Οξύτητα, αντιδικίες, καβγάδες, μικρότητες και προσβολές, δηλώσεις και αντιδηλώσεις… Μια ανεξήγητη «ασθένεια» χαρακτηρίζει τον δημόσιο διάλογο που διεξάγεται με αφορμή μικρά και μεγαλύτερα ζητήματα στη χώρα μας.

Και αυτό δεν αφορά συζητήσεις της γειτονιάς ή του καφενείου, αλλά θέματα πρώτης γραμμής που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας, ή αφορούν και πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Αφορμή για τις σκέψεις αυτές δίνουν όχι οι αλλεπάλληλοι σεισμοί στην Αμοργό και τη Σαντορίνη, αλλά οι… κραδασμοί από τις αντιφατικές και ενίοτε αλλοπρόσαλλες εκτιμήσεις των σεισμολόγων.

Εντάξει, είναι δύσκολο και πρωτόγνωρο το φαινόμενο, οπότε είναι κατανοητή η διαφορετική επιστημονική προσέγγισή του. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι τους καβγάδες που εκτυλίσσονται με φόντο το Αιγαίο υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Αν και υφίσταται σχετικός φορέας για τη σύνθεση των όποιων απόψεων, γινόμαστε μάρτυρες στα τηλεοπτικά παράθυρα εκτιμήσεων διαμετρικά αντίθετων για τους σεισμούς, στη διαπασών... Συνοδεύονται με διαγκωνισμούς, υπονοούμενα του ενός για τον άλλον, δυσφορία όταν κάποιος νέος επιστήμονας παρεισφρήσει στο «κλαμπ», ακόμα και ηχηρές αποχωρήσεις με καταγγελίες. Οι πολίτες παρακολουθούν συχνά εμβρόντητοι το μπρα ντε φερ των σεισμολόγων και δυσκολεύονται να σχηματίσουν γνώμη για την έτσι κι αλλιώς πρωτόγνωρη σεισμική ακολουθία.

Δυσκολίες αντιμετωπίζουν και οι Αρχές, που βρίσκονται σε κρίσιμες στιγμές αντιμέτωπες με άχρηστους και άκαιρους τσακωμούς. Η νόσος της συγκρουσιακής προσέγγισης ενός φαινομένου δεν αφορά μόνο τους σεισμολόγους αυτή την περίοδο. Σε έκτακτες καιρικές συνθήκες έχουμε γίνει μάρτυρες συγκρούσεων ανάμεσα σε μετεωρολόγους που είτε προβλέπουν βιβλικές καταστροφές και πέφτουν έξω είτε υποτιμούν τη σφοδρότητα μιας κακοκαιρίας.

Έσχατο παράδειγμα, τα παρατράγουδα για το τι καιρό θα κάνει την Τσικνοπέμπτη… Η μετεωρολογία είναι από τη φύση της δύσκολη και περίπλοκη επιστήμη, όμως τι προσφέρουν στην κοινή γνώμη τα -τ ηλεοπτικά κυρίως- κονταροχτυπήματα των επιστημόνων; Σκηνές απείρου κάλλους έχουμε παρακολουθήσει και σε άλλα πεδία: δικηγόρους που «σκοτώνονται» σε μια κρίσιμη δίκη. Εμπειρογνώμονες που διασταυρώνουν τα ξίφη τους μέχρις εσχάτων σε λεπτές υποθέσεις. Και πάει λέγοντας…

Πολλές φορές με έχει απασχολήσει γιατί συμβαίνει αυτό. Είναι στο DNA μας όταν διαφωνούμε να συγκρουόμαστε; Είναι η καχεξία στην αναγκαία διαδικασία σύνθεσης των απόψεων; Είναι θέμα επάρκειας στην επιστημονική συγκρότηση του καθενός, ή συχνά και ανεπάρκειας, που οδηγεί σε οξείες αντιπαραθέσεις; Είναι η τηλεοπτική εικόνα που διαστέλλει τις διαφωνίες και ωθεί σε διχαστικές πρακτικές; Ας κρίνει ο καθένας μας…


*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»