Την περασµένη εβδοµάδα έγραφα ότι δεν µπορούν να τα βρουν στα κόµµατα της Αριστεράς, για να κοντράρουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι αυτών των κοµµάτων παρακολουθούν τις αλλεπάλληλες συγκρούσεις και διασπάσεις. Κάποιοι εξ αυτών φαίνεται να παίρνουν θέση, ενώ άλλοι παραµένουν σε στάση αναµονής, γενονός που καταγράφεται στις έρευνες κοινής γνώµης. Είναι, άλλωστε, πολιτική νοµοτέλεια ότι µετά την πολυδιάσπαση κάποια κοµµάτια επανασυντίθενται.

Μια επιτυχής επανασύνθεση ξεκίνησε µετά τις εκλογές του 1958, που έφεραν την Ε∆Α στη 2η θέση. Μόλις δέκα χρόνια µετά τη λήξη του Εµφυλίου, η Αριστερά βρισκόταν στη θέση της αξιωµατικής αντιπολίτευσης και αυτό προκάλεσε εξελίξεις στον χώρο του Κέντρου, που, έπειτα από χρόνια πολυδιάσπασης, πέτυχε την πολυπόθητη Ενωση. Για να επιτευχθεί αυτή η Ενωση, το 1961 χρειάστηκε να συµφωνήσουν οι δύο σπουδαιότεροι ηγέτες του χώρου: Σοφοκλής Βενιζέλος και Γεώργιος Παπανδρέου, µε τον δεύτερο να παίρνει τη θέση του προέδρου. Συµµετείχαν, όµως, στην Ενωση Κέντρου µικρότεροι σχηµατισµοί και προσωπικότητες, από τον ΕΑΜικό Ηλία Τσιριµώκο έως τον συντηρητικό Στέφανο Στεφανόπουλο.

Στις εκλογές εκείνης της χρονιάς οι κεντρώες δυνάµεις ανέκτησαν τη δεύτερη θέση και ξεκίνησαν τον Ανένδοτο Αγώνα, που τις οδήγησε πρώτα στη νίκη και στη συνέχεια στην αυτοδυναµία. Οι ρόλοι αντιστράφηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Η πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ ώθησε τα δύο µεγαλύτερα κόµµατα της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΕΑΡ) σε εκλογική συµµαχία πριν από τις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 1989. Στον Συνασπισµό της Αριστεράς και της Προόδου προσχώρησαν επίσης η Ε∆Α του Ανδρέα Λεντάκη, το ΚΟ∆ΗΣΟ του Μπάµπη Πρωτοπαπά και προσωπικότητες από το Κέντρο, όπως ο Μανόλης ∆ρεττάκης. Πρόεδρος του Συνασπισµού ανέλαβε ο Χαρίλαος Φλωράκης και γραµµατέας ο Λεωνίδας Κύρκος. Ο στόχος, όµως, της δεύτερης θέσης δεν επιτεύχθηκε στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναµετρήσεις της περιόδου, ούτε µετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά 23 χρόνια αργότερα.

Επειτα από 4 αλλαγές ηγεσίας και πολλές προσθαφαιρέσεις στελεχών. Κατ’ αναλογία µε το 1958, η δεύτερη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στις διπλές βουλευτικές εκλογές του 2012 τροφοδότησε τις εξελίξεις που οδήγησαν στην επανασύνθεση της Κεντροαριστεράς πέντε χρόνια αργότερα. Η αείµνηστη Φώφη Γεννηµατά και ο Σταύρος Θεοδωράκης, πρόεδροι ΠΑΣΟΚ και Ποταµιού, αντιστοίχως, εκκίνησαν τη συγκρότηση ενός νέου φορέα, που ονοµάστηκε Κίνηµα Αλλαγής. Ο στόχος της 2ης θέσης δεν έχει επιτευχθεί σε κάλπη, αλλά µετά την επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη έχει επιτευχθεί σε δηµοσκοπικό επίπεδο. Σε δηµοσκοπικό επίπεδο επίσης, οι ψηφοφόροι ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ετοιµάζονται να εκλέξουν νέα ηγεσία, εκφράζουν επιθυµία συνεργασίας µε το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί του Κινήµατος είναι πλέον λιγότερο πρόθυµοι. Η Ιστορία µάς δείχνει ότι οι επανασυνθέσεις απαιτούν κινητικότητα, αλλά δεν επιτυγχάνουν πάντα τον στόχο τους. Τουλάχιστον όχι άµεσα.

Τις τελευταίες ηµέρες όποιος περνά έξω από ένα κτίριο του ∆ήµου Αθηναίων στο Μετς βλέπει κόλλες Α4 που αναφέρουν το εξής µήνυµα: «Μη σταθµεύετε. Αναµένονται µετακινήσεις». Μοιάζει λίγο σαν συµβουλή προς τα νεότερα στελέχη της Κεντροαριστεράς από πολύπειρα στελέχη, που έζησαν τις προηγούµενες επανασυνθέσεις.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά