Ο Σταύρος Κοντονής στη νεότητα του υπήρξε μαχητικό στέλεχος της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Ήταν δε και ένας από τους πιο μαχητικούς συνδικαλιστές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συμμετείχε σε πλήθος συνελεύσεων, μαχητικών διαδηλώσεων, καταλήψεων, παρεμβάσεων σε Συγκλήτους και όργανα διοίκησης.

Και προφανώς ήταν αντίθετος στην ποινικοποίηση όλων αυτών. Αντίθετα, πάντα είχε να παρουσιάσει μια αναλυτική επιχειρηματολογία για το πώς η ελευθερία της συλλογικής δράσης και διεκδίκησης είναι υπέρτερο αγαθό από τη «δημόσια τάξη».

Επίσης εκείνα τα χρόνια ο Σταύρος Κοντονής, μαχητικός κατά των πρώτων πολιτικών λιτότητας που είχε εφαρμόσει τότε το ΠΑΣΟΚ, ξιφουλκούσε εναντίον των πολιτικών που περιόριζαν τα δικαιώματα των εργαζομένων στο όνομα των αναγκών της «εθνικής οικονομίας».

Λίγο να ψάξει στο αρχείο θα βρει άλλωστε διάφορες φωτογραφίες ή κείμενά του από εκεί την εποχή.

Όμως, τα χρόνια πέρασαν και από σχετικά άσημος δικηγόρος Ζακύνθου έγινε βουλευτής και πλέον υπουργός Δικαιοσύνης. Και έφερε μια ρύθμιση που στη νεότητά του μπορεί και να χαρακτήριζε ακόμη και «χουντικής έμπνευσης».

Μιλάμε για την τροπολογία που κατέθεσε και με την οποία καθίσταται αυτεπάγγελτη η δίωξη όποιου παρεμποδίζει τη διεξαγωγή πλειστηριασμού χωρίς να χρειάζεται πλέον η κατάθεση μήνυσης από τη μεριά του συμβολαιογράφου ή του υπαλλήλου του συμβολαιογράφου. Κοινώς με το που θα «κρίνουν» τα παριστάμενα ΜΑΤ ή οι παριστάμενοι αστυνομικοί ότι κάποιοι κινήθηκαν απειλητικά προς την εκτέλεση ενός πλειστηριασμού ή κατά την κρίση τους άσκησαν βία, παρεμπόδισαν τη διαδικασία, θα παρεμβαίνουν, θα συλλαμβάνουν και θα παραπέμπουν στο αυτόφωρο.

Κοινώς μια πρακτική μαζικής διαμαρτυρίας για να μπορέσουν να προστατευτούν τα λαϊκά σπίτια, αντιμετωπίζεται από τον Σταύρο Κοντονή – αυτόν που στα νιάτα του υπερασπιζόταν το δικαίωμα των φοιτητών να διαλύουν συνεδριάσεις των πανεπιστημιακών Συγκλήτων – πλέον ως ιδιώνυμο αδίκημα. Ο ίδιος που κατήγγειλε, μαζί με όλη την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, την ποινικοποίηση της μη πληρωμής διοδίων, έρχεται να ποινικοποιήσει τη διαμαρτυρία αυτών που επιμένουν ακόμη στο «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη».

Και αυτός που αμφισβητούσε κάποτε τις πολιτικές λιτότητας και επιχειρηματολογούσε κατά της υποταγής των εργαζομένων στις ανάγκες της «εθνικής οικονομίας», εισάγει τώρα αυταρχικές ρυθμίσεις στο όνομα του «υπέρτερου δημοσιονομιού και δημοσίου συμφέροντος» και της «στήριξης και προστασίας της εθνικής οικονομίας».

Στην πραγματικότητα όλα αυτά αποτυπώνουν τη μετάλλαξη που φέρνει η τριβή με την εξουσία. Από την καθεστωτική λογική μέχρι την υιοθέτηση αυταρχικών πρακτικών και από την πλήρη αποδοχή των μνημονίων μέχρι την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματικοί στο να απαρνούνται τον αριστερό εαυτό τους την ίδια ώρα που τον επικαλούνται ως ηθικό πλεονέκτημα.

Μόνο που να περνάς, στα μάτια σημαντικού μέρους της κοινωνίας, στο ίδιο κάδρο με τους υπουργούς του αυταρχισμού που στα νιάτα σου κατήγγειλες δεν είναι και η πιο «αριστερή» εξέλιξη. Ούτε το να ακουστεί από καμιά ντουντούκα σαν κι εκείνες που κράταγε ως νεαρός Ρηγάς ο Κοντονής το «να παραιτηθεί ο υπουργός της βίας και του αυταρχισμού Κοντονής»…