Σήµερα θα κάνουµε µια µικρή ξενάγηση στο Κοινοβούλιο. ∆ιαπίστωση διά γυµνού οφθαλµού: η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε περαιτέρω κατακερµατισµό των πολιτικών κοµµάτων και οµάδων στο Κοινοβούλιο.

Πολλοί το θεωρούν προβληµατικό και παράγοντα που δυσκολεύει τις συνεννοήσεις και το κοινοβουλευτικό έργο. Η κυβέρνηση µοιάζει να νοσταλγεί τις µέρες του αντιΣΥΡΙΖΑ µετώπου -που την έβγαζαν κερδισµένη στην αντιπαράθεση µε τον λαϊκισµό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η οµάδα των ανεξάρτητων και ανένταχτων βουλευτών αβγαταίνει. Οι αρχηγοί των µικρότερων κοµµάτων εντός Βουλής νιώθουν αναβαθµισµένοι και ελπίζουν σε µελλοντικά οφέλη.

Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να επωφεληθεί από τον κοινοβουλευτικό κατακερµατισµό που προκαλεί η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και εµφανίζεται ως η κύρια δύναµη της αντιπολίτευσης. Ο Στ. Κασσελάκης επιχειρεί µε τους πιστούς σε αυτόν βουλευτές να σχηµατίσει αυτόνοµη πολιτική οµάδα για το νέο κόµµα του.

Ολα αυτά συνθέτουν µία εικόνα κοινοβουλευτικού παραλογισµού. Το αποκορύφωµα; Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ ισοψηφούν -δεν γνωρίζουµε για πόσο ακόµα- µε 31 βουλευτές το κάθε κόµµα, µε κάποιους από το κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης να δηλώνουν ότι µένουν µέχρι να... φύγουν. Και όλα αυτά, καθώς επίκεινται δύο σηµαντικοί πολιτικοί σταθµοί: η ψήφιση του Προϋπολογισµού για το 2025 και, σε λίγους µήνες, η εκλογή νέου Προέδρου της ∆ηµοκρατίας.

Αλλο ένα παράδοξο είναι πως ενώ η κυβέρνηση εµφανίζει σηµάδια κόπωσης και... βαρεµάρας, ωστόσο αποτελεί τον µοναδικό πυλώνα πολιτικής σταθερότητας, µε όλα τα προβλήµατα που καταγράφονται. Αυτό βεβαίως δεν εµποδίζει την κοινή γνώµη να εκφράζει µια δυσφορία για την οικονοµική, κυρίως, κατάσταση, που τείνει να πάρει µόνιµα χαρακτηριστικά. Από την «ξενάγηση» στο Κοινοβούλιο προκύπτουν ορισµένες διαπιστώσεις αλλά και αναπάντητα ερωτήµατα: 

  • Θα µπορέσει το σηµερινό κοινοβουλευτικό τοπίο να «αντέξει» µέχρι τις προσεχείς εκλογές, σε περίπου τρία χρόνια; Θα πάµε δηλαδή µε τα σηµερινά δεδοµένα ή µήπως θα έχουµε συµπτύξεις, συµµαχίες και ανατροπές, ώστε να προκύψει µια νέα κοινοβουλευτική τάξη πραγµάτων; 
  • Θα πάµε απρόσκοπτα σε εκλογές µε την ολοκλήρωση της δεύτερης τετραετίας ή µήπως θα έχουµε έναν πρόωρο εκλογικό αιφνιδιασµό; Αυτός θα µπορούσε να προκύψει είτε από τις επιπτώσεις µιας µείζονος κρίσης είτε από έναν σχεδιασµό του Μαξίµου, που θα ήθελε να επωφεληθεί από την αδυναµία των κοµµάτων της αντιπολίτευσης.
  • Με βάση τα όσα διαγράφονται στη Βουλή, πόσο πιθανό είναι η προσεχής εκλογή του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας να µην είναι αυτό που όλοι νοµίζουµε ως εκλογή ρουτίνας, αλλά να αποτελέσει θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων;
  • Τα διαλυτικά φαινόµενα στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει κάποιος ότι αποτελούν εσωτερική υπόθεση του κόµµατος της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, που δεν αγγίζουν το σύνολο του πολιτικού συστήµατος; Γιατί τα όσα συνέβησαν προ ολίγων ηµερών στην Ιερά Οδό τροφοδοτούν τις αντιλήψεις απαξίωσης του συνόλου των πολιτικών κοµµάτων και του ρόλου του Κοινοβουλίου -κάτι που ενισχύει το αντισυστηµικό ρεύµα στην κοινή γνώµη.
  • Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ακόµα ότι η σηµερινή πολιτική ρευστότητα µπορεί να οδηγήσει σε αναβίωση του πάλαι ποτέ κραταιού δικοµµατισµού; Ενα άγχος εµφανίζεται να διακατέχει το ΠΑΣΟΚ, καθώς ντε φάκτο αρχίζει να παίζει τον ρόλο της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, µε µπαράζ δηλώσεων ότι διώχνει τον Μητσοτάκη από το Μαξίµου και έρχεται να κυβερνήσει. Ωστόσο, εκτός από την εικόνα πολυδιάσπασης στη Βουλή, και τα δηµοσκοπικά ευρήµατα δίνουν µεν µια ώθηση στο ΠΑΣΟΚ, µετά την επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη ως προέδρου του Κινήµατος, αλλά δεν εµφανίζουν εικόνα δικοµµατικής εναλλαγής. Μέχρι στιγµής, άλλωστε, τα δηµοσκοπικά ποσοστά Ν.∆. και ΠΑΣΟΚ µετά βίας αγγίζουν το 50%.
  • Πόσο µπορεί η Ν.∆. να διατηρήσει την πολιτική της πρωτοβουλία και να εξακολουθεί να αποτελεί τον µοναδικό πυλώνα πολιτικής σταθερότητας στον τόπο; Μήπως ήρθε η ώρα για ένα ουσιαστικό restart, που να αφορά τόσο τη σύνθεση και αποτελεσµατικότητα του κυβερνητικού σχήµατος όσο -κυρίως- την αναζήτηση ενός αναζωογονητικού για την κοινωνία και την πολιτική οράµατος, που σήµερα δεν φαίνεται στον ορίζοντα; Γιατί η αδυναµία της αντιπολίτευσης δεν αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για τη διατήρηση της πρωτιάς της Ν.∆., πολλώ δε µάλλον για το ζητούµενο της αυτοδυναµίας.
  • Μήπως η σηµερινή χωροταξία στη Βουλή είναι ακόµα µια επιβεβαίωση της κατάργησης εδώ και καιρό -από την κρίση και δώθετων παραδοσιακών διαχωρισµών ∆εξιάς και Αριστεράς; Αν όµως αυτή η αναδιάταξη εν µέσω κρίσης οδήγησε σε ενίσχυση της µετριοπάθειας και ήττα του λαϊκισµού από το 2019 µέχρι σήµερα -και ενίσχυση των κεντρώων συνιστωσών προς όφελος κυρίως της Ν.∆.- µήπως η σηµερινή ρευστότητα υποδηλώνει ότι ενδέχεται να γίνουµε µάρτυρες µιας ενίσχυσης των αντισυστηµικών δυνάµεων εις βάρος των θεσµικών κοµµάτων;
Η συζήτηση µπορεί να χωρέσει πολλές ακόµα ενότητες, αλλά στο τέλος της γραφής τα κόµµατα δεν είναι στεγανοποιηµένα εντός Βουλής, που καλούνται να λύσουν λογαριασµούς µεταξύ τους.

Λογοδοτούν στους πολίτες, εκλέγονται από αυτούς, διαχειρίζονται τη δική τους εντολή. Και κρίνονται καθηµερινά, όχι στη βάση των µικροκοµµατικών υπολογισµών, αλλά µε βάση τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν στην καθηµερινότητά τους, τις προοπτικές για βελτίωση της ποιότητας ζωής τους, για ευηµερία και πρόοδο. Αυτά, για να µην ξεχνιόµαστε...


*Δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Απογευματινή»