Ένα από τα λάθη που, διαχρονικά, κάνουν όσοι κάθονται στην καρέκλα του πρωθυπουργού είναι ότι, με το «καλημέρα», υποτιμούν τους αντιπάλους τους.

Το έκανε ο Σημίτης με τον Καραμανλή, ο Καραμανλής με τον Παπανδρέου, ο Σαμαράς με τον Τσίπρα και ο Τσίπρας με τον Μητσοτάκη. Ο μόνος που δεν μιλάει υποτιμητικά για τον αντίπαλό του είναι ο σημερινός πρωθυπουργός.

Από την ημέρα που εξελέγη αρχηγός της Ν.Δ. και, παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τον υποτιμούσε προσωπικά, ενώ «χτυπούσαν» και τη σύζυγό του, απέφυγε να μπει στο τερέν της λασπομαχίας.
Προτίμησε τον θετικό λόγο και τις προτάσεις προς την ελληνική κοινωνία. Μία φορά τα πράγματα ξέφυγαν εντός της Βουλής, αλλά την επομένη ο σημερινός πρωθυπουργός φρόντισε να επαναφέρει το κομματικό τρένο στις ράγες της ήπιας στρατηγικής.

Ακόμη και όταν προκαλούνταν από τον Τσίπρα και τα εξαπτέρυγά του, ο κ. Μητσοτάκης απέφευγε να μπει στη λογική της μετωπικής σύγκρουσης. «Η κοινωνία κινείται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.
Επιζητά θετικό αφήγημα και ρεαλιστικές προτάσεις» απαντούσε, και αυτό εξακολουθεί να κάνει και στην παρούσα φάση ο σημερινός πρωθυπουργός. Η εξέλιξη των πραγμάτων έρχεται να τον δικαιώσει.
Από το σύνολο των δημοσκοπήσεων που διενεργήθηκαν πριν, αλλά και μετά το καλοκαίρι, πέραν όλων των άλλων, προκύπτει πλήρης κατακερματισμός της ηγετικής εικόνας του Αλέξη Τσίπρα.

Όταν μάλιστα οι πολίτες επιχειρούν τη σύγκριση ανάμεσα στον τέως και τον νυν πρωθυπουργό, η διαφορά εκτινάσσεται. Το «πουλέν της Αριστεράς» των προηγούμενων χρόνων, έχει μετατραπεί στο απόλυτο βαρίδι, για ένα χώρο που αναζητά -εκτός από στρατηγική- και ηγέτη.

Η εξέλιξη αυτή έρχεται και πάλι να επιβραβεύσει την επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να αφήσει τον κ. Τσίπρα να κριθεί από τις επιλογές του. Η πλειοψηφία των πολιτών γυρίζει την πλάτη στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας ότι σε καμία περίπτωση δεν διαθέτει εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης.

Απεναντίας, ο κόσμος πιστεύει ότι ο κ. Τσίπρας είναι εγκλωβισμένος σε παθογένειες του παρελθόντος, ασχολούμενος με τους «53», τον Κοτζιά και τον Μπίστη. Μια ατζέντα που είναι εκτός κοινωνίας, άρα παρασύρει και τον ίδιο νομοτελειακά στο περιθώριο.

Το συμπέρασμα που προκύπτει από την καταγραφή της πολιτικής πραγματικότητας, είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα έχει βρει τον «ιδανικό πελάτη». Έναν αντίπαλο, ο οποίος προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη λογική του Πολάκη, τα θέλω της Ξενογιαννακοπούλου και τις εμμονές του Τζαννακόπουλου.

Και στο τέλος εκείνο που επιτυγχάνει είναι να αναβάλει το Συνέδριο, επειδή προφανώς και το φοβάται. Κι όταν ένας ηγέτης λειτουργεί υπό καθεστώς φόβου, δεν μπορεί να κερδίσει, όχι μόνο τον αντίπαλό του, αλλά ούτε και τον κακό εαυτό του.