Από τα αγαπηµένα θέµατα των ΜΜΕ σε όλο τον κόσµο είναι να αναζητούν τους ηγέτες της επόµενης ηµέρας. Στις ΗΠΑ πρόκειται για κυβερνήτες και γερουσιαστές µεγάλων ή κρίσιµων πολιτειών, ενώ στις ευρωπαϊκές χώρες πρόκειται συνήθως για επιτυχηµένους υπουργούς που προετοιµάζονται για προεδρικά ή πρωθυπουργικά αξιώµατα. Στην Ελλάδα, όµως, πέραν της δελφινολογίας, έχουµε τα τελευταία χρόνια και την «πρωην(ολογία)». ∆ηλαδή, τη συζήτηση για τη στάση των πρώην πρωθυπουργών έναντι των διαδόχων τους στις κοµµατικές ηγεσίες. Στην πρόσφατη έρευνα της GPO για το ραδιόφωνο «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1 ετέθη ερώτηµα σχετικά µε τις παρεµβάσεις των Κώστα Καραµανλή και Αντώνη Σαµαρά, για τους οποίους το 46,8% και το 67,3%, αντίστοιχα, της κοινής γνώµης πιστεύει ότι λειτουργούν υπονοµευτικά προς τον Κ. Μητσοτάκη, µε τα ποσοστά να είναι ακόµα υψηλότερα µεταξύ των ψηφοφόρων της Ν.∆. Αντιστοίχως, σε άλλο ερώτηµα, η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα αντιµετωπίζεται µε δυσπιστία από την πλειοψηφία της κοινής γνώµης, αφού το 54,5% πιστεύει ότι πρέπει προς το παρόν να αρκεστεί στα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα. Ωστόσο, το 18,4% θέλει να τον δει ξανά στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το 14,6% των συµµετεχόντων πιστεύει ότι ο πρώην πρωθυπουργός πρέπει να προχωρήσει στην ίδρυση ενός καινούργιου πολιτικού φορέα, ποσοστό διόλου ευκαταφρόνητο, έτσι όπως είναι διαµορφωµένο σήµερα το κοµµατικό σκηνικό.

Αν ανατρέξουµε στην πρόσφατη Ιστορία, θα διαπιστώσουµε πως κανένας πρώην πρωθυπουργός δεν επέστρεψε στην ηγεσία ενός κόµµατος µετά την αποχώρησή του, κάποιοι µάλιστα βρέθηκαν έξω από αυτά. Ο Γεώργιος Ράλλης ανεξαρτητοποιήθηκε από το κόµµα έξι χρόνια µετά την παραίτησή του από την προεδρία, διαφωνώντας µε την πολιτική του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, για να επιστρέψει λίγο αργότερα. Αλλά και ο Κωνστατίνος Μητσοτάκης αµφισβήτησε τον διάδοχό του, Μιλτιάδη Εβερτ, παρότι έφερε το αξίωµα του επίτιµου προέδρου. Ο Κώστας Καραµανλής, µετά την παραίτησή του το 2009 -παρά τις φήµες-, ουδέποτε διαφοροποιήθηκε από την κοµµατική γραµµή, σε αντίθεση µε τον Αντώνη Σαµαρά, ο οποίος πρόσφατα διεγράφη από τη Ν.∆. Στο ΠΑΣΟΚ είχαµε τη µοναδική περίπτωση πρώην πρωθυπουργού που προσπάθησε να κάνει την ολική επαναφορά, και µάλιστα δις. Ηταν ο Γιώργος Παπανδρέου, που, µετά τις παραιτήσεις του από την πρωθυπουργία και την προεδρία του Κινήµατος, αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να επανέλθει στο προσκήνιο ως επικεφαλής νέου κόµµατος τον Ιανουάριο του 2015. Αλλά και ως υποψήφιος πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. το 2021, όταν έχασε από τον σηµερινό πρόεδρο, Νίκο Ανδρουλάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι µια διαφορετική περίπτωση, καθώς όλοι οι πρώην πρόεδροι του Συνασπισµού, από τον οποίο προέκυψε (∆αµανάκη, Κωνσταντόπουλος, Αλαβάνος), έχουν αποχωρήσει εδώ και χρόνια από το κόµµα, όπως έπραξε πρόσφατα και ο Στέφανος Κασσελάκης.

Με αυτό το δεδοµένο και µε την πολυδιάσπαση αυτού του πολιτικού χώρου αυτή την περίοδο, ίσως ο Αλέξης Τσίπρας, σε ηλικία µόλις 51 ετών, να έχει ελπίδες επαναφοράς στο προσκήνιο. Είτε ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είτε ιδρύοντας καινούργιο πολιτικό φορέα. Σε Ν.∆. και ΠΑΣΟΚ, οι πρώην πρωθυπουργοί βρίσκονται σε ηλικία που καθιστά δύσκολη την επιστροφή τους. Η στάση τους, όµως, απέναντι στις σηµερινές ηγεσίες των κοµµάτων τους µπορεί να επηρεάσει τη συσπείρωσή τους και, συνεπώς, τα ποσοστά τους. Αρα, η «πρωην(ολογία)» πιθανότατα θα συνεχιστεί.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά