Περίεργη φάση για τη χώρα, στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Από τη µια, είναι ώρες που νοµίζει κανείς πως πάµε για εθνικές εκλογές - κι αυτό, µε τη συµβολή των κοµµάτων που προτάσσουν «εθνικά» συνθήµατα για τη σταθερότητα στη χώρα, για την ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς και τα συναφή. Από την άλλη, παρά την έντονη πολιτική αντιπαράθεση -µάλιστα εσχάτως µε περισσή δόση λαϊκισµού-, η κοινή γνώµη δεν µοιάζει να συγκινείται ιδιαίτερα από την επικείµενη αναµέτρηση. Μια ένδειξη γι’ αυτό είναι αφενός ότι περίπου το 15% των πολιτών δηλώνουν αναποφάσιστοι, αφετέρου η διεξαγωγή των εκλογών τον Ιούνιο τροφοδοτεί τους φόβους για αυξηµένη αποχή. Όλα αυτά σχετικοποιούν και την ασφάλεια των δηµοσκοπικών µετρήσεων.

Οπότε επανέρχεται το ερώτηµα: Πόσο ευρωπαϊκές είναι οι εκλογές της 9ης Ιουνίου; Πόσο συνδεδεµένες είναι µε τα φλέγοντα ζητήµατα της Ευρώπης, που τροφοδοτούν όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια την αβεβαιότητα για το αύριο; Και εν τέλει, πόσο ενηµερωµένοι θα προσέλθουν οι συµπολίτες µας στις κάλπες για το ευρωπαϊκό δράµα;

Ας συγκρατηθούµε όµως πριν αρχίσουµε το «ανάθεµα» για τα κουσούρια του τόπου µας. Το φαινόµενο δεν είναι ελληνικό ούτε η ευθύνη για την απόσταση των πολιτών από τα ευρωπαϊκά δρώµενα αφορούν µόνο την Ελλάδα. «Οι ευρωπαϊκές εκλογές έχουν πολύ χαµηλότερη συµµετοχή από τις εθνικές. Οι εκλογές διεξάγονται ταυτόχρονα σε όλο το µπλοκ, αλλά µάλλον θεωρείται πως πρόκειται για 27 ταυτόχρονες εθνικές ψηφοφορίες. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι θα θελήσουν να εκφράσουν στον κ. Μακρόν τη δυσαρέσκειά τους, οι Πολωνοί θα κάνουν τον πρώτο απολογισµό της νέας τους κυβέρνησης και ούτω καθ’ εξής. Αν συζητηθούν οι πολιτικές της Ε.Ε., αυτό θα είναι σχεδόν από σπόντα» γράφει ο «Economist», αποτυπώνοντας το κλίµα στην Ε.Ε. ενόψει των εκλογών.

Κι όµως, οι συσχετισµοί που θα προκύψουν από τις ευρωκάλπες θα παίξουν καθοριστικό ρόλο για το νέο πολιτικό τοπίο στην Ε.Ε., ενόψει µάλιστα ανοιχτών πληγών και πολλαπλών γεωπολιτικών προκλήσεων. Άλλωστε, ακόµα και τις άγιες µέρες του Πάσχα για εµάς, οι εξελίξεις ήταν κάτι παραπάνω από ανησυχητικές. Στη Μέση Ανατολή, η κρίση κλιµακώνεται και δεν φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Την ίδια ώρα ο Ρώσος πρόεδρος δίνει εντολή για ασκήσεις πυρηνικού πεδίου, ως απάντηση στις προκλήσεις της ∆ύσης, παράλληλα µε την αποκάλυψη σχεδίου εξόντωσης του Ζελένσκι στην Ουκρανία. Ο πρόεδρος της Κίνας συναντήθηκε στο Παρίσι µε τον Μακρόν, µε τον Γάλλο πρόεδρο να εκλιπαρεί fair play για τις εµπορικές συναλλαγές Κίνας - Ε.Ε... Ο κύριος Σι επισκέπτεται επίσης τη Σερβία -µε την οποία οι διµερείς συναλλαγές πάνε πρίµα- και το «µαύρο πρόβατο» της Ε.Ε., την Ουγγαρία του Ορµπαν.

«Κι εµένα τι µε νοιάζουν όλα αυτά;». Είµαι σίγουρος ότι το ερώτηµα αυτό έρχεται αυθόρµητα στα χείλη πολλών συµπολιτών µας. Το σίγουρο είναι πως, ναι, για πολλούς όλα αυτά θα παίξουν µικρή ή και καθόλου ρόλο στην ψήφο της 9ης Ιουνίου, ακόµα και στην απόφασή τους να µην προσέλθουν στην κάλπη. Μια εξήγηση γι’ αυτό είναι πως τα ίδια τα πολιτικά κόµµατα υποβαθµίζουν τη σηµασία της συζήτησης για τα ευρωπαϊκά θέµατα, εστιάζοντας στα «δικά µας». Μια άλλη διαχρονική νόσος είναι η αποξένωση της ηγεσίας της Ε.Ε. από τους πολίτες, ακόµα χειρότερα η ατυχής ή ανεπαρκής διαχείριση κρίσιµων θεµάτων που επηρεάζουν άµεσα τη ζωή των Ευρωπαίων πολιτών. Πώς εκφράζεται αυτό; «Ενώ όλοι οι Ευρωπαίοι µπορούν να αναγνωρίσουν τον πρόεδρο ή τον πρωθυπουργό της χώρας τους, ελάχιστοι έχουν ιδέα ποιοι είναι αυτοί οι επίδοξοι ηγέτες της Επιτροπής, µε την πιθανή εξαίρεση της εν ενεργεία». Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, όπως τη διατυπώνει ο «Economist», που έχει όµως να κάνει και µε τη στασιµότητα στη δοµή και τη λειτουργία της Ε.Ε.

Κι όµως, η ευρωπαϊκή παράµετρος της ψήφου θα µετρήσει όσο ποτέ άλλοτε καθοριστικά για τα ελληνικά πράγµατα. Κατ’ αρχάς, για να µη µεµψιµοιρούµε περί τα ευρωπαϊκά, ας υπενθυµίσουµε την ευεργετική επίδραση στην ανάπτυξη της χώρας τής -έστω και µε ελλείψεις- αξιοποίησης του Ταµείου Ανάκαµψης και Ανθεκτικότητας. Ακόµα, είναι αδύνατον χωρίς ισχυρή Ευρώπη να αντιµετωπιστούν οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι και για τη χώρα µας, συµπεριλαµβανοµένων και των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Επιπλέον, στο αµέσως προσεχές διάστηµα θα επανακαθοριστεί η κατεύθυνση της δηµοσιονοµικής πολιτικής στην Ευρώπη, ενώ θα αναζητηθούν λύσεις για τα ζητήµατα της οικονοµικής πολιτικής, των αγροτικών προγραµµάτων, του ενεργειακού, για το θα γίνει µε τα επιτόκια, το πώς θα γίνει η διαχείριση του Μεταναστευτικού και Προσφυγικού, το ποιοι νόµοι θα υιοθετηθούν για ενίσχυση του κράτους δικαίου. Με πόση ευκολία απεµπολούµε το δικαίωµά µας µε την ψήφο µας να επηρεάσουµε την τροπή των πραγµάτων στα αµέσως επόµενα χρόνια, προς όφελος της χώρας µας!

Η τελική ευθεία της προεκλογικής καµπάνιας ενόψει της 9ης Ιουνίου δεν θα δώσει πολύ χώρο στην αναζήτηση των καλύτερων προτάσεων και επιλογών για όλα αυτά. Ωστόσο, ακόµα και µε εθνικά κριτήρια να ψηφίσει κάποιος, η ευρωπαϊκή παράµετρος θα µετρήσει πολύ για την επόµενη µέρα. Μήπως υπάρχει ακόµη καιρός και χώρος για περισυλλογή;

*Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή της Κυριακής