Όλοι θέλουν να γίνουν ο Τσίπρας του 2012
Άρθρο γνώμης
To πολιτικό σκηνικό µετά τις ευρωεκλογές είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση µε αυτό του 2012, αλλά µοιάζει εξίσου ρευστό
Ο Κάρι Γκραντ ήταν επί δεκαετίες ο απόλυτος σταρ του Χόλιγουντ. Λέγεται ότι την εποχή που µεσουρανούσε, όταν ένας δηµοσιογράφος τον ρώτησε γιατί όλοι θα ήθελαν να είναι Κάρι Γκραντ, του απάντησε µε χαµόγελο: «Κι εγώ θα ήθελα».
Θα µπορούσε κανείς να πει ότι στην ελληνική Αριστερά και Κεντροαριστερά όλοι θα ήθελαν να είναι ο Αλέξης Τσίπρας του 2012. Γιατί του 2012; Γιατί, παρότι ήταν πρόεδρος κόµµατος από το 2008, τότε κατόρθωσε να προσπεράσει το ΠΑΣΟΚ και να βρεθεί στη θέση του αρχηγού της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, η οποία είναι εξαιρετικά κρίσιµη στην ελληνική πολιτική Ιστορία. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι όσοι βρέθηκαν σε αυτή τη θέση σε βουλευτικές εκλογές από το 1977 µέχρι σήµερα έγιναν και πρωθυπουργοί, µε µόνη εξαίρεση τον Μιλτιάδη Εβερτ. To πολιτικό σκηνικό µετά τις ευρωεκλογές είναι βέβαια πολύ διαφορετικό σε σχέση µε αυτό του 2012, αλλά µοιάζει εξίσου ρευστό.
Η διάταξη των πολιτικών δυνάµεων εκείνης της περιόδου δεν απέχει πολύ από τη σηµερινή. Η Νέα ∆ηµοκρατία στην ευρωκάλπη συγκέντρωσε ποσοστό 28,31%, το οποίο είναι κοντά σε αυτό που κινήθηκε από τον Ιούνιο του 2012 έως την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, το 2016. Το ΠΑΣΟΚ, έπειτα από µια µεγάλη κάµψη, έχει επανέλθει στα διψήφια ποσοστά που είχε πριν από 12 χρόνια, ενώ και το ΚΚΕ κινείται περίπου στα ίδια επίπεδα. Ο χώρος στα δεξιά της Νέας ∆ηµοκρατίας συγκεντρώνει σχεδόν τα ίδια ποσοστά, αλλά οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, η Χρυσή Αυγή και ο ΛΑΟΣ έχουν «αντικατασταθεί» από την Ελληνική Λύση, τους «Σπαρτιάτες», τη «Νίκη» και εσχάτως τη Φωνή Λογικής. Κατ’ αντιστοιχία, στα αριστερά του πολιτικού φάσµατος τότε υπήρχαν η ∆ηµοκρατική Αριστερά, οι Οικολόγοι Πράσινοι και η Κοινωνική Συµφωνία, ενώ στις πρόσφατες ευρωεκλογές συµµετείχαν η Νέα Αριστερά, ο Κόσµος, η Πλεύση Ελευθερίας και το ΜέΡΑ25.
Οι ηγέτες αυτών των κοµµάτων προσπαθούν να εκφράσουν το πραγµατικό πνεύµα του ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ των τελευταίων ετών το έχει χάσει. Είτε συµµετείχαν στην εκτόξευση του 2012, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Αλέξης Χαρίτσης, είτε ανέβηκαν και κατέβηκαν σε διαφορετικούς σταθµούς (Βαρουφάκης, Π. Κόκκαλης), όλοι ονειρεύτηκαν και διεκδίκησαν να είναι ο Τσίπρας του ’12.
Πιθανώς αυτό να ισχύει και για τον φιλόδοξο Χάρη ∆ούκα. Και αν θέλουν όλοι αυτοί, είναι δυνατόν να µη θέλει ο Στέφανος Κασσελάκης, που κατέχει την ίδια θέση, αυτήν του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, και έχει την ίδια περίπου ηλικία µε αυτήν που είχε ο κ. Τσίπρας το 2012; Αλλά και όλοι όσοι ακούγονται ως πιθανοί διάδοχοί του έχουν την ίδια ελπίδα. Αν ρωτήσουν τον ίδιο τον κ. Τσίπρα γιατί όλοι θα ήθελαν να είναι ο Αλέξης Τσίπρας του 2012, είναι πιθανώς να απαντήσει: «Κι εγώ θα ήθελα». Μόνο που είµαστε στο 2024.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
Θα µπορούσε κανείς να πει ότι στην ελληνική Αριστερά και Κεντροαριστερά όλοι θα ήθελαν να είναι ο Αλέξης Τσίπρας του 2012. Γιατί του 2012; Γιατί, παρότι ήταν πρόεδρος κόµµατος από το 2008, τότε κατόρθωσε να προσπεράσει το ΠΑΣΟΚ και να βρεθεί στη θέση του αρχηγού της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, η οποία είναι εξαιρετικά κρίσιµη στην ελληνική πολιτική Ιστορία. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι όσοι βρέθηκαν σε αυτή τη θέση σε βουλευτικές εκλογές από το 1977 µέχρι σήµερα έγιναν και πρωθυπουργοί, µε µόνη εξαίρεση τον Μιλτιάδη Εβερτ. To πολιτικό σκηνικό µετά τις ευρωεκλογές είναι βέβαια πολύ διαφορετικό σε σχέση µε αυτό του 2012, αλλά µοιάζει εξίσου ρευστό.
Η διάταξη των πολιτικών δυνάµεων εκείνης της περιόδου δεν απέχει πολύ από τη σηµερινή. Η Νέα ∆ηµοκρατία στην ευρωκάλπη συγκέντρωσε ποσοστό 28,31%, το οποίο είναι κοντά σε αυτό που κινήθηκε από τον Ιούνιο του 2012 έως την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, το 2016. Το ΠΑΣΟΚ, έπειτα από µια µεγάλη κάµψη, έχει επανέλθει στα διψήφια ποσοστά που είχε πριν από 12 χρόνια, ενώ και το ΚΚΕ κινείται περίπου στα ίδια επίπεδα. Ο χώρος στα δεξιά της Νέας ∆ηµοκρατίας συγκεντρώνει σχεδόν τα ίδια ποσοστά, αλλά οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, η Χρυσή Αυγή και ο ΛΑΟΣ έχουν «αντικατασταθεί» από την Ελληνική Λύση, τους «Σπαρτιάτες», τη «Νίκη» και εσχάτως τη Φωνή Λογικής. Κατ’ αντιστοιχία, στα αριστερά του πολιτικού φάσµατος τότε υπήρχαν η ∆ηµοκρατική Αριστερά, οι Οικολόγοι Πράσινοι και η Κοινωνική Συµφωνία, ενώ στις πρόσφατες ευρωεκλογές συµµετείχαν η Νέα Αριστερά, ο Κόσµος, η Πλεύση Ελευθερίας και το ΜέΡΑ25.
Οι ηγέτες αυτών των κοµµάτων προσπαθούν να εκφράσουν το πραγµατικό πνεύµα του ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ των τελευταίων ετών το έχει χάσει. Είτε συµµετείχαν στην εκτόξευση του 2012, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Αλέξης Χαρίτσης, είτε ανέβηκαν και κατέβηκαν σε διαφορετικούς σταθµούς (Βαρουφάκης, Π. Κόκκαλης), όλοι ονειρεύτηκαν και διεκδίκησαν να είναι ο Τσίπρας του ’12.
Πιθανώς αυτό να ισχύει και για τον φιλόδοξο Χάρη ∆ούκα. Και αν θέλουν όλοι αυτοί, είναι δυνατόν να µη θέλει ο Στέφανος Κασσελάκης, που κατέχει την ίδια θέση, αυτήν του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, και έχει την ίδια περίπου ηλικία µε αυτήν που είχε ο κ. Τσίπρας το 2012; Αλλά και όλοι όσοι ακούγονται ως πιθανοί διάδοχοί του έχουν την ίδια ελπίδα. Αν ρωτήσουν τον ίδιο τον κ. Τσίπρα γιατί όλοι θα ήθελαν να είναι ο Αλέξης Τσίπρας του 2012, είναι πιθανώς να απαντήσει: «Κι εγώ θα ήθελα». Μόνο που είµαστε στο 2024.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
