Aκόµα ένας κύκλος έκλεισε το πρωί της περασµένης Πέµπτης, µε την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να παραιτηθεί από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια αναµενόµενη κίνηση, µετά το διπλό εκλογικό «Βατερλώ» που υπέστη ο χειρότερος (µακράν) ηγέτης της µεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ενας άνθρωπος που φορώντας τον µανδύα του αριστερού, εκµεταλλευόµενος µια δύσκολη χρονική συγκυρία για τη χώρα, προσπάθησε να διαλύσει ό,τι θεσµικό και ό,τι µεγάλο είχαν πετύχει οι προκάτοχοί του.

Ακόµα και σε περιπτώσεις που θα το οφείλαµε σε όλους εσάς, αποφύγαµε να ασκήσουµε κριτική σε πρόσωπα που ήταν πεσµένα στο δάπεδο. Κι αυτό γιατί πιστεύουµε βαθιά στις αρχές και τις αξίες της ∆ηµοκρατίας, όπου στο τέλος εκείνος που επικρατεί είναι ο κυρίαρχος ελληνικός λαός.

Στην περίπτωση Τσίπρα, θα κάνουµε µια εξαίρεση κι αυτό γιατί εδώ µιλάµε για έναν «ηγέτη» που, όταν οι πολίτες τού έδωσαν τη δυνατότητα να κυβερνήσει, λίγο έλειψε να ανατρέψει µέχρι και τον ευρωπαϊκό προσανατολισµό της χώρας. Οσα συνέβησαν στο πρόσφατο ή και στο πιο µακρινό παρελθόν πλέον έχουν ελάχιστη σηµασία µπροστά στην πραγµατικότητα που διαµορφώθηκε από τα τελευταία γεγονότα.

Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι ο Αλέξης Τσίπρας, µετά τις διαδοχικές ήττες, ακόµα αν το επιθυµούσε, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να σταθεί στο πολιτικό σκηνικό. Γνωρίζοντας όσο ελάχιστοι το DNA του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν περισσότερο από βέβαιος ότι δεν θα αργούσε η στιγµή που θα βρισκόταν αντιµέτωπος µε πολλούς από τους συντρόφους του. Κάπως έτσι, λοιπόν, αποφάσισε να παραιτηθεί και, επί της ουσίας, να κρυφτεί από… τις µελλοντικές εξελίξεις. Αυτό πρακτικά σηµαίνει ότι θα καθίσει στην άκρη και θα παρακολουθεί τα όσα θα διαδραµατιστούν, ευελπιστώντας ότι από την τροπή που θα πάρουν τα πράγµατα σε πολύ σύντοµο χρονικό διάστηµα θα δηµιουργηθεί η αναγκαιότητα που θα κρίνει επιβεβληµένη την επιστροφή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί κανείς δεν µπορεί να πιστέψει ότι ένας άνθρωπος που ακόµη δεν έχει συµπληρώσει τα πενήντα χρόνια του βίου του θα συµβιβαστεί µε την ιδιότητα του απλού βουλευτή σε ένα κόµµα το οποίο ο ίδιος µετέτρεψε από κοµπάρσο σε πρωταγωνιστή του πολιτικού σκηνικού.

Κακά τα ψέµατα, ο πρώην πρωθυπουργός δεν είχε άλλη επιλογή πέραν της παραίτησης, αφού, όσο θα επέµενε στην παραµονή του, τόσο θα έχανε δυνάµεις. Και ακόµα δύο ήττες, σε αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές, θα τον οδηγούσαν οριστικά εκτός πολιτικού παιχνιδιού, εξέλιξη που προσδοκά ότι θα αποφύγει, από τη στιγµή που θα απέχει από τα χειρότερα…

Από κει και πέρα, όσοι διαβάζουν τον υπό διαµόρφωση πολιτικό χάρτη αντιλαµβάνονται ότι χωρίς Τσίπρα δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ, όπως και χωρίς ΣΥΡΙΖΑ δεν υφίσταται ο Τσίπρας. Και αυτό το γνωρίζει πρωτίστως ο ίδιος. Εχοντας ως δεδοµένο αυτό, επί της ουσίας αποφάσισε να κάνει ένα βήµα πίσω, προσδοκώντας ότι δεν θα αργήσει η ώρα (όπως αναφέρθηκε και παραπάνω) που θα κληθεί να ξανακάνει δύο βήµατα µπροστά. Με απλά λόγια, ο κ. Τσίπρας έφυγε για να… επιστρέψει! Φυσικά, εκείνο που δεν έχει καταλάβει, τόσο ο ίδιος όσο και τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι η διακυβέρνηση των τεσσεράµισι χρόνων υποθήκευσε για πάντα το µεταπολιτευτικό πλεονέκτηµα της Αριστεράς.

Οπως, επίσης, εκείνο που δεν µπόρεσε να αντιληφθεί ο πρώην πρωθυπουργός ήταν ότι ένα κόµµα της κρίσης είναι µίας χρήσης και δεν έχει να διαδραµατίσει κανέναν ρόλο σε συνθήκες κανονικότητας. Τόσο απλά και τόσο πρακτικά. Ολα τα υπόλοιπα είναι για να αµπεοφιλοσοφούν οι δηµογέροντες της «Αυγής»…

Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 1/7