Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε στο µπόι του Παύλου Πολάκη

Για τους έχοντες στοιχειώδη πολιτική εµπειρία, τα όσα διαδραµατίζονται το τελευταίο (όχι και µικρό) διάστηµα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ µόνον έκπληξη δεν αποτελούν. Απεναντίας, πρόκειται περί µιας αναµενόµενης εξέλιξης, που δροµολογείται από τα όσα συµβαίνουν. Ολα άρχισαν την ηµέρα που κέρδισε τις εκλογές ο Τσίπρας και µαζί µε τον Καµµένο συγκρότησαν τη χειρότερη και συνάµα πιο επικίνδυνη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης. Το γεγονός ότι η «κάτω πλατεία» του αντιµνηµονίου ενώθηκε µε την «πάνω της Βουλής» και δηµιούργησαν µια πλειοψηφία, που µετεξελίχθηκε σε κυβερνητικό συνασπισµό, µπορεί να ενθουσίαζε τους «πεινασµένους για εξουσία ακτιβιστές της Αριστεράς», ωστόσο έδωσε την ευκαιρία να τους γνωρίσουµε. Η «µεθυσµένη» τρελοπαρέα των Τσιπροκαµµένων προφανώς και δεν κατανόησε ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» δηµιούργησε όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να κλείσει µια ιστορική εκκρεµότητα. Η πλειοψηφία της κοινωνίας κατάλαβε πόσο απέχουν τα λόγια, οι ουτοπίες και οι βαρύγδουπες φανφάρες από τον ρεαλισµό και τα έργα. Το κακό ήταν πως ούτε όταν ο κόσµος αποφάσισε το ’19 την επιστροφή στην κανονικότητα, ο Τσίπρας και όλος αυτός ο πολιτικός συρφετός της Αριστεράς δεν κατάλαβαν τον λόγο που οι ψηφοφόροι τούς αποδοκίµασαν. Ετσι, συνέχισε κανονικά να ανέχεται τον Πολάκη και τους υπολοίπους, έως ότου φτάσαµε στις περασµένες εκλογές, που επισφράγισαν το ιστορικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ.

Από τη στιγµή που το προϊόν έληξε, όλα τα υπόλοιπα που βλέπουµε να εκτυλίσσονται δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν. Πλέον, µιλάµε για ένα κόµµα που δεν καλύπτει καµία κοινωνική ανάγκη και που έχει έναν περαστικό, ο οποίος εδώ και περίπου έναν χρόνο γνωρίζει τις οµορφιές της χώρας, την οποία µικρός ονειρευόταν να την κυβερνήσει και άλλα τέτοια διασκεδαστικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει να είναι πολιτικός φορέας, γιατί, πολύ απλά, από το ’19 µέχρι και το ’24 ο τέως αρχηγός του, που δεν είναι άλλος από τον Τσίπρα, φοβήθηκε να συγκρουστεί µε τον πολακισµό, µε αποτέλεσµα να µην καταρτίσει µια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Κι ό,τι στην πολιτική δεν κουβαλά προσδοκία νοµοτελειακά τελειώνει µέσα στον χρόνο. Αυτό που βλέπουµε πλέον διά γυµνού οφθαλµού. Πλέον, µιλάµε για ένα κόµµα που ικανοποιεί όσους αρέσκονται στη χυδαιολογία και ντοπάρονται από τις µεταµεσονύχτιες αναλύσεις του Παύλου Πολάκη και άλλα τέτοια φοβερά και τροµερά. Τα πράγµατα έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, που δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς εµπειρία στην πολιτική ανάλυση προκειµένου να εκτιµήσει τα µελλούµενα. Το έχω γράψει και θα το επαναλάβω: Οσο µικραίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, µεγαλώνει ο Πολάκης!

Με τα όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, φτάσαµε στο σηµείο ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει κατέβει τόσο πολύ, ώστε να έχει φτάσει στο µπόι του Παυλή. Εποµένως, µην αναρωτιέστε ποιος θα είναι ο επόµενος αρχηγός. Θα είναι ο Πολάκης, αφού είναι ο µόνος που εκφράζει όσους επιµένουν να παραµένουν στο «πολιτικό τρελοκοµείο» της Κουµουνδούρου. Είναι ο αρχηγός τους, ο καθρέπτης και, κυρίως, παραµένει η µαρκίζα τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Πολάκης και ο Πολάκης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτό που αξίζει στην Αριστερά, που κυβέρνησε µε µισαλλοδοξία και ρεβανσισµό, που ήθελε να ελέγξει τους «αρµούς της εξουσίας», που ονειρευόταν να φτιάξει µια σχολή που θα «παράγει» µόνο αριστερούς δικαστές και άλλα τέτοια, που πλέον δεν έχουν ούτε ιστορική αξία, αφού κατετάγησαν στις πιο γελοίες σελίδες της. Και για όλα αυτά ευθύνεται ο Τσίπρας, που ανέχθηκε τον πολακισµό και παρέδωσε την Αριστερά σε έναν τουρίστα!

Αξίζει... Κάτι µου λέει ότι τις επόµενες ηµέρες, αν όχι ώρες, θα υπάρξει «χτύπηµα» από την πλευρά του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.

Και σενάριο Γιάννας (εκτός ∆ένδια) για την Προεδρία

Παρά το γεγονός ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, έσπευσε, ως όφειλε (άλλωστε, αυτή είναι η δουλειά του), να δώσει τέλος στην αναπτυσσόµενη σεναριολογία γύρω από την προεδρική εκλογή, στην πολιτικοδηµοσιογραφική πιάτσα έχει φουντώσει η σχετική συζήτηση. Στο επίκεντρο των όσων κουβεντιάζονται εξυπακούεται ότι βρίσκεται το ενδεχόµενο ο Κυριάκος Μητσοτάκης να προτείνει τον υπουργό Αµυνας, Νίκο ∆ένδια, για το ύπατο πολιτειακό αξίωµα. Ωστόσο, πρέπει να σας πω ότι µέχρι τον Γενάρη υπάρχει µπόλικος (πολιτικός) χρόνος για να αλλάξουν σχεδόν τα πάντα σε επίπεδο σχεδιασµών και σεναρίων. Γι’ αυτό λοιπόν αποφάσισα να αφήσω εδώ ένα ακόµα (σενάριο), που θέλει τον πρωθυπουργό να δέχεται εισηγήσεις προκειµένου να εντάξει στα προς επιλογήν πρόσωπα για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας και την πρόεδρο του «Αθήνα 2004», Γιάννα Αγγελοπούλου, µε την οποία διατηρεί σταθερά και διαχρονικά εξαιρετική σχέση.

Ενδιαφέρει... Κανονικά και µε τον νόµο προσκλήθηκαν στην οµιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη οι πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Καραµανλής και Αντώνης Σαµαράς.


Στη χόβολη

  • Κάτι µου λέει ότι τα όσα εκτυλίσσονται τις τελευταίες ηµέρες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ως πρωταγωνιστή τον Πολάκη, υπάρχει σοβαρό ενδεχόµενο να σηµατοδοτήσουν, εκτός όλων των άλλων, και την επιστροφή του Πάνου Καµµένου στην κεντρική πολιτική σκηνή. Εδώ που τα λέµε, ο πρώην πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ. έχει λείψει από το αναβαθµισµένο πολιτικό φρενοκοµείο. Αφήστε που µε τον Παυλή θα ήταν αχτύπητο δίδυµο.
  • Μια αποχώρηση που, επειδή κανείς δεν την περιµένει, µπορεί να προκαλέσει κανονικό πολιτικό σεισµό µαθαίνω ότι βρίσκεται στα σκαριά. Αναφέροµαι σε αποχώρηση υψηλόβαθµου κυβερνητικού στελέχους, ο οποίος κρίνει πως έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του, άρα ήρθε η ώρα να κάνει κάτι πιο… φρέσκο. Για όλα αυτά και κάτι άλλα που έρχονται µείνετε συντονισµένοι.
  • Με προσωπική απόφαση του προέδρου Μητσοτάκη, επικεφαλής του Υπερταµείου αναλαµβάνει ο ∆ηµήτρης Πολίτης, που εδώ και πέντε χρόνια ηγείτο του ΤΑΙΠΕ∆. Κι όταν λέω ότι πρόκειται περί προσωπικής επιλογής του πρωθυπουργού, το εννοώ και µε το παραπάνω.
  • Ολοένα και πιο ανεβασµένη, τουλάχιστον σε επίπεδο δηµοσκοπήσεων, εµφανίζεται η υποψηφιότητα της Αννας ∆ιαµαντοπούλου. Μάλιστα, δεν σας κρύβω ότι εσχάτως διακρίνω µια οικουµενική, αντίστοιχη της υποψηφιότητας Μητσοτάκη το ’15, στήριξη της επιχειρηµατικής κοινότητας προς τη συγκεκριµένη υποψήφια. Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που θέλω να κρατήσετε είναι ότι η ∆ιαµαντοπούλου έχει ταράξει τα εσωκοµµατικά ύδατα του ΠΑΣΟΚ.
  • Μετά τη ∆ΕΘ, εκτός απροόπτου (που δεν φαίνεται ένα τέτοιο απρόοπτο), θα ανακοινωθούν οι πρώτες υποψηφιότητες για τις επόµενες βουλευτικές εκλογές. Αναφέροµαι σε εκείνη του Παύλου Μαρινάκη στον Βόρειο Τοµέα της Αθήνας, του ∆ηµήτρη Σταµάτη στον ∆υτικό και της Ειρήνης Αγαπηδάκη στον Νότιο. Αν καταλαβαίνω καλά, αν και νωρίς, παρατηρώ µια αυξηµένη κινητικότητα.
  • Και µιας και αναφέρθηκα σε νέες υποψηφιότητες, να σας πω ότι πλώρη για την Α’ Θεσσαλονίκης έχει βάλει και ο Γιάννης Παπαγεωργίου, που, όπως µαθαίνω, κάνει εξαιρετική δουλειά στο γραφείο του Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη.
  • Η φυγή του Τζιτζικώστα εκ των πραγµάτων άνοιξε την όρεξη σε επίδοξους περιφερειάρχες. Οχι σε αυτούς που θα εκλέξει το Περιφερειακό Συµβούλιο, αλλά στον κανονικό, που θα εκλέξουν οι πολίτες στις επόµενες περιφερειακές κάλπες. Στα πρώτα ονόµατα που κυκλοφόρησαν στην πιάτσα είναι του υφυπουργού ΜακεδονίαςΘράκης, Κώστα Γκιουλέκα, του βουλευτή Α' Θεσσαλονίκης Σταύρου Καλαφάτη και διαφόρων άλλων. Ωστόσο, είναι νωρίς για µια τέτοια συζήτηση.