Η φήμη που συνόδευε τα παλιά χρόνια τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου είχε να κάνει με την εντιμότητα των στελεχών του και, κυρίως, με το γεγονός ότι στις τάξεις του ενθυλάκωνε προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών.

Ο μύθος ήθελε τους αριστερούς να «μονοπωλούν» τη γνώση, τα γράμματα, τις τέχνες και ό,τι έδινε υπεραξία σε μια προσωπικότητα.

Oσοι τούς είχαν ζήσει γνώριζαν πολύ καλά ότι επρόκειτο περί ενός μύθου, που μάλιστα δεν είχε και αστικού τύπου χαρακτηριστικά.

Στον Συνασπισμό δεν πίστευαν ποτέ ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα κυβερνούσαν, και μάλιστα με συγκυβερνήτη τους τον Πάνο Καμμένο.

Αυτή η ώρα ήταν που έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές των ΣΥΡΙΖΑίων, αρχίζοντας παράλληλα την απομυθοποίησή τους στο ευρύ κοινό.

Πλέον, πολιτικός καθρέπτης των διανοουμένων της Αριστεράς είναι ο Παύλος Πολάκης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους, την κουλτούρα και τον πολιτικό τους πολιτισμό.

Από το 2015 η Αριστερά της αμπελοφιλοσοφίας και των θεωρητικών προσεγγίσεων σε όλα τα θέματα του δημόσιου βίου δημιούργησε πολιτικό (και δη κυβερνητικό) παρελθόν.

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, που εμφανιζόταν ως ο εκπρόσωπος των αδιάφθορων και των φτωχών, έχει απολέσει προ πολλού και τις δύο ιδιότητες.

Ο ίδιος έδειξε να γοητεύεται από τον πλουτισμό, τα βρήκε με το «καλημέρα» με την επιχειρηματική ελίτ και πλέον η μία δύσοσμη υπόθεση διαδέχεται την άλλη, καταδεικνύοντας την κουτοπονηριά της κυβέρνησής του.

Η αναφορά του στενού φίλου και συνεργάτη της κυβέρνησης Τσίπρα, Χρήστου Καλογρίτσα, περί «White Ηouse», στο οποίο γίνονταν όλες οι δουλειές, πέραν του ότι αποτελεί αντικείμενο της εισαγγελικής έρευνας, αποκαλύπτει και τη λογική της πλήρους απενοχοποίησης που επικρατούσε στο Μέγαρο Μαξίμου.

Και σε όλα αυτά έρχονται να αθροιστούν τα όσα τραγελαφικά είχαν λάβει χώρα επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με πρωταγωνιστή τον πρώην αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, ο οποίος βρίσκεται ένα βήμα πριν από το εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου.

Είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύθηκε ο κ. Τσίπρας για να χτίσει, όπως προκύπτει από το πόρισμα της Προανακριτικής της Βουλής, ένα ολόκληρο σύστημα στη Δικαιοσύνη, με στόχο, εκτός από διάφορες δουλειές «τύπου Μιωνή», και την κατασκευή σκευωριών τύπου Novartis.

Ως κερασάκι στην τούρτα ήρθε η είδηση που θέλει υπάλληλο της Folli Follie να ενημερώνει την υπόδικη διοίκηση της εταιρείας για τον ρόλο που παίζουν οι Φλαμπουράρης, Χαρίτσης, Μπαλαούρας και Αραχωβίτης. Αυτά και άλλα πολλά έλαβαν χώρα στα τεσσεράμισι χρόνια που κυβέρνησε η Αριστερά υπό τον κ. Τσίπρα.

Το συμπέρασμα που αβίαστα προκύπτει είναι ότι μέσα από τις δύσοσμες υποθέσεις κατέρρευσε μια εικονική πραγματικότητα, την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι Μπαλαούρες, οι Παππάδες και όλοι οι υπόλοιποι για να στήσουν πολιτικές καριέρες.

Ευτυχώς, πλέον αποκαλύφθηκαν. Είναι γνωστοί και δεν είναι αθώοι.