Η μονόπαντη στροφή της Ν.Δ. προς το Κέντρο - Το κενό που αφήνει στα δεξιά του πολιτικού συστήματος
Η στρατηγική που ακολούθησε ο σηµερινός ηγέτης της ελληνικής Κεντροδεξιάς κατάφερε να ισχυροποιήσει σε όλα τα επίπεδα τη Ν.∆., θέτοντας στην κυριολεξία εκτός παιχνιδιού τους βασικούς αντιπάλους της
Ακόµα και άσπονδοι πολιτικοί (και όχι µόνο) αντίπαλοι του Κυριάκου Μητσοτάκη αναγνωρίζουν στον πρωθυπουργό την ικανότητα να εντοπίζει όσα έρχονται και µε βάση αυτά να καταστρώνει τη στρατηγική του. Από την πρώτη ηµέρα που εισήλθε (επισήµως) στην πολιτική σκηνή, από την εξέλιξη των πραγµάτων δείχνει να έχει το κοκκαλάκι της νυχτερίδας. Επ’ αυτού δεν χρειάζονται βαρύγδουπες αναλύσεις, αφού αρκούν τα ίδια αυτά καθαυτά τα αποτελέσµατα για να καταδείξουν την αποτελεσµατικότητα του ηγέτη.
Μέσα σε δέκα χρόνια ο Μητσοτάκης κατάφερε να κάνει τη Ν.∆. από «κόµµα παρένθεση» στη διακυβέρνηση του τόπου κόµµα πρωταγωνιστή, που εσχάτως µάλιστα µονοπωλεί σε επίπεδο πολιτικής τον δηµόσιο βίο. Η στρατηγική που ακολούθησε ο σηµερινός ηγέτης της ελληνικής Κεντροδεξιάς κατάφερε να ισχυροποιήσει σε όλα τα επίπεδα τη Ν.∆., θέτοντας στην κυριολεξία εκτός παιχνιδιού τους βασικούς αντιπάλους της. Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τον πολιτικό χάρτη, µετά δυσκολίας θα εντοπίσει τον αντίπαλο που θα… απειλήσει τον σηµερινό πρωθυπουργό.
Το γεγονός ότι µετά τις πρόσφατες εκλογές ο Μητσοτάκης παίζει χωρίς αντίπαλο δεν είναι κάτι που έτυχε, αλλά, απεναντίας, είναι αποτέλεσµα µιας κεντρικής επιλογής, που είχε ως προσανατολισµό τον πολιτικό ρεαλισµό και, κυρίως, τη διατύπωση της αλήθειας. Κακά τα ψέµατα, ο κόσµος έχει ωριµάσει, παρακολουθώντας µε διαφορετική οπτική τα γεγονότα κακυρίως όσους σε επίπεδο κυβέρνησης τα διαµορφώνουν. Οι πολίτες αντιλαµβάνονται ποιος τους λέει ψέµατα, ποιος επιδιώκει να τους εξαπατήσει και, κυρίως, ποιος τους υπόσχεται φούµαρα για µεταξωτές κορδέλες. Η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να συγκροτήσει µια «νέα παράταξη», που θα έχει σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισµό, µετριοπαθή πολιτικό λόγο και θα παρουσιάζει ένα ξεκάθαρο µεταρρυθµιστικό προφίλ, φαίνεται ότι ήταν αυτό ακριβώς που αναζητούσε η πλειονότητα των πολιτών. Στην πολιτική, για να πετύχει κανείς τους στόχους του, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συγκρότηση µιας ικανής οµάδας ανθρώπων.
Σε µια περίοδο λοιπόν που ξεθώριαζαν οι ιδεολογικές γραµµές, ο σηµερινός αρχηγός της Ν.Δ. προσπάθησε -και τα κατάφερενα «ψωνίσει» στελέχη από το πάνω ράφι της Κεντροαριστεράς. Η επιλογή αυτή διεύρυνε κατά πολύ την επιρροή της Κεντροδεξιάς του Μητσοτάκη στη δεξαµενή των κεντροαριστερών ψηφοφόρων, κάτι που φάνηκε και στις πρόσφατες εκλογές. Με αφορµή τη συζήτηση για τον γάµο των οµόφυλων ζευγαριών, διατυπώθηκε ένας (µεγάλος) προβληµατισµός για το κατά πόσο οι πιο «επαναστατικές» πολιτικές δηµιουργούν τις προϋποθέσεις για την ύπαρξη ενός κενού στα δεξιά της Ν.∆. Η αλήθεια είναι ότι η διαρκής στροφή προς το πολιτικό Κέντρο εσχάτως έχει αρχίσει να προβληµατίζει πολλούς εντός του κυβερνώντος κόµµατος. Είναι στελέχη που, αν και αποφεύγουν δηµοσίως να το πουν, έχουν αρχίσει να αισθάνονται (σχεδόν) άβολα σε ένα κόµµα που διαρκώς «ξεφορτώνει» από τα δεξιά. Και επειδή στην πολιτική ακόµα και ο τελευταίος βουλευτής αν κάτι έχει αυξηµένο αυτό είναι το αίσθηµα της προσωπικής πολιτικής αυτοσυντήρησης, η διαρκής στροφή προς το Κέντρο δηµιουργεί και ένα κλίµα ανασφάλειας, που συνδέεται µακροπρόθεσµα µε την έλλειψη ψηφοφόρων.
Επειδή απαραίτητη προϋπόθεση για να εκλεγεί ένας βουλευτής είναι να έχει «πελατεία», οι δεξιόστροφοι της Ν.∆. δεν κρύβουν την ανησυχία τους ότι µπορεί να ξωµείνουν από… πελάτες. Τα ευρήµατα της σηµερινής δηµοσκόπησης της GPO έρχονται να ενισχύσουν αυτόν τον προβληµατισµό και συνάµα την άποψη όσων πιστεύουν ότι αργά ή γρήγορα και στην Ελλάδα θα βρεθούµε αντιµέτωποι µε το φαινόµενο της εκτίναξης των πιο συντηρητικών (δεξιών) απόψεων, που εκτινάσσουν κόµµατα και δεξιούς ηγέτες σε επίπεδο Ευρώπης. Αν κάτι έχει αποδείξει στο πέρασµα αυτής της δεκαετίας ο Μητσοτάκης, είναι ότι διαθέτει τη θέληση, αλλά κυρίως την ικανότητα να συγκεράσει όλες τις απόψεις σε ένα µεγάλο κεντροδεξιό κόµµα, όπου έχουν θέση και ρόλο από τον Γεραπετρίτη και τον Σκέρτσο µέχρι τον Βορίδη.
Είναι προφανές ότι πλέον η συγκεκριµένη άσκηση του συγκερασµού γίνεται πιο δύσκολη, ωστόσο κρίνεται αναγκαία, αν πραγµατικά κανείς θέλει (και ο σηµερινός αρχηγός έχει αποδείξει ότι το θέλει) να διατηρήσει τη Ν.∆. µεγάλη και κυρίαρχη!
Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 15/1
Μέσα σε δέκα χρόνια ο Μητσοτάκης κατάφερε να κάνει τη Ν.∆. από «κόµµα παρένθεση» στη διακυβέρνηση του τόπου κόµµα πρωταγωνιστή, που εσχάτως µάλιστα µονοπωλεί σε επίπεδο πολιτικής τον δηµόσιο βίο. Η στρατηγική που ακολούθησε ο σηµερινός ηγέτης της ελληνικής Κεντροδεξιάς κατάφερε να ισχυροποιήσει σε όλα τα επίπεδα τη Ν.∆., θέτοντας στην κυριολεξία εκτός παιχνιδιού τους βασικούς αντιπάλους της. Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τον πολιτικό χάρτη, µετά δυσκολίας θα εντοπίσει τον αντίπαλο που θα… απειλήσει τον σηµερινό πρωθυπουργό.
Το γεγονός ότι µετά τις πρόσφατες εκλογές ο Μητσοτάκης παίζει χωρίς αντίπαλο δεν είναι κάτι που έτυχε, αλλά, απεναντίας, είναι αποτέλεσµα µιας κεντρικής επιλογής, που είχε ως προσανατολισµό τον πολιτικό ρεαλισµό και, κυρίως, τη διατύπωση της αλήθειας. Κακά τα ψέµατα, ο κόσµος έχει ωριµάσει, παρακολουθώντας µε διαφορετική οπτική τα γεγονότα κακυρίως όσους σε επίπεδο κυβέρνησης τα διαµορφώνουν. Οι πολίτες αντιλαµβάνονται ποιος τους λέει ψέµατα, ποιος επιδιώκει να τους εξαπατήσει και, κυρίως, ποιος τους υπόσχεται φούµαρα για µεταξωτές κορδέλες. Η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να συγκροτήσει µια «νέα παράταξη», που θα έχει σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισµό, µετριοπαθή πολιτικό λόγο και θα παρουσιάζει ένα ξεκάθαρο µεταρρυθµιστικό προφίλ, φαίνεται ότι ήταν αυτό ακριβώς που αναζητούσε η πλειονότητα των πολιτών. Στην πολιτική, για να πετύχει κανείς τους στόχους του, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συγκρότηση µιας ικανής οµάδας ανθρώπων.
Σε µια περίοδο λοιπόν που ξεθώριαζαν οι ιδεολογικές γραµµές, ο σηµερινός αρχηγός της Ν.Δ. προσπάθησε -και τα κατάφερενα «ψωνίσει» στελέχη από το πάνω ράφι της Κεντροαριστεράς. Η επιλογή αυτή διεύρυνε κατά πολύ την επιρροή της Κεντροδεξιάς του Μητσοτάκη στη δεξαµενή των κεντροαριστερών ψηφοφόρων, κάτι που φάνηκε και στις πρόσφατες εκλογές. Με αφορµή τη συζήτηση για τον γάµο των οµόφυλων ζευγαριών, διατυπώθηκε ένας (µεγάλος) προβληµατισµός για το κατά πόσο οι πιο «επαναστατικές» πολιτικές δηµιουργούν τις προϋποθέσεις για την ύπαρξη ενός κενού στα δεξιά της Ν.∆. Η αλήθεια είναι ότι η διαρκής στροφή προς το πολιτικό Κέντρο εσχάτως έχει αρχίσει να προβληµατίζει πολλούς εντός του κυβερνώντος κόµµατος. Είναι στελέχη που, αν και αποφεύγουν δηµοσίως να το πουν, έχουν αρχίσει να αισθάνονται (σχεδόν) άβολα σε ένα κόµµα που διαρκώς «ξεφορτώνει» από τα δεξιά. Και επειδή στην πολιτική ακόµα και ο τελευταίος βουλευτής αν κάτι έχει αυξηµένο αυτό είναι το αίσθηµα της προσωπικής πολιτικής αυτοσυντήρησης, η διαρκής στροφή προς το Κέντρο δηµιουργεί και ένα κλίµα ανασφάλειας, που συνδέεται µακροπρόθεσµα µε την έλλειψη ψηφοφόρων.
Επειδή απαραίτητη προϋπόθεση για να εκλεγεί ένας βουλευτής είναι να έχει «πελατεία», οι δεξιόστροφοι της Ν.∆. δεν κρύβουν την ανησυχία τους ότι µπορεί να ξωµείνουν από… πελάτες. Τα ευρήµατα της σηµερινής δηµοσκόπησης της GPO έρχονται να ενισχύσουν αυτόν τον προβληµατισµό και συνάµα την άποψη όσων πιστεύουν ότι αργά ή γρήγορα και στην Ελλάδα θα βρεθούµε αντιµέτωποι µε το φαινόµενο της εκτίναξης των πιο συντηρητικών (δεξιών) απόψεων, που εκτινάσσουν κόµµατα και δεξιούς ηγέτες σε επίπεδο Ευρώπης. Αν κάτι έχει αποδείξει στο πέρασµα αυτής της δεκαετίας ο Μητσοτάκης, είναι ότι διαθέτει τη θέληση, αλλά κυρίως την ικανότητα να συγκεράσει όλες τις απόψεις σε ένα µεγάλο κεντροδεξιό κόµµα, όπου έχουν θέση και ρόλο από τον Γεραπετρίτη και τον Σκέρτσο µέχρι τον Βορίδη.
Είναι προφανές ότι πλέον η συγκεκριµένη άσκηση του συγκερασµού γίνεται πιο δύσκολη, ωστόσο κρίνεται αναγκαία, αν πραγµατικά κανείς θέλει (και ο σηµερινός αρχηγός έχει αποδείξει ότι το θέλει) να διατηρήσει τη Ν.∆. µεγάλη και κυρίαρχη!
Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 15/1
