει. Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκης, Χαρίτσης οραµατίζονται να εκφράσουν οι ίδιοι την ανάσταση του χώρου και παίρνουν θάρρος από την πρόσφατη επιτυχία του Μελανσόν.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, πάλι, ίσως να έχει κάποιον αµερικανικό θρίαµβο στο µυαλό του, µάλλον του Μπάιντεν, αν και ως βιογραφικό είναι πιο κοντά στον Τραµπ, την ώρα που ο ∆ηµήτρης Κουτσούµπας γυρίζει πλευρό και βλέπει στο 1917. Οµως, η πολιτική δεν είναι σαν τη µόδα, στην οποία επανέρχονται οι ίδιες τάσεις και γενικεύονται οι τάσεις από το εξωτερικό. Αν ήταν έτσι, θα είχαν επανακάµψει το Κόµµα Φιλελευθέρων και η Ε∆Α, ενώ το µοδάτο παράδειγµα του Μακρόν θα είχε σαρώσει τις παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις σε όλες τις χώρες. Το να κλείνεις τα µάτια και να ονειρεύεσαι εκλογικούς θριάµβους είναι σύνηθες σε αυτούς τους κύκλους... Ο µόνος, όµως, που το έκανε πράξη την τελευταία δεκαετία ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και µάλιστα επανειληµµένα.
Οι επίδοξοι διάδοχοι ίσως πρέπει να τον ρωτήσουν τι είδε όταν έκλεισε τα µάτια του το καλοκαίρι του 2015 στο Μαράθι Χανίων. Πώς συσπείρωσε τον δικό του χώρο και επεκτάθηκε αριστερότερα. Αν και µεγαλύτερο ενδιαφέρον θα έχει τι είδε φέτος.
Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 17/8
