Tην εποχή που υπηρετούσα τη θητεία µου στον Εβρο, η πιο δύσκολη σκοπιά θεωρείτο αυτή που ξεκινούσε στις 2 το πρωί και τελείωνε στις 4. Την αποκαλούσαµε «γερµανικό νούµερο», γιατί ήταν η πιο σκληρή βάρδια, καθώς όσοι την αναλαµβάναµε είχαµε ελάχιστες ώρες ύπνου. Αυτός ο όρος ήρθε στο µυαλό µου παρακολουθώντας τις εξελίξεις στη Γερµανία, που οδεύει προς τις οµοσπονδιακές εκλογές της 23ης Φεβρουαρίου. Είναι οι πρώτες κάλπες σε χώρα της Ευρώπης µετά την ολική επαναφορά του Donald Trump. Αλλωστε, πρόκειται για πρόωρες εκλογές, που προέκυψαν µετά την αποποµπή του Christian Lindner από το υπουργείο Οικονοµικών, η οποία οδήγησε στην πτώση της τρικοµµατικής κυβέρνησης, τις ίδιες µέρες που στις ΗΠΑ εκλεγόταν ο Αµερικανός πρόεδρος.

Πριν ακόµα την προεδρική ορκωµοσία, ο Elon Musk παρενέβη στην προεκλογική µάχη µέσω της δηµόσιας συζήτησης στο X (πρώην Τwitter), όπου φιλοξένησε την επικεφαλής του ακροδεξιού AfD, Alice Weidel. Σε αυτή τη συζήτηση ο µεγιστάνας δήλωσε ότι µόνο αυτό το κόµµα µπορεί να σώσει τη Γερµανία. Στην τελική ευθεία, εννέα µέρες πριν από τις εκλογές, ήταν η σειρά του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, J.D. Vance, να παρέµβει, και µάλιστα επί γερµανικού εδάφους, καθώς κάλεσε να µπει τέλος στα πολιτικά στεγανά, αναφερόµενος στη δέσµευση των γερµανικών κοµµάτων να µη συνεργαστούν κυβερνητικά µε την Ακροδεξιά. Είναι η πρώτη φορά που οι Αµερικανοί επεµβαίνουν ανοικτά στον πολιτικό ανταγωνισµό της Γερµανίας, επιδιώκοντας να θέσουν εκτός κυβερνητικού σχήµατος τα τρία κόµµατα που κυβερνούσαν µέχρι τώρα. Τους Σοσιαλδηµοκράτες του σηµερινού καγκελαρίου, Olaf Scholz, και τους Πρασίνους, που σύµφωνα µε τις δηµοσκοπήσεις παλεύουν για την τρίτη θέση, αλλά και τους Φιλελευθέρους (FDP), που µάχονται να περάσουν το όριο του 5%, ώστε να µπουν και στην επόµενη Bundestag.

Αντίστοιχη µάχη δίνουν και τα δύο κόµµατα της Αριστεράς. Από τη µια, η γνωστή για τις θέσεις της Linke, µε το νέο αστέρι της γερµανικής πολιτικής σκηνής, την 36χρονη Heidi Reichinnek, από την άλλη, το διασπαστικό κόµµα της Sahra Wagenknecht, που υποστηρίζει την άσκηση περιοριστικής µεταναστευτικής πολιτικής. Σύµφωνα µε όλες τις έρευνες, ο συνασπισµός CDU-CSU θα είναι πρώτος και ο επικεφαλής του, Friedrich Merz, είναι o επικρατέστερος νέος καγκελάριος. O 69χρονος πολιτικός, που ήταν ο εσωκοµµατικός αντίπαλος της Angela Merkel, έχει θέσει ως στόχο να σχηµατίσει δικοµµατική κυβέρνηση, είτε µε τους Σοσιαλδηµοκράτες είτε µε τους Πρασίνους. Τα ποσοστά αυτών των τριών κοµµάτων, αλλά και ο αριθµός των κοµµάτων που θα περάσουν το 5% θα καθορίσουν το επόµενο κυβερνητικό σχήµα, που θα προκύψει έπειτα από διαπραγµατεύσεις. Η παραδοσιακά συναινετική γερµανική πολιτική σκηνή έφτασε σε ακραία πόλωση στη µεταναστευτική και την ενεργειακή πολιτική και αυτό αναµένεται να δυσκολέψει τη συµφωνία.

Είναι όντως σκληρή αυτή η βάρδια για τα συστηµικά κόµµατα της Γερµανίας, που αντιστέκονται στις αµερικανικές πιέσεις και στη ρωσική επιθετικότητα, όπως το «γερµανικό νούµερο» στα στρατόπεδα του Εβρου. Κάποιοι βέβαια υποστηρίζουν ότι η δυσκολότερη βάρδια σκοπιάς είναι αυτή που ακολουθεί: µεταξύ 4 και 6 το πρωί. Το λεγόµενο «τέταρτο νούµερο». Ε τσι θα είναι η πορεία προς τις εκλογές του 2029, αν το νέο κυβερνητικό σχήµα αποτύχει στους στόχους που θέτει για τη Γερµανία και την Ενωµένη Ευρώπη.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά