Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ εκπλήσσουν όσους επί της ουσίας έχουν διάθεση να εκπλαγούν. Γιατί, αν κανείς παρακολουθεί διαχρονικά και µε συνέπεια (κάτι που είναι δύσκολο) τα δρώµενα της Αριστεράς, αν σε κάτι θα µπορούσε να καταλήξει είναι ότι ο συγκεκριµένος χώρος ζει και υπάρχει µέσα από τις διαρκείς διασπάσεις.

«Η διάσπαση είναι στο DNA της Αριστεράς», είχε πει ένας παλιός πολιτικός αναλυτής. Αν κάτι θα πρέπει να µας εκπλήσσει είναι το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια που ήταν αρχηγός ο Αλέξης Τσίπρας άνθρωποι και στελέχη που επί της ουσίας ζούσαν µέσα στην πολιτική καχυποψία συµπορεύονταν. Ετερόκλητες δυνάµεις, µε εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, συνυπήρχαν σε ένα κόµµα, µόνο και µόνο επειδή πίστευαν στην ουτοπία της «δεύτερης φοράς». «Μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλον τον καιρό», είχε πει ο Αµερικανός πρόεδρος Αβραάµ Λίνκολν. Αυτό ακριβώς παρέβλεψαν ο Τσίπρας και η παρέα του.

Νόµιζαν ότι θα µπορούσαν επί χρόνια να κοροϊδεύουν έναν ολόκληρο λαό, επενδύοντας στον λαϊκισµό και στο ψέµα. Οσο η Αριστερά βρισκόταν στα πεζοδρόµια και τις πλατείες, έκρυβε τις δοµικές αδυναµίες της. Οταν οι ακτιβιστές της πολιτικής εισήλθαν στο Μαξίµου, άρχισε να καταρρέει το µεταπολιτευτικό αφήγηµα. Ο κόσµος τρόµαξε από τους Πολάκηδες, τις Τασίες, τα αδέρφια και τα ξαδέρφια του Τσίπρα. Και ήρθε το ’19 να δώσει τέλος στο ιστορικό λάθος, που δεν ήταν άλλο από την άνοδο µιας ανερµάτιστης πολιτικής παρέας στα σαλόνια της εξουσίας.

Η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έδωσε τη χαριστική βολή στο µέχρι τότε ηθικό πλεονέκτηµα της Αριστεράς. Οι θεωρίες, τα µεγάλα και εύκολα λόγια ηττήθηκαν στην πράξη. Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Τσίπρας δεν κατανόησε το µήνυµα της πλειοψηφίας των πολιτών, επιµένοντας να παραµένει στην καρέκλα του αρχηγού, απλώς εξόργισε ακόµα περισσότερο όσους είχαν δώσει µια δεύτερη, αλλά τελευταία ευκαιρία, όχι στον ίδιο, αλλά στην Αριστερά. Και ήρθε το αποτέλεσµα του ’23 για να ενταφιάσει οριστικά το… λάθος.

Η εκλογή Κασσελάκη είναι η αφορµή και όχι η αιτία. Εκεί εστιάζεται η λάθος προσέγγιση. Αιτία τη θεωρούν όσοι επιµένουν στον ΣΥΡΙΖΑ να ψάχνουν άλλοθι στα δικά τους λάθη. Από δω και πέρα, η Αριστερά θα επιστρέψει εκεί όπου είναι η θέση της: στο µικρό και στο αδιάφορο. Το κακό για όλους αυτούς που ονειρεύονταν µια δεύτερη διακυβέρνηση επενδύοντας στην καταστροφή είναι ότι πλέον έχουν συστηθεί, και µάλιστα µε επάρκεια, στο ευρύ κοινό. Ο κόσµος και τους έκρινε, αλλά και, κυρίως, τους συνέκρινε µε τους επόµενους. Οσο κι αν δεν τους αρέσει, εν προκειµένω ο ρεαλισµός και η σοβαρότητα του Μητσοτάκη επικράτησαν της ουτοπίας και της γραφικότητας των Πολάκηδων. Και εδώ δεν µιλάµε για µια συγκυριακή επικράτηση, αλλά για ακόµα µία ιδεολογική νίκη της ελληνικής Κεντροδεξιάς απέναντι σε ένα σκορποχώρι που ήθελε να µετατρέψει µια χώρα της Ευρώπης σε Βενεζουέλα. Το ότι υπήρξε µια φάρσα στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας δεν σηµαίνει ότι αυτή η φάρσα θα καθορίσει και το µέλλον του τόπου.

Η Αριστερά (που δεν είναι η αυθεντική, αλλά η µαϊµού εκδοχή της) απλώς θα επιστρέψει στο 3%. Στο επίπεδο όπου ήταν και κυρίως σε αυτό όπου πρέπει να βρίσκεται. Ολα τα υπόλοιπα είναι για να κάνουν συζητήσεις επί συζητήσεων οι Σκουρλέτηδες, οι Φίληδες και οι Τασίες.

Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 25/11