Βαλένθια και "Daniel" πάνε (δυστυχώς) μαζί
Άρθρο γνώμης
Η τραγωδία της Βαλένθια μάς θυμίζει ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα δεν αποτελούν «εθνικό» φαινόμενο
Οι εικόνες στη Βαλένθια από την καταστροφική πλημμύρα σοκάρουν. Δεκάδες οι νεκροί και οι αγνοούμενοι. Δυστυχώς, και η χώρα μας έχει ήδη δοκιμαστεί σκληρά τα τελευταία χρόνια από ακραία καιρικά φαινόμενα. Οι συνέπειες στη Θεσσαλία από την καταιγίδα «Daniel» είναι ακόμα αισθητές, οι πληγές δεν κλείνουν εύκολα.
Αυτό που προκαλεί μεγάλο προβληματισμό από τη δοκιμασία της Βαλένθια είναι τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια καταιγίδα τέτοιας κλίμακας στον αστικό ιστό. Ας σκεφτούμε ποιες επιπτώσεις θα υπάρξουν στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη από μια τόσο σαρωτική καταιγίδα. Μόλις πρόσφατα είδαμε τα πλάνα από τον καθαρισμό της καλυμμένης κοίτης στον Κηφισό, από την Περιφέρεια Αττικής.
Παράλληλα, αποκαλύφθηκε πόσο αναχρονιστικό και ανεπαρκές είναι το δίκτυο για τα βρόχινα νερά. Οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου από τις ενδεχόμενες επιπτώσεις μιας ανάλογης συμφοράς με αυτήν της Βαλένθια: Απώλεια ανθρώπινων ζωών, διάλυση υποδομών. Η τραγωδία της Βαλένθια μάς θυμίζει ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα -πρωτόγνωρα σε ένταση και καταφανώς απότοκα της κλιματικής αλλαγής- δεν αποτελούν «εθνικό» φαινόμενο. Άλλωστε, ο «Daniel» έπληξε και τη Βουλγαρία, την Τουρκία και, με πρωτοφανές τίμημα σε ζωές, τη Λιβύη.
Όλο και πιο συχνά εκδηλώνονται στην Ευρώπη αλλά και αλλού, υπενθυμίζοντάς μας πόσο πίσω έχουμε μείνει στη διαχείριση των συνεπειών από την επιδείνωση του περιβάλλοντος, κυρίως όμως στην πρόληψη. Δυστυχώς, οι διασκέψεις του ΟΗΕ για το κλίμα όλα αυτά τα χρόνια έρχονται να υπογραμμίσουν πόσο αναποτελεσματικές είναι στην πράξη. Κι αυτό, την ώρα που επείγει να αντιμετωπίσουμε τα γενεσιουργά αίτια της κλιματικής κρίσης και όχι να τρέχουμε για τη διαχείριση των επιπτώσεών της.
Η παγκόσμια κοινότητα κλείνει τα μάτια στο επείγον του προβλήματος και περί άλλα τυρβάζεται. Ο λόγος για τις «εθνικές» προτεραιότητες στις εντός των συνόρων οικονομίες, που κατά κανόνα αγνοούν την περιβαλλοντική παράμετρο. Ακόμα, μας στέλνουν πίσω οι γεωπολιτικές εντάσεις. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδωσε το σύνθημα για παγκόσμια αύξηση των εξοπλισμών, αλλά και για την επαναχρησιμοποίηση ξεπερασμένων πηγών ενέργειας, όπως ο άνθρακας. Εκρηκτικό κοκτέιλ προκαλεί και ο συνδυασμός της ανόδου της θερμοκρασίας με την ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων. Δεν είναι τυχαίο πως το 2019 το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού παρήγαγε το 16% του διοξειδίου του άνθρακα παγκοσμίως στο πλαίσιο της επιχειρηματικής του δραστηριότητας και του τρόπου ζωής του. Τόσο όσο η ρύπανση που προκαλείται από το φτωχότερο 66% του παγκόσμιου πληθυσμού…
Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή
Αυτό που προκαλεί μεγάλο προβληματισμό από τη δοκιμασία της Βαλένθια είναι τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια καταιγίδα τέτοιας κλίμακας στον αστικό ιστό. Ας σκεφτούμε ποιες επιπτώσεις θα υπάρξουν στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη από μια τόσο σαρωτική καταιγίδα. Μόλις πρόσφατα είδαμε τα πλάνα από τον καθαρισμό της καλυμμένης κοίτης στον Κηφισό, από την Περιφέρεια Αττικής.
Παράλληλα, αποκαλύφθηκε πόσο αναχρονιστικό και ανεπαρκές είναι το δίκτυο για τα βρόχινα νερά. Οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου από τις ενδεχόμενες επιπτώσεις μιας ανάλογης συμφοράς με αυτήν της Βαλένθια: Απώλεια ανθρώπινων ζωών, διάλυση υποδομών. Η τραγωδία της Βαλένθια μάς θυμίζει ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα -πρωτόγνωρα σε ένταση και καταφανώς απότοκα της κλιματικής αλλαγής- δεν αποτελούν «εθνικό» φαινόμενο. Άλλωστε, ο «Daniel» έπληξε και τη Βουλγαρία, την Τουρκία και, με πρωτοφανές τίμημα σε ζωές, τη Λιβύη.
Όλο και πιο συχνά εκδηλώνονται στην Ευρώπη αλλά και αλλού, υπενθυμίζοντάς μας πόσο πίσω έχουμε μείνει στη διαχείριση των συνεπειών από την επιδείνωση του περιβάλλοντος, κυρίως όμως στην πρόληψη. Δυστυχώς, οι διασκέψεις του ΟΗΕ για το κλίμα όλα αυτά τα χρόνια έρχονται να υπογραμμίσουν πόσο αναποτελεσματικές είναι στην πράξη. Κι αυτό, την ώρα που επείγει να αντιμετωπίσουμε τα γενεσιουργά αίτια της κλιματικής κρίσης και όχι να τρέχουμε για τη διαχείριση των επιπτώσεών της.
Η παγκόσμια κοινότητα κλείνει τα μάτια στο επείγον του προβλήματος και περί άλλα τυρβάζεται. Ο λόγος για τις «εθνικές» προτεραιότητες στις εντός των συνόρων οικονομίες, που κατά κανόνα αγνοούν την περιβαλλοντική παράμετρο. Ακόμα, μας στέλνουν πίσω οι γεωπολιτικές εντάσεις. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδωσε το σύνθημα για παγκόσμια αύξηση των εξοπλισμών, αλλά και για την επαναχρησιμοποίηση ξεπερασμένων πηγών ενέργειας, όπως ο άνθρακας. Εκρηκτικό κοκτέιλ προκαλεί και ο συνδυασμός της ανόδου της θερμοκρασίας με την ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων. Δεν είναι τυχαίο πως το 2019 το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού παρήγαγε το 16% του διοξειδίου του άνθρακα παγκοσμίως στο πλαίσιο της επιχειρηματικής του δραστηριότητας και του τρόπου ζωής του. Τόσο όσο η ρύπανση που προκαλείται από το φτωχότερο 66% του παγκόσμιου πληθυσμού…
Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή