Τίποτε δεν αποδεικνύει καλύτερα αυτή την υποτροπιάζουσα άρνηση της πραγματικότητας από την ευκολία με την οποία βγάζουν και ξαναβγάζουν το περίφημο «χαρτί των εκλογών», είτε πρόκειται για εθνικές είτε για δημοψηφισματικές κάλπες.

Το «χαρτί» είναι δηλητηριώδες. Κάθε φορά που βγαίνει καταλήγει σε μια ήττα χειρότερη από την προηγούμενη, παίρνοντας μαζί του έναν πρωθυπουργό, φέρνοντας ένα νέο μνημόνιο ή και τα δύο μαζί. Γιατί εκλογές δεν έχουμε μόνον εμείς για να απειλεί η κυβέρνηση ότι θα τις προκηρύξει - και να τις προετοιμάζει με το θλιβερό καραβάνι υποσχεσιολογίας και παροχολογίας που περιφέρει από εκείνη τη μέρα ο κ. Τσίπρας σε πόλεις, βουνά, ραχούλες και ακριτικά νησιά. Εκλογές έχουν και οι άλλοι. Και εκεί τα πράγματα πηγαίνουν πολύ άσχημα για τους συσχετισμούς που θα έχει να αντιμετωπίσει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ή ο επόμενος πρωθυπουργός. Στις 15 Μαρτίου έχουν εκλογές στην Ολλανδία. Με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, πρώτο θα έρθει το Κόμμα της Ελευθερίας του Γκερτ Βίλντερς. Ο Βίλντερς δεν είναι μόνον ακροδεξιός, ρατσιστής και φανατικός αντι-ισλαμιστής. Το καλοκαίρι του 2015 είχε κάνει πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, κατηγορώντας την ότι αθέτησε την υπόσχεση να μη δώσει άλλα χρήματα στην Ελλάδα προσχωρώντας στο χρηματοδοτικό σκέλος του τρίτου μνημονίου. Με την κοινοβουλευτική του δύναμη να έχει περίπου τριπλασιαστεί, μπορεί κανείς να προβλέψει ότι ακόμα κι αν δεν είναι πρωθυπουργός, τίποτε που να έχει σχέση με την Ελλάδα δεν περνάει από το Κοινοβούλιο της Χάγης, από τη στιγμή που θα διαλυθεί η παρούσα σύνθεση.

Αμέσως μετά το Πάσχα, έχουν προεδρικές εκλογές στη Γαλλία. Το μεγάλο ερώτημα είναι εάν ο Φρανσουά Φιγιόν θα καταφέρει να ανακόψει την πορεία της Λεπέν προς την προεδρία. Ακόμα και στην καλή εκδοχή, που δεν θα έχει εκλεγεί η υποψήφια της Ακροδεξιάς, ο νέος πρόεδρος θα έχει πολύ μικρότερες δυνατότητες να ασκήσει επιρροή υπέρ της χαλάρωσης των όρων για την Ελλάδα, καθώς θα δέχεται εκείνος πιέσεις για πολύ σκληρότερη πολιτική, ιδιαίτερα στα εργασιακά, στην ίδια την Γαλλία. Χωρίς, μάλιστα, να αποκλείονται κάλπες και στην Ιταλία, μετά το ναυάγιο του Ρέντσι στο δικό του δημοψήφισμα και με τις τράπεζές της να τρέμουν.

Και, τέλος, όποια κι αν ήταν η πίεση, γύρω στον Σεπτέμβριο έχει εκλογές και η Γερμανία. Η μεγαλύτερη πίεση για τη Μέρκελ έρχεται από τις διαρροές της εκλογικής της βάσης προς την Εναλλακτική για τη Γερμανία, κόμμα που φτιάχτηκε με όχημα τη μη παροχή βοήθειας στο Νότο και έρχεται τρίτο στις δημοσκοπήσεις. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η ελληνική κυβέρνηση έκρινε πως η δική της απειλή να αυτοκτονήσει μέσω της κάλπης θα ήταν καταλυτική, θα τρομοκρατούσε το Eurogroup και θα έκανε τους δανειστές να σταματήσουν τις πιέσεις τους ή να προχωρήσουν χωρίς το ΔΝΤ, δηλαδή να αθετήσει ο Σόιμπλε τη δέσμευσή του προς τους βουλευτές ότι το Ταμείο θα μετέχει πλήρως στο ελληνικό πρόγραμμα.

Μερικές φορές η διάρρηξη κάθε επαφής με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα εντυπωσιάζει, ακόμα και για κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.