Κατά κοινή παραδοχή, η πρόσφατη τραγωδία στα Τέµπη αποτελεί τη χειρότερη (µακράν της δεύτερης) στιγµή για την κυβέρνηση.

Με δεδοµένο ότι ανεπισήµως είχαµε εισέλθει σε προεκλογική περίοδο, ήταν λογικό ο πολλαπλασιαστής της πολιτικής φθοράς να είναι πολύ µεγαλύτερος του φυσιολογικού. Αν και είναι λάθος να προσπαθεί κανείς να βγάλει ασφαλή συµπεράσµατα ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη το γεγονός, είναι αλήθεια ότι από το σύνολο των δηµοσκοπήσεων προκύπτουν δύο κοινά συµπεράσµατα.

Το πρώτο συνδέεται (και λογικά) µε τον θυµό που κυριαρχεί στην πλειονότητα της κοινής γνώµης και το δεύτερο µε την καταγραφόµενη αδυναµία του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα να καρπωθεί µέρος της φθοράς που καταγράφει το κυβερνών κόµµα. Οπως είναι λογικό, το δεύτερο στοιχείο έχει προκαλέσει ποικίλα σχόλια εντός και εκτός Κουµουνδούρου, µε τις εξηγήσεις να έχουν σε πολλές περιπτώσεις αλληλοσυγκρουόµενα στοιχεία.

«Ο βασικός λόγος»

Ωστόσο, όσοι γνωρίζουν όλα τα δεδοµένα επισηµαίνουν ότι «ο βασικός λόγος που δεν κερδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι θυµωµένοι πολίτες καταλογίζουν ευθέως ευθύνες για το χάλι του ελληνικού σιδηροδρόµου και στις προηγούµενες κυβερνήσεις». Και επειδή εν προκειµένω µιλάµε περί µιας αντισυστηµικής αντίδρασης του κόσµου, πλέον, εκτός από τη Ν.∆., στο συστηµικό κάδρο µπαίνουν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ.

Βλέπετε, η διαφορά του Αλέξη Τσίπρα σε σχέση µε το 2012, όταν είχε καταφέρει να καβαλήσει το άρµα του αντιµνηµονίου, έχει να κάνει κυρίως µε το γεγονός ότι διαχειρίστηκε ως πρωθυπουργός τα ηνία της χώρας επί 4,5 χρόνια. Αυτό σηµαίνει ότι πλέον οι πολίτες τού αποδίδουν σηµαντικό µέρος της ευθύνης για τα όσα δεν έχουν γίνει, αλλά κυρίως του χρεώνουν λάθη και παραλείψεις που, όπως προκύπτει, έγιναν επί της δικής του κυβέρνησης.

«Δεν ήξερα, δεν είδα»

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απολέσει τη δυνατότητα του «δεν ήξερα, δεν είδα», µα κυρίως του «για όλα φταίνε οι προηγούµενοι!». Η κυβερνητική θητεία από το 2015 µέχρι το 2019 είναι το πρώτο βαρίδι που τραβά προς τα κάτω τον Αλέξη Τσίπρα. Το δεύτερο σχετίζεται µε κάτι πιο προχωρηµένο πολιτικά, που συνδέεται µε τη στρατηγική επιλογή του τελευταίου να µετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από κόµµα διαµαρτυρίας σε κόµµα εξουσίας.

Στο πλαίσιο αυτό, επιχειρήθηκε µια γενικότερη στροφή και συνάµα προσέγγιση µε το θεσµικό σύστηµα. Μάλιστα, κορύφωση αυτής της στρατηγικής επιλογής αποτέλεσε η δηµόσια σύγκρουση και αποδοκιµασία του Παύλου Πολάκη, που επί χρόνια δέσποζε στη µαρκίζα της Κουµουνδούρου.

Εγκλωβισμένοι

Τη στιγµή που ο Τσίπρας επιχειρούσε από πολιτικός ακτιβιστής να γίνει «συστηµικός παίκτης», του προέκυψε ένα θέµα, που «ξύπνησε» το αντισυστηµικό ανακλαστικό µιας µεγάλης µερίδας ψηφοφόρων, µε την οποία συνοµιλούσε από το 2012 µέχρι και πριν από λίγο καιρό. Επί της ουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκλωβισµένος στην πραγµατικότητα που ο ίδιος έχει εσχάτως δηµιουργήσει.

Από τη µία, έχει απολέσει τη δυνατότητα να συνοµιλήσει µε την… πλατεία, ενώ, από την άλλη, δεν είχε προλάβει να πάρει θέση στον «θεσµικό κόσµο». Ετσι, χάνει και από τις δύο πλευρές, αφού οι µεν συστηµικοί τον αντιµετωπίζουν ως… Πολάκη, οι δε αντισυστηµικοί ως κάτι που απλώς τους «πούλησε»!

*Δημοσιεύτηκε στο Secret στις 11 Μαρτίου 2023.