Απεργία: “Παραλύει” η χώρα - Δεμένα τα πλοία, τι θα γίνει με τα ΜΜΜ». Αν μέναμε σε αυτόν τον τίτλο, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι πρόκειται για μια γενική απεργία που έγινε στο παρελθόν. Ή, αν διαθέτει λίγη φαντασία, θα πόνταρε ότι αφορά μια απεργιακή κινητοποίηση στο μέλλον.

Όμως όχι. Ο λόγος για τη γενική απεργία που προκήρυξαν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ για τις 20 Νοεμβρίου. Οι τίτλοι είναι πανομοιότυποι. Παραλύει η χώρα, δεμένα τα πλοία. Καθώς πλησιάζουμε την ημέρα πραγματοποίησής της, τα πρωτοσέλιδα αλλάζουν. «Πώς θα κινηθούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τι θα γίνει με τραμ, μετρό, λεωφορεία» κ.λπ. κ.λπ. Η απεργιακή κινητοποίηση θα έχει και συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος με κάλεσμα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ - οι σχέσεις των οποίων δεν είναι και οι καλύτερες. Η πιο μαζική συγκέντρωση και πορεία θα γίνει από το ΠΑΜΕ που πάντα κρατά αποστάσεις από τις «ρεφορμιστικές» συνδικαλιστικές ηγεσίες...

Θα παραλύσει το κέντρο -άλλος προσφιλής τίτλος για τα πρωτοσέλιδα και ραδιοτηλεοπτικά μέσα- και πιθανόν να έχουμε στο τέλος της πορείας τα γνωστά επεισόδια με τις μολότοφ. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα πίσω από τους τίτλουςκλισέ και τις κινητοποιήσειςκαρμπόν. Μια απεργία όπως όλες οι άλλες. Μια ημέρα που σύντομα θα ξεχαστεί. Κι όμως είναι κοινή παραδοχή ότι τα προβλήματα των εργαζομένων έχουν οξυνθεί το τελευταίο διάστημα. Η ακρίβεια και ο πληθωρισμός επιμένουν, η ανάγκη για καλύτερους μισθούς και αξιοπρεπή εργασία γίνεται πιεστική, η κρίση στη στέγη πλήττει τους εισοδηματικά ασθενέστερους.

Θα περίμενε κανείς ότι η νέα πραγματικότητα καθορίζει και νέες προτεραιότητες στις όποιες κινητοποιήσεις και αντιδράσεις. Αλλά δυστυχώς η ψαλίδα ανάμεσα στις ανάγκες των εργαζομένων και τις συνδικαλιστικές οργανώνεις μεγαλώνει.

Δύο αναφορές: η συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα βρίσκεται στο ναδίρ. Οι μισθωτοί, παρά τα προβλήματά τους, δεν νιώθουν την ανάγκη να προστρέξουν στο συνδικάτο τους. Δεν τους ελκύει τίποτα. Συνθήματα του χθες, πρακτικές ξεπερασμένες, μορφές κινητοποίησης τετριμμένες. Από την άλλη, για ποια απεργία γίνεται λόγος; Στις 20 Νοεμβρίου η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα θα πάει στη δουλειά. Στον δημόσιο τομέα η εικόνα θα ήταν απογοητευτική χωρίς την όποια ακινητοποίηση των μέσων μεταφοράς.

Και η συνδικαλιστική πρακτική συνεχίζεται, δίχως να κοιτάει τη δική σου μελαγχολία, που λέει και ο ποιητής...

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή