Tην περασµένη εβδοµάδα είχα τη χαρά το άρθρο µου να µοιράζεται ένα «σαλόνι» της εφηµερίδας µε τη συνέντευξη του Κωστή Χατζηδάκη. Ο νέος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, αφού παραθέτει τις προτεραιότητες του επόµενου διαστήµατος, αναφέρεται στην έννοια του πατριωτισµού. «Είναι υποχρέωσή µας προς την πατρίδα µας και η υπεράσπιση των συµφερόντων της Ελλάδας», τόνιζε. Για να καταλήξει: «Είναι καθηµερινή και συνειδησιακή µας προτεραιότητα».Πέντε ηµέρες πριν από τη δηµοσίευση της συνέντευξης είχαµε στην Αθήνα τη στρατιωτική παρέλαση για την 25η Μαρτίου και το βασικό θέµα συζήτησης έγιναν οι δόκιµοι υπαξιωµατικοί και το σύνθηµα που φώναξαν µετά τη λήξη της παρέλασης. Πολλοί στάθηκαν στη βωµολοχία που περιείχε, κάποιοι αναφέρθηκαν σε έλλειψη πειθαρχίας, υπήρξαν όµως πολλοί σε Ελλάδα και Κύπρο που εκθείασαν το υψηλό φρόνηµα των δοκίµων.

Την ίδια γλώσσα και την ίδια γενναιότητα είχε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, λένε, ο οποίος έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδος λίγα χιλιόµετρα µακριά από το σηµείο της παρέλασης. Η διαφορά είναι ότι µέσα σε αυτά τα 200 χρόνια που µας χωρίζουν από τον θάνατο του Στρατηγού δηµιουργήθηκε ένα κράτος που σε αυτό το διάστηµα σηµείωσε σηµαντικά επιτεύγµατα. Πέραν των Καραϊσκάκηδων και των Κουντουριώτηδων, ανέδειξε Μαυροκορδάτους, Βενιζέλους, Καραµανλήδες, που κέρδισαν την εµπιστοσύνη των συµπολιτών τους και προετοίµασαν το κράτος για καιρό ειρήνης και καιρό πολέµου. ∆ηµιούργησαν συµµαχίες, έτσι ώστε να µη χρειάζεται η πατρίδα να πληρώνει τίµηµα σε αίµα νέων οπλιτών. Ιδίως µετά την ευρωπαϊκή ένταξη. Για να φτάσουµε εκεί, οι ένοπλες δυνάµεις χρειάστηκε να πολεµήσουν όχι µόνο στη γειτονιά µας κατά τους Βαλκανικούς και Παγκόσµιους Πολέµους, αλλά και στην Κριµαία, στη Μέση Ανατολή, στην Κορέα και στον Περσικό Κόλπο. Παράλληλα, οι πολιτικοί ηγέτες φρόντισαν να ενισχύσουν την οικονοµία, να εξοπλίσουν το στράτευµα και να κλείσουν συµφωνίες και συµµαχίες, ώστε να µην πάει χαµένο το ελληνικό αίµα που χύθηκε στα πεδία των µαχών.

Στο νησί όπου γεννήθηκε ο Κωστής Χατζηδάκης υπάρχει µια ιστορία για κάποιον που έπαιζε τάβλι σε ένα καφενείο. Οταν πληροφορήθηκε από την τηλεόραση ότι οι Αµερικανοί δεν στηρίζουν τις εθνικές θέσεις στο Κυπριακό, έγινε έξαλλος και κατευθύνθηκε προς την παραλία, όπου ξυλοκόπησε κάποιους διερχόµενους Αµερικανούς τουρίστες. Υστερα από αυτό, επέστρεψε στο τάβλι ήσυχος ότι επιτέλεσε το καθήκον του. Ο «χαϊλάιτ πατριωτισµός» του σίγουρα δεν ενίσχυσε τη διαπραγµατευτική θέση της Κύπρου και κατά πάσα πιθανότητα ήταν επιβλαβής για την τουριστική ανάπτυξη της Κρήτης. Για να είναι αποτελεσµατικός ο πατριωτισµός, οφείλει να υπηρετείται από πολλούς και όχι µόνον από όσους φέρουν το εθνόσηµο, καθηµερινά και όχι µόνο σε επετειακές εκδηλώσεις. Να υπηρετεί τους εθνικούς στόχους µέσα από την ευσυνειδησία των εργαζοµένων στο ∆ηµόσιο, την παραγωγικότητα του ιδιωτικού τοµέα, τη δηµιουργικότητα των επιστηµόνων, τη φορολογική συνέπεια, την προστασία του περιβάλλοντος, την εθελοντική προσφορά, τη συµβολή στην αντιµετώπιση του δηµογραφικού προβλήµατος, την ενεργό πολιτική συµµετοχή και την εκλογή των καταλληλότερων για τα δηµόσια αξιώµατα.

Η συνέντευξη του αντιπροέδρου κλείνει µε µια ελπιδοφόρα δήλωση: «Οι Ελληνες έχουν µάτια και βλέπουν και µπορούν και ξεχωρίζουν τους δηµαγωγούς από τους σοβαρούς και υπεύθυνους πολιτικούς!». Απαραίτητη προϋπόθεση όµως για τους τελευταίους είναι να είναι πειστικοί και εµπνευστικοί. Καθηµερινά και όχι µόνο σε επετειακές εκδηλώσεις και προεκλογικές περιόδους. 

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά