Μια έξυπνη λύση από τον Δήμο Φυλής
Άρθρο γνώμης
Πήρε το πράσινο φως για την κατασκευή φοιτητικών εστιών, µε τη µέθοδο της σύµπραξης του δηµόσιου και ιδιωτικού τοµέα
Ένα καλό νέο έρχεται από τον Δήμο Φυλής. Πήρε το πράσινο φως για την κατασκευή φοιτητικών εστιών για λογαριασμό του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, με τη μέθοδο της σύμπραξης του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Σε καλό δρόμο βρίσκονται επίσης οι φοιτητικές εστίες σε Θεσσαλία και Κρήτη.
Βήματα με κατεύθυνση κοινωνικής πολιτικής σε έναν τομέα με μεγάλο έλλειμμα, που ωθεί χιλιάδες φοιτητές κάθε χρόνο σε αναζήτηση ιδιωτικής κατοικίας, με τα ενοίκια στα ύψη. Κι ακόμη, δείγμα ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη φοιτητική στέγη, καθώς υπάρχουν πόροι αλλά και εργαλεία (ΣΔΙΤ) για την υλοποίηση ανάλογων σχεδίων. Θα μπορούσε αυτή η πρωτοβουλία να είναι οδηγός για μια γενικότερη κίνηση υπέρ της κατασκευής κοινωνικών κατοικιών στην Ελλάδα; Καλό ερώτημα, καθώς στη χώρα μας οι πρωτοβουλίες γενικότερα για την άμβλυνση του στεγαστικού προβλήματος είναι μονοσήμαντες και, πάντως, δεν λύνουν το πρόβλημα.
Μέχρι τώρα έχουμε τα προγράμματα «Σπίτι μου» και, παράλληλα, προσπάθειες -μάλλον εξαγγελίες- για την αξιοποίηση κλειστών ακινήτων και τη μετατροπή τους σε κοινωνικές κατοικίες. Ακόμα βρισκόμαστε στην αναζήτηση του ακριβούς αριθμού των κατοικιών αυτών… Την ίδια ώρα, άλλες χώρες αναλαμβάνουν αξιοσημείωτες πρωτοβουλίες για την απόδοση κοινωνικών κατοικιών, με ευνοϊκούς όρους σε εισοδηματικά ασθενέστερους.
Και δεν αναφερόμαστε στην Αυστρία -χώρα με μεγάλη παράδοση σε ανάλογα projects-, όπου ένα στα πέντε σπίτια είναι κοινωνικές κατοικίες. Ας πάμε στην Πορτογαλία, που ήδη διαθέτει περί τα 3 δισ. ευρώ για προγράμματα κοινωνικής κατοικίας με την κατασκευή 26.000 σπιτιών. Ή στην Ισπανία, όπου έχουμε σε εξέλιξη σχέδιο για 20.000 κοινωνικών κατοικιών που θα διατεθούν προς ενοικίαση με ευνοϊκούς όρους. Συνολικά, από τους ευρωπαϊκούς πόρους των ΤΑΑ, επτά χώρες της ΕΕ δαπανούν 5,51 δισ. ευρώ για να ενισχύσουν την προσφορά σπιτιών με προγράμματα κοινωνικής κατοικίας.
Το τελευταίο ίχνος κοινωνικής πολιτικής για την κατοικία ήταν ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ), που καταργήθηκε το 2012, αλλά, πρώτον, έδινε περισσότερο δάνεια με ευκολίες παρά ασχολούνταν με την κατασκευή εργατικών πολυκατοικιών. Ο ΟΕΚ είχε ασήμαντη επίδραση στη λύση του προβλήματος στα αστικά κέντρα, που αντιμετωπίστηκε επί δεκαετίες με τη μέθοδο της αντιπαροχής. Όμως σήμερα βρισκόμαστε σε άλλη τροχιά, τόσο σε ό,τι αφορά τις ανάγκες, ιδιαίτερα των νέων, όσο και τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας. Είμαι χρέος της κυβέρνησης, αλλά και της Τοπικής Α υτοδιοίκησης, να βρει το κλειδί ταχύρρυθμης ανάπτυξης κοινωνικών προγραμμάτων στη στέγη.
Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή
Σε καλό δρόμο βρίσκονται επίσης οι φοιτητικές εστίες σε Θεσσαλία και Κρήτη.
Βήματα με κατεύθυνση κοινωνικής πολιτικής σε έναν τομέα με μεγάλο έλλειμμα, που ωθεί χιλιάδες φοιτητές κάθε χρόνο σε αναζήτηση ιδιωτικής κατοικίας, με τα ενοίκια στα ύψη. Κι ακόμη, δείγμα ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη φοιτητική στέγη, καθώς υπάρχουν πόροι αλλά και εργαλεία (ΣΔΙΤ) για την υλοποίηση ανάλογων σχεδίων. Θα μπορούσε αυτή η πρωτοβουλία να είναι οδηγός για μια γενικότερη κίνηση υπέρ της κατασκευής κοινωνικών κατοικιών στην Ελλάδα; Καλό ερώτημα, καθώς στη χώρα μας οι πρωτοβουλίες γενικότερα για την άμβλυνση του στεγαστικού προβλήματος είναι μονοσήμαντες και, πάντως, δεν λύνουν το πρόβλημα.
Βήματα με κατεύθυνση κοινωνικής πολιτικής σε έναν τομέα με μεγάλο έλλειμμα, που ωθεί χιλιάδες φοιτητές κάθε χρόνο σε αναζήτηση ιδιωτικής κατοικίας, με τα ενοίκια στα ύψη
Μέχρι τώρα έχουμε τα προγράμματα «Σπίτι μου» και, παράλληλα, προσπάθειες -μάλλον εξαγγελίες- για την αξιοποίηση κλειστών ακινήτων και τη μετατροπή τους σε κοινωνικές κατοικίες. Ακόμα βρισκόμαστε στην αναζήτηση του ακριβούς αριθμού των κατοικιών αυτών… Την ίδια ώρα, άλλες χώρες αναλαμβάνουν αξιοσημείωτες πρωτοβουλίες για την απόδοση κοινωνικών κατοικιών, με ευνοϊκούς όρους σε εισοδηματικά ασθενέστερους.
Και δεν αναφερόμαστε στην Αυστρία -χώρα με μεγάλη παράδοση σε ανάλογα projects-, όπου ένα στα πέντε σπίτια είναι κοινωνικές κατοικίες. Ας πάμε στην Πορτογαλία, που ήδη διαθέτει περί τα 3 δισ. ευρώ για προγράμματα κοινωνικής κατοικίας με την κατασκευή 26.000 σπιτιών. Ή στην Ισπανία, όπου έχουμε σε εξέλιξη σχέδιο για 20.000 κοινωνικών κατοικιών που θα διατεθούν προς ενοικίαση με ευνοϊκούς όρους. Συνολικά, από τους ευρωπαϊκούς πόρους των ΤΑΑ, επτά χώρες της ΕΕ δαπανούν 5,51 δισ. ευρώ για να ενισχύσουν την προσφορά σπιτιών με προγράμματα κοινωνικής κατοικίας.
Το τελευταίο ίχνος κοινωνικής πολιτικής για την κατοικία ήταν ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ), που καταργήθηκε το 2012, αλλά, πρώτον, έδινε περισσότερο δάνεια με ευκολίες παρά ασχολούνταν με την κατασκευή εργατικών πολυκατοικιών. Ο ΟΕΚ είχε ασήμαντη επίδραση στη λύση του προβλήματος στα αστικά κέντρα, που αντιμετωπίστηκε επί δεκαετίες με τη μέθοδο της αντιπαροχής. Όμως σήμερα βρισκόμαστε σε άλλη τροχιά, τόσο σε ό,τι αφορά τις ανάγκες, ιδιαίτερα των νέων, όσο και τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας. Είμαι χρέος της κυβέρνησης, αλλά και της Τοπικής Α υτοδιοίκησης, να βρει το κλειδί ταχύρρυθμης ανάπτυξης κοινωνικών προγραμμάτων στη στέγη.
Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή
