Σαράντα ημέρες χωρίς τον Παναγιώτη Τζένο
Ζήτησα λίγο χώρο από τον «Πράκτορα» για να γράψω λίγες λέξεις με αφορμή τη συμπλήρωση σαράντα ημερών από την ξαφνική απώλεια του επί χρόνια στενού συνεργάτη και αγαπημένου φίλου μου Παναγιώτη Τζένου. Λίγα λόγια για τον συμμαχητή, σε δύσκολες και εύκολες μάχες. Ειλικρινά, δυσκολεύομαι να συμβιβαστώ με την απώλεια, παρά το γεγονός ότι έχω πορευτεί σε αυτόν τον δύσβατο δρόμο ακόμα μία φορά. Προχθές με ρώτησε η σύζυγός μου, η Χριστίνα, αν σκέφτομαι τον Τζένο. Εκανα σαν να μην άκουσα, γιατί δεν ήθελα να δώσω την αληθινή απάντηση. Προτίμησα ένα ξερό «ναι». Και η σύζυγός μου, απορημένη, επέμεινε. Δεν πήρε ποτέ απάντηση και το άφησα σε αυτό το... «ναι». Είπα να αποτυπώσω σε αυτήν τη σελίδα της εφημερίδας (που τόσο αγάπησε ο Τζένος) την απάντηση που απέφυγα να δώσω στη Χριστίνα.
Ο Παναγιώτης, από εκείνο το βράδυ της Κυριακής που χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν η Ανδριάνα, κυριαρχεί στο μυαλό μου. Στην καθημερινότητά μου, αποτελεί μια τρυφερή συντροφιά. Στο γραφείο μου, είναι δίπλα μου, ακόμα, μέσω μιας φωτογραφίας, βγαλμένης κάπου στο Κορωπί το βράδυ που τυπώθηκε το πρώτο τεύχος των «Παραπολιτικών». Δεν πέρασε ούτε μία μέρα που να απουσίαζε ο Τζένος από το μυαλό μου. Είναι εκεί που πρέπει, όπως του πρέπει. Είναι ο φίλος μου, ο συνεργάτης μου, ήταν και παραμένει το «φρένο» μου. Είναι ο δεύτερος φύλακας άγγελός μου, όπως τακτικά μου αποκαλούσε τον αδερφό μου. Αυτές τις σαράντα ημέρες, η απουσία του με έκανε ακόμα πιο δυνατό. Και είμαι σίγουρος ότι ο Παναγιώτης, που μας βλέπει από ψηλά, χαίρεται, χαμογελά και ενδεχομένως και να ρίχνει και κάνα άσμα για πάρτη μας.
Ομως, εκτός από αυτή την ερώτηση της Χριστίνας, υπήρχε και κάτι άλλο που τη συνόδευε. «Του άρεσε το χιόνι και το βουνό. Βλέπεις, πλέον είναι μέσα στο χιόνι και στο βουνό. Τον σκέφτομαι συνέχεια», μου είπε η σύζυγός μου, που είναι αλήθεια ότι είναι πολύ πιο συναισθηματική από μένα.
Υ.Γ.: Οφείλω ένα τεράστιο από καρδιάς ευχαριστώ σε όλους όσοι συμπαραστάθηκαν στην οικογένεια των «Παραπολιτικών» μετά τον θάνατο του Παναγιώτη Τζένου. Προσωπικά, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες τούτης εδώ της επιχείρησης, που έδειξαν μια ανεπανάληπτη δύναμη ψυχής.
Ο Παναγιώτης, από εκείνο το βράδυ της Κυριακής που χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν η Ανδριάνα, κυριαρχεί στο μυαλό μου. Στην καθημερινότητά μου, αποτελεί μια τρυφερή συντροφιά. Στο γραφείο μου, είναι δίπλα μου, ακόμα, μέσω μιας φωτογραφίας, βγαλμένης κάπου στο Κορωπί το βράδυ που τυπώθηκε το πρώτο τεύχος των «Παραπολιτικών». Δεν πέρασε ούτε μία μέρα που να απουσίαζε ο Τζένος από το μυαλό μου. Είναι εκεί που πρέπει, όπως του πρέπει. Είναι ο φίλος μου, ο συνεργάτης μου, ήταν και παραμένει το «φρένο» μου. Είναι ο δεύτερος φύλακας άγγελός μου, όπως τακτικά μου αποκαλούσε τον αδερφό μου. Αυτές τις σαράντα ημέρες, η απουσία του με έκανε ακόμα πιο δυνατό. Και είμαι σίγουρος ότι ο Παναγιώτης, που μας βλέπει από ψηλά, χαίρεται, χαμογελά και ενδεχομένως και να ρίχνει και κάνα άσμα για πάρτη μας.
Ομως, εκτός από αυτή την ερώτηση της Χριστίνας, υπήρχε και κάτι άλλο που τη συνόδευε. «Του άρεσε το χιόνι και το βουνό. Βλέπεις, πλέον είναι μέσα στο χιόνι και στο βουνό. Τον σκέφτομαι συνέχεια», μου είπε η σύζυγός μου, που είναι αλήθεια ότι είναι πολύ πιο συναισθηματική από μένα.
Υ.Γ.: Οφείλω ένα τεράστιο από καρδιάς ευχαριστώ σε όλους όσοι συμπαραστάθηκαν στην οικογένεια των «Παραπολιτικών» μετά τον θάνατο του Παναγιώτη Τζένου. Προσωπικά, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες τούτης εδώ της επιχείρησης, που έδειξαν μια ανεπανάληπτη δύναμη ψυχής.
