Ένας ξεχασμένος -στο πολιτικό χθες- Σαμαράς
Η Ν.Δ. έγινε μεγάλη με τον Μητσοτάκη, αφήνοντας στο βούρκο όσους ονειρεύονται «Ποτάμια», «ρυάκια» και… χαντάκια
Δεν σας κρύβω ότι πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο προβληματίστηκα έντονα για το αν θα έπρεπε. Κατέληξα στην απόφαση ότι πρέπει, γιατί αυτό επιτάσσει το χρέος προς την κοινή λογική και τον πολιτικό ρεαλισμό.
Την αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις έδωσε η χθεσινή ομιλία του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά από το βήμα του 14ου Συνεδρίου της Ν.Δ., που κατά κοινή παραδοχή ερχόταν από το πολύ βαθύ παρελθόν. Με λέξεις -κλειδιά προσπάθησε να «κατεβάσει» μια πατριωτική πλατφόρμα, θέτοντας «κόκκινες γραμμές» στο σημερινό πρωθυπουργό, έχοντας ως επίκεντρο τα εθνικά θέματα. Ήταν ένας Σαμαράς από τα παλιά, που τα έβαλε όλα στο μπλέντερ του πολιτικού του λόγου. Από την ΑΟΖ και τις σχέσεις με την Τουρκία, έως τα Σκόπια και το (τηλεοπτικό) σίριαλ για τον Άγιο Παΐσιο. Όλα μα όλα, έχοντας έναν και μόνο στόχο: Να προκαλέσει το χειροκρότημα των κομματικών κλακαδόρων, που ίδιος είχε καλέσει για να τον αποθεώσουν.
Προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω τις λέξεις του πρώην πρωθυπουργού και δεν σας κρύβω ότι κατέληξα σ’ ένα και μόνο συμπέρασμα: Οτι κρατά μανιάτικο το γεγονός ότι ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, δεν υποκλίθηκε (ποτέ) στο μεγαλείο του. Απεναντίας, υπήρξε από τους πρώτους που δημοσίως αμφισβήτησε τον Σαμαρά. Με τα όσα είπε χθες ο πρώην πρωθυπουργός, ήταν σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τότε που ανέτρεψε την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Οι ίδιες εθνικιστικές κορώνες, οι ίδιες αναπαλαιωμένες ατάκες, τα ίδια και απαράλλαχτα τελεσίγραφα προς τους Τούρκους. Σαν να μην έχει αλλάξει απολύτως τίποτα στον κόσμο, από την εποχή που ήταν σημαιοφόρος ενός πατριωτικού κόμματος με την επωνυμία «Πολιτική Άνοιξη».
Μας μίλησε, όμως, και πιο κομματικά ο Αντώνης Σαμαράς. Μας είπε ότι η Ν.Δ. δεν μπορεί να γίνει «Ποτάμι». Θα συμφωνήσω. Όντως, ούτε «Ποτάμι» μπορεί να γίνει, ούτε «Πολιτική Άνοιξη». Απεναντίας, η Ν.Δ. είναι ένα μεγάλο κόμμα που εκφράζει διαχρονικά τη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη και όσες φορές άνοιξε τις πόρτες της κατέγραψε μεγάλα ποσοστά, σε αντίθεση με τον Μάη του 2012, τότε που κλείστηκε στα δεξιά, επί της ηγεσίας Σαμαρά, καταγράφοντας το ιστορικό χαμηλό του 18%. Δυστυχώς για τον ίδιο, τα όσα υποστηρίζει αφορούν τους λίγους. Άλλωστε, κάτι τέτοια έλεγε και όταν ήταν αρχηγός της Ν.Δ., επιλογή που είχε ως αποτέλεσμα να καταστήσει παράγοντα στο δημόσιο βίο τον Πάνο Καμμένο και να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας του 3% σε κόμμα εξουσίας του 33%. Καλά είναι όλα αυτά τα επαναστατικά «περί τέλους» και δεν ξέρω τι άλλο λέει ο Αντώνης Σαμαράς, ωστόσο οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι θα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα στην Ελλάδα αν ο ίδιος ως αρχηγός της Ν.Δ. δεν έπαιζε με τα… Ζάππεια (1, 2, 3) και δεν φλέρταρε με το κίνημα του αντιμνημονίου.
Αντιλαμβάνομαι την πικρία του πρώην πρωθυπουργού για το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν τον πρότεινε πρωτίστως για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και δευτερευόντως για Επίτροπο. Εκείνο, όμως, που δυσκολεύομαι να αντιληφθώ είναι το πώς τολμά ο κ. Σαμαράς να εγκαλεί τον σημερινό πρόεδρο για προσπάθεια μετατροπής της Ν.Δ. σε «Ποτάμι», όταν ο ίδιος έχει ηγηθεί πολιτικού φορέα, ο οποίος στις τάξεις του φιλοξένησε και κομμουνιστές και πρώην στελέχη του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ και κυρίως όταν είναι ο πρωθυπουργός που μοίραζε κυβερνητικές καρέκλες παρέα με τον Φώτη Κουβέλη. Το βασικό που δεν αλλάζει, όσες ομιλίες κι αν εκφωνήσει, είναι ότι επί της δικής του ηγεσίας, η Ν.Δ. ηττήθηκε από τους νεοκομμουνιστές και ο Τσίπρας (που τόσο μισεί) έγινε πρωθυπουργός.
Σε αντίθεση με τον Σαμαρά, ο Μητσοτάκης επανέφερε τη Ν.Δ. στα μεγάλα ποσοστά του 40%, κέρδισε όσες φορές (και όπου) έγιναν εκλογές τον Τσίπρα και εξαφάνισε από τον πολιτικό χάρτη πολιτικά σχήματα που έκαναν λαμπρή καριέρα στο πολιτικό σκηνικό από το 2012 μέχρι το 2019, όπως ήταν η «Χρυσή Αυγή» και οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» του Καμμένου. Γιατί είναι καλά τα μεγάλα λόγια και οι κορώνες που γράφει ο προερχόμενος από τη βαθιά Αριστερά, λογογράφος του Σαμαρά, Χρύσανθος Λαζαρίδης, όμως, προσωπικά, προτιμώ τον πολιτικό ρεαλισμό και το αποτέλεσμα που καταγράφει η παράταξη το διάστημα που ηγείται αυτής ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κατανοώ, επίσης, ότι σε πολλούς αρέσουν αυτά που υποστηρίζει ο πρώην πρωθυπουργός, όμως η ιστορία έχει αποδείξει ότι αυτοί είναι οι λίγοι. Είναι μια μικρή μειοψηφία πολιτών που συγκροτεί το 18% που οδηγεί σε ακυβερνησία και σε πολιτικές περιπέτειες και σε κυβερνήσεις με τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη.
Απεναντίας, η μετριοπάθεια, η αλήθεια, ο ρεαλισμός και η νηφάλια πολιτική, που ακολουθεί από το 2016, ο σημερινός πρωθυπουργός, έχουν κάνει τη Ν.Δ. μεγάλη και την Ελλάδα υπερήφανη. Οι εποχές που είχαν αξία τα χειροκροτήματα στα αμφιθέατρα έχουν εκλείψει. Πλέον αξία (και μάλιστα) μεγάλη έχει το χειροκρότημα που λαμβάνει ένας ηγέτης από την κοινωνία. Και εκεί ο λόγος και τα επιχειρήματα του Αντώνη Σαμαρά, όχι μόνο δεν επικροτούνται, αλλά απεναντίας αποδοκιμάζονται, γιατί πολύ απλά ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή. Οταν έκανε καριέρα η «Πολιτική Ανοιξη. Από τότε έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες, με την Ελλάδα να έχει αλλάξει, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Το βασικότερο, που δεν αντιλαμβάνεται ο κ. Σαμαράς, είναι ότι έχει αλλάξει και η Ν.Δ., και από κόμμα μικρό του 18%, των αγκυλώσεων και των μηχανισμών, έγινε και πάλι κυρίαρχη πολιτική δύναμη, εκφράζοντας όλους τους Έλληνες. Ο Μητσοτάκης άνοιξε τις πόρτες και χώρεσε κάθε δημιουργικό πολίτη, με αποτέλεσμα η παράταξη της ευθύνης να γίνει και πάλι κυρίαρχος παίκτης του σκηνικού. Οσο κι αν ενοχλούνται κάποιοι, τα «Ποτάμια», τα «ρυάκια» και τα «χαντάκια» παραπέμπουν σε άλλες περιόδους και σε κάτι θολά νερά, στο βούρκο των οποίων έκαναν καριέρα, μεταξύ των άλλων, και πολιτικά πρόσωπα. Σε κάθε περίπτωση, ήρθε η ώρα να αντιληφθούν οι πάντες ότι στο πανέρι της πατριδοκαπηλίας δεν υπάρχει (πλέον) προς διάθεση προϊόν.
Υ.Γ.: Και για να μιλήσουμε και ολίγον παραταξιακά (όπως αρέσει στον κ. Σαμαρά) το ζητούμενο για τους νεοδημοκράτες είναι ποιος μπορεί να κερδίσει τον Τσίπρα, να αφήσει άνεργο πολιτικά τον Καμμένο, να κατεβάσει τα ρολά στο «Ποτάμι» και να τελειώσει για πάντα την ναζιστική «Χρυσή Αυγή». Η ιστορία έχει γράψει ότι αυτός ακούει στο όνομα Κυριάκος Μητσοτάκης. Τα υπόλοιπα είναι για να γίνεται απλώς κουβέντα.
Την αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις έδωσε η χθεσινή ομιλία του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά από το βήμα του 14ου Συνεδρίου της Ν.Δ., που κατά κοινή παραδοχή ερχόταν από το πολύ βαθύ παρελθόν. Με λέξεις -κλειδιά προσπάθησε να «κατεβάσει» μια πατριωτική πλατφόρμα, θέτοντας «κόκκινες γραμμές» στο σημερινό πρωθυπουργό, έχοντας ως επίκεντρο τα εθνικά θέματα. Ήταν ένας Σαμαράς από τα παλιά, που τα έβαλε όλα στο μπλέντερ του πολιτικού του λόγου. Από την ΑΟΖ και τις σχέσεις με την Τουρκία, έως τα Σκόπια και το (τηλεοπτικό) σίριαλ για τον Άγιο Παΐσιο. Όλα μα όλα, έχοντας έναν και μόνο στόχο: Να προκαλέσει το χειροκρότημα των κομματικών κλακαδόρων, που ίδιος είχε καλέσει για να τον αποθεώσουν.
Προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω τις λέξεις του πρώην πρωθυπουργού και δεν σας κρύβω ότι κατέληξα σ’ ένα και μόνο συμπέρασμα: Οτι κρατά μανιάτικο το γεγονός ότι ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, δεν υποκλίθηκε (ποτέ) στο μεγαλείο του. Απεναντίας, υπήρξε από τους πρώτους που δημοσίως αμφισβήτησε τον Σαμαρά. Με τα όσα είπε χθες ο πρώην πρωθυπουργός, ήταν σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τότε που ανέτρεψε την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Οι ίδιες εθνικιστικές κορώνες, οι ίδιες αναπαλαιωμένες ατάκες, τα ίδια και απαράλλαχτα τελεσίγραφα προς τους Τούρκους. Σαν να μην έχει αλλάξει απολύτως τίποτα στον κόσμο, από την εποχή που ήταν σημαιοφόρος ενός πατριωτικού κόμματος με την επωνυμία «Πολιτική Άνοιξη».
Μας μίλησε, όμως, και πιο κομματικά ο Αντώνης Σαμαράς. Μας είπε ότι η Ν.Δ. δεν μπορεί να γίνει «Ποτάμι». Θα συμφωνήσω. Όντως, ούτε «Ποτάμι» μπορεί να γίνει, ούτε «Πολιτική Άνοιξη». Απεναντίας, η Ν.Δ. είναι ένα μεγάλο κόμμα που εκφράζει διαχρονικά τη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη και όσες φορές άνοιξε τις πόρτες της κατέγραψε μεγάλα ποσοστά, σε αντίθεση με τον Μάη του 2012, τότε που κλείστηκε στα δεξιά, επί της ηγεσίας Σαμαρά, καταγράφοντας το ιστορικό χαμηλό του 18%. Δυστυχώς για τον ίδιο, τα όσα υποστηρίζει αφορούν τους λίγους. Άλλωστε, κάτι τέτοια έλεγε και όταν ήταν αρχηγός της Ν.Δ., επιλογή που είχε ως αποτέλεσμα να καταστήσει παράγοντα στο δημόσιο βίο τον Πάνο Καμμένο και να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας του 3% σε κόμμα εξουσίας του 33%. Καλά είναι όλα αυτά τα επαναστατικά «περί τέλους» και δεν ξέρω τι άλλο λέει ο Αντώνης Σαμαράς, ωστόσο οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι θα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα στην Ελλάδα αν ο ίδιος ως αρχηγός της Ν.Δ. δεν έπαιζε με τα… Ζάππεια (1, 2, 3) και δεν φλέρταρε με το κίνημα του αντιμνημονίου.
Αντιλαμβάνομαι την πικρία του πρώην πρωθυπουργού για το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν τον πρότεινε πρωτίστως για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και δευτερευόντως για Επίτροπο. Εκείνο, όμως, που δυσκολεύομαι να αντιληφθώ είναι το πώς τολμά ο κ. Σαμαράς να εγκαλεί τον σημερινό πρόεδρο για προσπάθεια μετατροπής της Ν.Δ. σε «Ποτάμι», όταν ο ίδιος έχει ηγηθεί πολιτικού φορέα, ο οποίος στις τάξεις του φιλοξένησε και κομμουνιστές και πρώην στελέχη του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ και κυρίως όταν είναι ο πρωθυπουργός που μοίραζε κυβερνητικές καρέκλες παρέα με τον Φώτη Κουβέλη. Το βασικό που δεν αλλάζει, όσες ομιλίες κι αν εκφωνήσει, είναι ότι επί της δικής του ηγεσίας, η Ν.Δ. ηττήθηκε από τους νεοκομμουνιστές και ο Τσίπρας (που τόσο μισεί) έγινε πρωθυπουργός.
Σε αντίθεση με τον Σαμαρά, ο Μητσοτάκης επανέφερε τη Ν.Δ. στα μεγάλα ποσοστά του 40%, κέρδισε όσες φορές (και όπου) έγιναν εκλογές τον Τσίπρα και εξαφάνισε από τον πολιτικό χάρτη πολιτικά σχήματα που έκαναν λαμπρή καριέρα στο πολιτικό σκηνικό από το 2012 μέχρι το 2019, όπως ήταν η «Χρυσή Αυγή» και οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» του Καμμένου. Γιατί είναι καλά τα μεγάλα λόγια και οι κορώνες που γράφει ο προερχόμενος από τη βαθιά Αριστερά, λογογράφος του Σαμαρά, Χρύσανθος Λαζαρίδης, όμως, προσωπικά, προτιμώ τον πολιτικό ρεαλισμό και το αποτέλεσμα που καταγράφει η παράταξη το διάστημα που ηγείται αυτής ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κατανοώ, επίσης, ότι σε πολλούς αρέσουν αυτά που υποστηρίζει ο πρώην πρωθυπουργός, όμως η ιστορία έχει αποδείξει ότι αυτοί είναι οι λίγοι. Είναι μια μικρή μειοψηφία πολιτών που συγκροτεί το 18% που οδηγεί σε ακυβερνησία και σε πολιτικές περιπέτειες και σε κυβερνήσεις με τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη.
Απεναντίας, η μετριοπάθεια, η αλήθεια, ο ρεαλισμός και η νηφάλια πολιτική, που ακολουθεί από το 2016, ο σημερινός πρωθυπουργός, έχουν κάνει τη Ν.Δ. μεγάλη και την Ελλάδα υπερήφανη. Οι εποχές που είχαν αξία τα χειροκροτήματα στα αμφιθέατρα έχουν εκλείψει. Πλέον αξία (και μάλιστα) μεγάλη έχει το χειροκρότημα που λαμβάνει ένας ηγέτης από την κοινωνία. Και εκεί ο λόγος και τα επιχειρήματα του Αντώνη Σαμαρά, όχι μόνο δεν επικροτούνται, αλλά απεναντίας αποδοκιμάζονται, γιατί πολύ απλά ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή. Οταν έκανε καριέρα η «Πολιτική Ανοιξη. Από τότε έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες, με την Ελλάδα να έχει αλλάξει, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Το βασικότερο, που δεν αντιλαμβάνεται ο κ. Σαμαράς, είναι ότι έχει αλλάξει και η Ν.Δ., και από κόμμα μικρό του 18%, των αγκυλώσεων και των μηχανισμών, έγινε και πάλι κυρίαρχη πολιτική δύναμη, εκφράζοντας όλους τους Έλληνες. Ο Μητσοτάκης άνοιξε τις πόρτες και χώρεσε κάθε δημιουργικό πολίτη, με αποτέλεσμα η παράταξη της ευθύνης να γίνει και πάλι κυρίαρχος παίκτης του σκηνικού. Οσο κι αν ενοχλούνται κάποιοι, τα «Ποτάμια», τα «ρυάκια» και τα «χαντάκια» παραπέμπουν σε άλλες περιόδους και σε κάτι θολά νερά, στο βούρκο των οποίων έκαναν καριέρα, μεταξύ των άλλων, και πολιτικά πρόσωπα. Σε κάθε περίπτωση, ήρθε η ώρα να αντιληφθούν οι πάντες ότι στο πανέρι της πατριδοκαπηλίας δεν υπάρχει (πλέον) προς διάθεση προϊόν.
Υ.Γ.: Και για να μιλήσουμε και ολίγον παραταξιακά (όπως αρέσει στον κ. Σαμαρά) το ζητούμενο για τους νεοδημοκράτες είναι ποιος μπορεί να κερδίσει τον Τσίπρα, να αφήσει άνεργο πολιτικά τον Καμμένο, να κατεβάσει τα ρολά στο «Ποτάμι» και να τελειώσει για πάντα την ναζιστική «Χρυσή Αυγή». Η ιστορία έχει γράψει ότι αυτός ακούει στο όνομα Κυριάκος Μητσοτάκης. Τα υπόλοιπα είναι για να γίνεται απλώς κουβέντα.
