Η Ευρώπη δέχεται τα τελευταία 24ωρα μπαράζ δηλώσεων, απειλών, παρεμβάσεων, προκλήσεων, επικίνδυνων προθέσεων, απαιτήσεων κ.λπ. από την άλλη όχθη του Ατλαντικού.

Ήδη, κυκλοφορούν τριών ειδών χάρτες made in USA. Ο ένας, ο γεωπολιτικός, εμφανίζει τη Γροιλανδία -που αποτελεί τμήμα της επικράτειας της ΕΕ-, ενσωματωμένη στις ΗΠΑ.

Ο άλλος, ο σκέτος πολιτικός, έχει την υπογραφή των Μασκ, Μπάνον και των άλλων συνοδοιπόρων του Ντόναλντ Τραμπ και αφορά την ενίσχυση των ακροδεξιών και λαϊκίστικων κομμάτων, ρευμάτων και ηγετών στην Ευρώπη.

Υπάρχει και ένας τρίτος χάρτης, που αφορά το οικονομικό πεδίο - εκεί που οι δασμοί κινούνται ως δαμόκλειος σπάθη στην οικονομική πραγματικότητα της Γηραιάς Ηπείρου. Το θέμα είναι πως ο Τραμπ έχει μια ατζέντα αλλά και την πλήρη πλέον ελευθερία κινήσεων στις ΗΠΑ να την επιβάλει.

Ο Λευκός Οίκος σύντομα θα είναι όχι μια μηχανή εξαγγελιών αλλά ένα εργαστήρι αποφάσεων, διαταγμάτων, που θα επηρεάσουν όλον τον κόσμο - ιδιαίτερα την Ευρώπη.

Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ έχουν την ικανότητα άμεσων αποφάσεων και δράσεων που για την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελούν σχεδόν άπιαστο όραμα. Η αργόσυρτη διαδικασία διαβουλεύσεων, συμβιβασμών και, τελικά, κολοβών αποφάσεων, χαμένων στα γρανάζια της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, έχει οδηγήσει εδώ και καιρό την ΕΕ σε καθεστώς παράλυσης και μη αποτελεσματικότητας.

Η διαχείριση της κρίσης της πανδημίας ήταν μια αναλαμπή, που, δυστυχώς, αποτέλεσε την εξαίρεση του κανόνα. Θα πει κάποιος πως η αβουλία της ΕΕ έχει να κάνει με τη βαθιά πολιτική -και οικονομική- κρίση που βιώνουν τόσο η Γερμανία όσο και η Γαλλία. Είναι όμως αυτή η όλη αλήθεια; Αν υποθέσουμε ότι, αύριο, μεθαύριο, ο γαλλογερμανικός άξονας αναστηλώνεται, λύθηκε το πρόβλημα; Γιατί η βαθύτερη αιτία είναι ο τρόπος λήψης αποφάσεων στις Βρυξέλλες. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο κανόνας της ομοφωνίας στη λήψη των αποφάσεων από τα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ.

Και οι πέτρες γνωρίζουν πια ότι αυτός ο τρόπος λήψης αποφάσεων είναι κλινικά νεκρός. Συζητάς μήνες για τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, μετά την εισβολή στην Ουκρανία, και αρκούσε το βέτο του Όρμπαν για να πάει στράφι όλη η προσπάθεια. Συζήτηση όμως επί της ουσίας εδώ και χρόνια δεν γίνεται. Και τώρα, έρχονται ο Τραμπ και ο Μασκ, με έναν νόμο και ένα άρθρο, να φέρουν τα πάνω κάτω στην ανοχύρωτη Ευρώπη.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 10/01/2025