Πόσο θέλουμε τελικά να αλλάξει προς το καλύτερο το κράτος; Ας αναρωτηθούμε ποιες δυνάμεις και πώς ευνοούν μεταρρυθμίσεις και τομές πριν να δώσουμε την οποιαδήποτε απάντηση. Ας μιλήσουμε ξανά για την τραγωδία των Τεμπών και την όλη διαχείριση του δυστυχήματος - την πολιτική, την επικοινωνιακή, ακόμα και την ανθρώπινη πλευρά. Εδώ και καιρό όλη η κουβέντα έχει μετατοπιστεί στο ξυλόλιο και τη μυστηριώδη έκρηξη. Στον πειρασμό του ξυλολίου υπέκυψαν οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις στο ευρύτερο πολιτικό φάσμα - από την Ελληνική Λύση, την Πλεύση Ελευθερίας μέχρι και το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πρακτικά, η ουσιαστική κουβέντα τόσο για την αποδιοργανωμένη λειτουργία των σιδηροδρόμων, την απόδοση ευθυνών για το τραγικό δυστύχημα όσο, κυρίως, για το τι πρέπει να γίνει για μια ριζική αναδιοργάνωση, έχει περάσει εδώ και καιρό στο περιθώριο. Και, κάνοντας μια προέκταση του συλλογισμού, εξακολουθεί να μην υπάρχει ουσιαστική συζήτηση για την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων που θα αλλάξουν ριζικά τη δομή και τη λειτουργία της κρατικής μηχανής. Ακόμα και η κυβέρνηση τα έχασε από τις «αποκαλύψεις» για το ξυλόλιο, παρασυρμένη από ένα πρωτοφανές κύμα παραπληροφόρησης. Το ΠΑΣΟΚ έχασε και αυτό την μπάλα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δισταγμούς να υιοθετήσει τις θεωρίες συνωμοσίας, κι ας ήταν ευθέως ανάλογες της συρρίκνωσής του.

Μήπως, όμως, υπάρχουν άλλες δυνάμεις που επιθυμούν ριζικές αλλαγές στη δομή του κράτους; Μήπως, για παράδειγμα, τα συνδικάτα υποστηρίζουν διαδικασίες αξιολόγησης στο Δημόσιο; Δεν είδαμε κάποιο ανάλογο αίτημα να προβάλλεται στην απεργία που έγινε την περασμένη Τετάρτη. Αντίθετα, η ΑΔΕΔΥ, οι εκπαιδευτικοί συνδικαλιστικοί φορείς αντιδρούν σθεναρά στην όποια απόπειρα αξιολόγησης. Αντιδρούν ακόμα και σε πειθαρχικές ποινές σε εξόφθαλμες παραβιάσεις υπαλλήλων σε όλο το φάσμα των υπηρεσιών. Εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών διαδήλωσαν στην Επικράτεια τον περασμένο Φεβρουάριο, απαιτώντας Δικαιοσύνη για τα Τέμπη, ανάληψη ευθυνών και, επιτέλους, ένα κράτος Δικαίου. Όταν, όμως, έρχεται η ώρα να μετουσιωθεί η απαίτηση αυτή σε πράξη, σε έργα, εκεί έχουμε βραχυκύκλωμα. Λες και επιβάλλεται μια συνωμοσία σιωπής για τα αναγκαία μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Και όσο πάνδημη είναι η ετυμηγορία για τομές στο κράτος, τόσο σφοδρή είναι η αντίδραση κάθε φορά που επιχειρείται, άτολμα έστω, ένα βήμα εμπρός. Ένας φαύλος κύκλος που δεν σπάει ακόμα και όταν το κρατικό ξεχαρβάλωμα οδηγεί στον θάνατο 57 ψυχές.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή